De Uitverkorene 2

191. Wat gaat de tijd snel

Marilou

Ik kijk de kamer rond, maar zie niemand. Nee, alsjeblieft. Ik loop snel de badkamer in en kijk rond. Wie heeft haar? Diegene is dood als ik hem of haar vind. Ik loop snel terug naar de slaapkamer. Ik wil net naar beneden lopen als er iemand praat. "Ze is mooi" ik draai me om en kijk met vuur in mijn ogen naar de persoon naast Alina's bedje. "Rustig ik ga haar niet ontvoeren" zegt de stem die ik niet kan plaatsen, maar wel herken. "Ik wou haar gewoon even zien" hij stapt de schaduw uit en nu zie ik zijn gezicht. "Dian" zucht ik. Dian staat voor me met Alina liefkozend in zijn armen. Zijn litteken en zwarten armen steken heel erg met het zachte huidjes van Alina. "Ze slaapt als een klein engeltje" zegt hij en kijkt naar haar. Ik denk dat ik een traan zie in zijn ogen. "Ja, gelukkig wel" zeg ik. "Het spijt me dat ik je liet schrikken. Ik wilde haar gewoon even zien" zegt hij en geeft me Alina terug. "Waarom was je niet bij haar bekend making?" Vraag ik. "Ik had geen zin in mensen" zegt hij. "Heb je ook de baby van Ariel en Matthew gezien?" Vraag ik uit nieuwsgierigheid. "Nee, ik ga zo weg" zegt hij. "Waar naar toe?" Vraag ik. "Ik ga even naar Duitsland. Ik ga wat oude vrienden bezoeken" "ben je er wel met kerst?" Vraag ik. "Nee, ik blijf een maand weg" "met wie ga je dan de feestdagen vieren?" Vraag ik. "Met niemand. Vampieren vieren geen kerst Marilou" zegt hij. "Oh" zeg ik en denk na over mijn vampieren familie. Die hebben het inderdaad nooit gehad over feestdagen. "Dus ik ga zo, maar ik wou je nog feliciteren met jullie dochter" zegt hij. "Dank je" glimlach ik en hij geeft me Alina. "Ik hoop je snel weer te zien Marilou" hij zegt het op een toon die ik niet vertrouw. Alsof hij afscheid neemt voor goed. "Je komt terug Dian" zeg ik. Hij knikt klein. "Ja, ik ga je nog wel eens zien" "nee, beloof je dat je terug komt" zeg ik. "Beloftes zijn zinloos" zegt hij. "Nee, Dian. Beloof het met" zeg ik wanhopig. "Doei Marilou. Ik zal aan jullie denken" zegt hij en springt uit het raam. Ik loop naar het raam, maar hij is nergens te bekennen als ik naar buiten kijk. Hij is weg.

Matthew

Ik wordt wakker door de kleine die huilt. Zonder te zeuren sta ik op en loop naar zijn bedje die in onze kamer staat. "Hallo ventje. Wilde je even voor wekker spelen?" Vraag ik en til hem op. Hij stopt met huilen als ik hem heen en weer wieg. Ik kijk naar Ariel die nog rustig slaapt. Gisteren is het laat geworden, dus wil ik haar nu even laten uitslapen. "Zullen we eten voor je maken? Als je groot en sterk wil worden moet je goed eten" zeg ik en ga dit nog vaak herhalen. Ik leg Kylian weer even neer en hij wil weer gaan huilen. Ik pak de speen en doe hem in zijn mondje. "Niet huilen. Mama moet niet wakker worden" zeg ik. Ik trek een joggingsbroek aan en een trui. Deze trui zit veel te strak, maar goed. Als ik nog langer wacht gaat hij huilen en wordt Ariel wakker. Ik til hem op en loop de kamer uit. Ik ga op me gemak al die trappen af tot ik in de keuken sta. Ik kijk over alle koks heen en loop naar de baby voeding die is gekocht. Een hele kast vol met baby eten voor al de baby's in het roedel huis. Ik pak baby melk en staar naar de verpakking. Wat moet ik doen? "Moet ik helpen Alfa?" Ik kijk opzij en zie Danila staan. Ze is hier al kokkin sinds ik nog een klein jongetje was. "Ja graag" glimlach ik. Ze pakt de verpakking uit mijn handen en maakt het flesje klaar. "Hoe is het voor u om vader te zijn?" Vraagt ze me beleeft. "Het voelt geweldig" zeg ik en kijk naar de kleine. "Hij wordt vast net z'n groot ventje als zijn vader" zegt ze en haalt de fles uit de magnetron. "Ja, dat denk ik ook" zeg ik. Ze kijkt of de melk niet te heet is. "Laat het even afkoelen en kijk dan of het wat lauwer is voor je hem gaat voeden" vertelt ze me en geeft me de fles. "Bedankt Danila" zeg ik en ze geeft me een glimlach voor ze verder gaat met ontbijt maken voor de roedel. Ik ga de woonkamer in en ga in de grote stoel zitten. De kleine kijkt me aan met zijn bruine ogen. "Ja, je hebt honger hé" zeg ik en voel of de melk al lauw genoeg is. "Nog even wachten. Dan kan je drinken" zeg ik. Hij zuigt op zijn speen en kijkt me afwachtend af. Het lijkt wel op de blik van Ariel als ze me afwachtend aan kijkt. "Je moet wel iets van mij hebben hoor. Straks lijk je helemaal op je moeder" zeg ik, maar hij antwoord niet en blijft afwachtend kijken naar de fles melk. "Ja, geduld jongen" zeg ik. "Pest hem niet zo" lacht Danila vanaf de keuken en ik lach met haar mee. "Okay, je fles is nu wel genoeg afgekoeld" zeg ik en geef hem de fles waar hij af snel van begint te drinken. "Ja, je hebt honger hé" zeg ik en glimlach naar hem. Ik ben zo blij met deze kleine.