De Uitverkorene 2

200. Jaarwisseling

Ray

"Nik hou eens op. We gaan haar niet vinden" zucht ik geïrriteerd. Hij is al dagen bezig en kan aan niks anders meer denken. "Wil jij dan niet dat Marilou eindelijk haar rust krijgt?" Vraagt hij boos. "Die heeft ze al en als je haar nu gaat op focken met dit wordt ze alleen maar meer gestresst" zeg ik. "Ze moet dit weten. Ik heb haar bijna gevonden" zegt hij en snelt weg. Ik snel achter hem aan en duw hem tegen een boom. "Dat weer je niet Nik. Straks is het vals alarm. Heb je Marilou voor niks gestresst gemaakt" hij duwt me weg. "Ik ga dit haar vertellen dus hou me niet tegen of je gaat zien wat er gebeurd" zegt hij en snelt weg. Ik snel achter hem aan, maar wel op een afstandje. Hij stormt huize Lynch binnen en ik volg hem. Hij stopt bij de eettafel waar Ross en Marilou zitten. Ze kijken op van een laptop als ze Nik zien. "Ik moet met jullie praten" zegt hij en gaat tegenover het koppel zitten. "Wat is er?" Vraagt Marilou en gaat recht zitten. Ik haat dit zo erg. Hij heeft helemaal niks, maar toch gaat hij Marilou lastig vallen en raakt zij gespannen omdat dit over hun kind gaat. Hij vertelt haar dat hij de goeie helft van de Aro familie heeft gevonden. "Het is niet zeker" onderbreek ik hem. "Ik weer het bijna zeker" sist hij. "Waar dan?" Vraagt Marilou. "Bij de haven van Amsterdam" zegt hij. Ik zucht. Hij kan er niet nog erger naast zitten. "Okay dan gaan we er heen. Ik haal Diego" zegt ze en staat op. Ik wil ze tegenhouden, maar Nik is me voor. "Neem Alina ook mee" "absoluut niet" zeggen Ross en Marilou. "Ik ga haar eerst zelf ontmoeten voor ze Alina mag zien" zegt Marilou en ze duld geen tegenspraak. Ze loopt naar buiten om Diego te halen van het roedel huis. Ross ruimt hun spullen op en Marilou komt al snel terug met Diego. "Ik ga ook mee" zegt Ross. "Je hebt Noa belooft om met haar de stad in te gaan" herinnert zijn vrouw hem. "Oh ja" zegt hij, maar blijft bezorgd naar zijn vrouw kijken. "Ik beloof dat ik voorzichtig doe" zegt ze hem en geeft hem een kus. "Maar Alina dan? Niemand is thuis" zegt hij. "Ik blijf hier" zeg ik en ze knikken. Het drietal gaat weg en Ross rent naar boven om Noa op te halen. "Doei Ray" glimlacht ze als ze samen met Ross weg loopt. Ik glimlach terug en zwaai ze uit. Als ik de deur dicht hoor gaan ga ik op de bank zitten. Ik voel iets achter me. Ik draai me om, maar zie niks. Ik snel naar boven en voel dat er iemand in de kamer van Marilou en Ross is. Ik open de deur en blijf staan. Alina kijkt met grote ogen naar boven. Degene die bij haar bedje staat glimlacht lief zoals alleen zij dat kan. "Bedankt" zegt ze en kijkt me aan. "Ik ben het je verschuldigd" zeg ik en kijk schuldig omlaag. "Ik heb u al vergeven" zegt ze en haar stem doet me bijna op de grond vallen van pijn. Het is nog precies hetzelfde. "Maar ik mezelf nog niet" zeg ik met een brok in mijn keel. "We zullen elkaar snel weer zien" zegt ze. Ik knik en slik. Ik wil haar zo graag even... Ik voel een windvlaag langs we heen gaan. Ik kijk omhoog en zie dat ze weg is. Ik loop naar Alina's bedje en zie dat ze nog steeds geschrokken kijkt. Ik aai haar en sus haar. "Snel zal je van haar houden zoals ik dat doe" fluister ik als ik zie dat ze bijna weer inslaap valt. Ik blijf naar haar kijken en een traan valt. Wat ben ik toch een vreselijk persoon. Ik heb het verpest en het is te laat om het goed te maken. Ik had haar nooit moeten achterlaten. Ik had er voor haar moeten zijn. Ik veeg mijn traan weg en hou opkomende tranen tegen. Zij heeft me het vergeven, maar ik zal het mezelf nooit kunnen vergeven wat ik haar heb aangedaan. Nooit.

Diego

We rijden de haven op en Nik parkeert de auto ergens. "We gaan verder te voet" zegt hij en we stappen uit. We lopen achter Nik aan die de weg lijkt te weten. Ik loop dicht bij Marilou en voel dat ze trilt. Of het door de kou komt of door de spanning weet ik niet, maar ik pak haar hand. Ze kijkt naar me op en glimlacht klein. Ik glimlach terug om haar gerust te stellen. We lopen verder tot Nik stopt. "Hier moet ze geweest zijn" zegt hij. We kijken rond, maar zien niks bijzonders. "Er is hier niks" zegt Marilou en laat mijn hand los. Ze loopt naar het water toe en kijk naar beneden of ze daar misschien iets ziet. Opeens wordt ze naar voren getrokken en gilt luid. Nik snelt er heen, maar kan haar niet pakken. Ik twijfel geen moment en spring het water is. Man het is koud. Ik duik diep, maar zie haar niet. Zo diep kan ze toch niet zijn? Ik zwem verder, maar mijn adem raakt op. Ik zwem omhoog en zie Nik vechten met een vampier. Ik haal diep adem en ga weer naar beneden om Marilou te zoeken. Ik moet haar vinden. Dan kom ik op een idee. Ik stuur het water aan de kant. Ik beland op de bodem van de zee met het water om me heen als een aquarium. Ik stuur het water uit mijn kleren en loop dan over de bodem. Het water gaat om me heen en zorgt ervoor dat het me niet raakt. Ik kijk boven me in het water of ik Marilou ergens zie. Niks. Ze kan niet ver zijn.