De Uitverkorene 2

177. Water koningin

Diego

We zijn 3 dagen verder en eindelijk gaan we Marilou redden. Ik vond het veel te lang duren, maar alleen gaan is niet mogelijk. Ik sta bij opa en Deniz. De feeën moeten eerst Marilou's schild breken willen we ons plan kunnen uitvoeren. Ik heb haar nog niet gezien, dus waarschijnlijk zit ze nog in de tunnel. "Het is te sterk" zegt Wendy en ze landt naast me. "We moeten Marilou vinden die het schild weg haalt" zegt ze. "Bo kan je Marilou bereiken?" Vraag ik. Ze knikt en Marilou komt naar boven uit het sneeuw. Ze ziet er normaal uit, naast dat haar buik gegroeid is die we kunnen zien door het strakke shirt dat ze draagt. Marilou doet een spreuk en het schild verdwijnt. Ik loop naar Marilou toe en geef haar een stevige knuffel. "Sluit ons nooit meer buiten" zeg ik. "Ik had geen keus" zegt ze. Ik trek haar iets van me af. "We gaan deze oorlog stoppen" zeg ik. Ze knikt en wilt weg lopen, maar ik hou haar tegen. "Het spijt me Marilou" ze kijkt me fronsend aan. Ik duw haar achter me en opa vangt haar op en snelt weg. We kunnen haar en haar baby niet in gevaar brengen. Ik hoor haar schreeuwen dat we belachelijk zijn, maar dit is niet anders. "Okay we gaan" zeg ik. De feeën in de lucht en de rest op de grond. We rennen en snellen naar het lab. Klaar om aan te vallen.

Marilou

"Opa, je weet dat dit niet kan! Ik hoor te vechten" zeg ik als hij me verder van het gevecht neemt. "Weet ik meisje, daarom moet je nu mee" zegt hij. "Waarom? Ik moet vechten, geen thee drinken" zeg ik gefrustreerd. "Je moet me nu vertrouwen meisje. Ik doe dit zodat je de oorlog kan winnen" zegt hij. We snellen weg naar een plek die ik niet ken.

"Opa wat doen we hier?" Vraag ik verwart. We staan bij de kust van IJsland. "Dit is de plek waar de eerste water meester zijn kracht heeft ontdekt" mijn ogen vergroten en ik kijk rond. "Hier is de water kracht ontstaan" zegt hij. "Wat doe ik hier?" Vraag ik nog steeds geschrokken. "Jij bent een geboren water meesteres. Jij kan met het heilige water sturen die jou kracht beschrijft als de krachtigste kracht die er bestaat, de draken kracht. Marilou jij bent de enige die water het beste kan besturen. We zijn in een land dat bestaat uit water. Jij moet jou kracht onder controle krijgen en het gebruiken om Aro te verslaan. Dit is de enige kans om deze oorlog te beëindigen. Niet de oorlog tussen jou en de wetenschap. De oorlog tussen jou en Aro" ik kijk hem met open mond aan. "We moeten snel zijn. Aro en zijn leger zijn te sterk dat zelfs ons leger ze niet kunnen verslaan" zegt opa. "Maar hoe? Ik kan niet nog beter worden dan dit" zeg ik. "Dat is niet waar. Jij kan nog zo veel groeien in je vaardigheid" zegt hij. "Ik ga het je leren, maar je moet zelf de les begrijpen" ik frons, want ik snap zijn woorden niet. Hij begint het water te sturen en ik doe hem na. "Sluit je ogen" "maar dan kan ik niet zien wat ik stuur" zeg ik terug. "Vertrouw me Marilou" ik zucht, maar sluit mijn ogen. Ik beweeg mijn handen heen en weer en laat het gevoel me overnemen. "Laat je leiden door het water" zegt opa. "Laat je niet tegen houden" zeg hij weer. "Water is sterk en heeft een eigen wil. Als je wilt dat het samen met je werkt moet je naar hem luisteren en niet tegen hem vechten" ik hoor zijn woorden, maar ik ben te diep in mijn element dat ik niet kan antwoorden. Ik stuur het water, maar ik heb het gevoel dat het mijn bestuurd.

"Opa hoe lang moet ik dit nog doen?" Zucht ik na 20 minuten. "Vertrouw op je gevoel" zegt hij. Ik zucht, maar ga door. Ik stuur het water, maar heb geen idee wat het wordt. "Open je ogen" ik open ze en zie dat ik boven het water sta met een draak gemaakt van water om me heen als een soort schild. "Je hebt het geleerd. Je moet het alleen nog begrijpen" zegt hij. "Maar hoe?" Vraag ik. "Begrijp het water Marilou" "hoe moet ik het water begrijpen? Het kan niet praten" zeg ik verwart. "Echt waar?" Ik frons. Ik snap niks van dit gepraat. "Denk niet te veel na. Kijk" ik zucht uit frustratie, want ik snap hem niet. "Kijk naar het water" ik kijk, maar zie niks. "Ik zie niks" zeg ik. "Echt waar?" "Ja echt waar opa" zucht ik. "Kijk" ik zucht en kijk. Ik zie mezelf in het water. Iets lichtsgevend komt te voorschijn. Ik blijf kijken en zie mezelf nog steeds alleen het licht komt dichter bij en begint vormen aan te nemen. "Het hart" fluister ik. Ik kijk omhoog en zie dat ik mezelf zag in het hart van de draak van water. "Ik ben het hart" zeg ik. "Ik ben het hart van de magische kracht" het besef is er eindelijk. Ik snap het eindelijk. Ik kijk naar het hart in het water. Ik reik mijn vinger er naar uit om het te voelen. Zodra ik het water aanraak overspoelen tintelingen mijn hele lichaam. Ik sluit mijn ogen om het gevoel te verwelkomen. Ik open ze langzaam en dan lijkt alles anders. Ik zie de kleine sneeuwvlokjes vallen en ik hoor het water golven. Alles zie ik nu met veel meer detail. Het is zo levendig. Ik sta weer op de grond en opa glimlacht trots naar me. "Nu begrijp je het" zegt hij. Ik bekijk mezelf. Ik heb een prachtige witte jurk aan en een blauwe cape met witte patronen. Het is werkelijk prachtig. "Nu ben je eindelijk de persoon wat altijd al in je zat" ik kijk naar opa. "De water koningin" glimlacht hij en ik zie tranen. "Opa" snik ik en geef hem een knuffel. "Het is tijd dat jij Aro verslaat Marilou en nu voor goed" zegt hij en trekt me van zich af. "Deze taak is aan jou en jij bent de enige die kan slagen" zegt hij. Ik knik, maar geloof er nog niet helemaal in. "Ga meisje. Ze hebben je nodig" zegt hij. Ik knik en veeg mijn tranen weg. Als je zwanger bent zijn je gevoelens echt niet onder controle te houden. Ik glimlach nog naar opa en snel dan weg.