De Uitverkorene 2

189. Zegenen

Ray

Ross doet de deur open. "Hey, kom binnen" zegt hij vrolijk. Met alle vampieren lopen we naar binnen. Gisteren zijn we ook bij de bekent making geweest, maar we wouden ze wat ruimte geven. We lopen naar de woonkamer en daar zit ze. Marilou met de kleine Alina in haar armen en Noa er naast. Marilou heeft Alina de fles met een trotse glimlach. "Hallo" zeg ik en ze kijken op. "Hey" glimlachen ze. We geven ze een voorzichtige knuffel en gaan dan om ze heen zitten. "Wat een schatje" zegt Jess en geeft een aai over Alina's hoofdje. "Ja, ze is tot nu toe heel rustig" vertelt Marilou ons. "Hoe was de bevalling?" Vraagt Alice. "Vreselijk" lacht ze. "Maar ik ben blij dat dat nu achter de rug is" zegt ze er snel achter aan. "Ik ben blij dat het goed gegaan is" zegt Helena. "Ja, ik ook" zucht ze en geeft Alina een kus. Ross legt zijn arm om zijn vrouw heen. Ik kijk naar het jonge koppel. Beide 19, al getrouwd, 2 kinderen, een eigen huis en een carrière die goed gaat. Ik snap dat Marilou bang was voor dit, maar als ik nu zo naar ze kijk hoeft ze nergens bang voor te zijn. "Mag ik haar vast houden?" Vraagt Jess. Marilou knikt en geeft Alina voorzichtig door. Noa neemt de plek van Alina in en gaat bij Marilou liggen. Ze nestelt zich goed tegen haar moeder aan die beschermd haar armen om Noa heen slaat. "Wil je nog een kind?" Vraagt Roland. "Laten we dat nog maar even uitstellen" lacht ze. "Dus het kan wel" grijnst hij. "Ze is van mij vriend" zegt Ross en we lachen. Roland steekt onschuldig zijn handen omhoog terwijl hij knipoogt naar Marilou. Die lacht enkel en gaat dichter tegen Ross zitten. Ik zie dat ze moe is. Na een heftige bevalling snap ik dat wel. Opeens krijg ik Alina aan geboden. Ik schud nee, maar Helena geeft haar toch aan mij. Ik heb niks met baby's die net geboren zijn. Ik vind ze nog te breekbaar en ik ben bang dat ik ze breek. Ik kijk naar het kleine meisje. Ze is zo klein. "Blijf je staren?" Vraagt Nik die naast me zit. "Hier" zeg ik en geef Alina aan hem. Hij wiegt haar gelijk. Hij is beter met baby's dan iedereen denkt. Kinderen vinden hem ook leuker dan mij. Hij wiegt haar rustig door als Marilou begint te praten over de afgelopen dagen. "Heb je je krachten weer terug?" Vraag ik. "Nee, ik ben nog te zwak" zegt ze. Ik verwacht dat ze het heel erg vind, maar dat is niet waar. Ze lijkt het helemaal niet erg te vinden. Ik kijk naar Nik die net zo verbaast al mij lijk. Hij verbergt het goed door weer met Alina te spelen. "Nu geen zorgen gaan maken om mij. Het komt allemaal wel" zegt ze tegen ons met een geruststellende glimlach.

Marilou

"Goeie morgen meisje" zeg ik en til Alina uit haar bedje. "Hallo schatje" zeg ik met een baby stem en geef haar kusjes. Ze maakt wat geluiden en ik glimlach. "Wat ben je mooi" zeg ik en wieg haar heen en weer. Ik loop naar Noa's kamer om haar wakker te maken. Vandaag is haar laatste dag van school. "Zullen we je zusje wakker maken?" Vraag ik Alina. Zonder op antwoord te wachten open ik Noa's kamer en doe het licht aan. "Goeie morgen schat" zeg ik en ga bij haar op bed zitten. Ik aai haar haren en ze ontwaakt rustig. "Goeie morgen" glimlach ik als ze haar ogen opent. Ze glimlacht klein en opent haar armen. Ik trek haar naar me toe en knuffel mijn 2 meiden. "Ga je zo je tanden poetsen en je aankleden?" Ze knikt en staat al op. Ik ga terug naar mijn kamer en maak Ross wakker. "Goeie morgen" zeg ik en geef hem een kus. "Morgen" zegt hij met een ochtend stem. Ik kleed Alina aan terwijl Ross wakker wordt. "Hier, ik moet Noa even helpen" zeg ik en geef Alina aan Ross. Ik loop naar Noa's kamer en zie dat ze al moeite heeft om zich aan te kleden. "Kom maar" zeg ik en help haar. "Mama mag ik vanmiddag Jimmy mee naar huis nemen?" Vraagt ze. "Vandaag niet schat. Na school moeten we naar de kerk" zeg ik. "Waarom?" "Voor Alina" zeg ik. "Okay, moet ik me dan mooi maken?" "Ik heb een mooie jurk voor je" glimlach ik en ze knikt blij. "Zal ik je haar vlechten?" Ze knikt en gaat voor haar opmaak tafeltje zitten. Ik begin haar haar te vlechten. Ik vind het geweldig om moeder te zijn. Ik denk dat ik mijn carrière op een wat lager pitje ga zetten en meer thuis zal zijn. Nu Aro weg is en er niet echt meer gevaar is kan ik dat nu beslissen. Het voelt geweldig om zelf te beslissen wat ik wil doen met me leven. Jaren heb ik niet kunnen kiezen. Ik werd opeens Uitverkorene, ik moest vechten, ik moest trainen, ik moest trouwen. Moeder worden was ook niet helemaal vrijwillig, maar het is okay. Het is goed nu. Ik zal niks over willen doen, ik wil het verleden niet veranderen. Ik wil nu gewoon verder met de toekomst en niet alles uit stippelen, want dat gaat niet werken. Je weet niet wat de toekomst je brengt en eigenlijk is dat heel lekker dat je het niet weet. Laat het maar over me heen komen, want we overleven het toch wel.