De Uitverkorene 2

179. Gebroken

Jake

Ik en Alissa zitten samen op bed een film te kijken. Het is eind september en Marilou's baby is al 8 weken onderweg. Alle magiërs wacht in spanning af op de baby en ik weet nu al dat de baby met open armen verwelkomt wordt. Ariel's baby is al 10 weken onderweg. De hele roedel is in rep en roer en is al van alles aan het regelen voor de baby's die er aan komen. Ik vind het allemaal nog te vroeg, maar wie ben ik om hun enthousiasme te verpesten. 'Kom naar de woonkamer' zegt Nick via mind link. Ik kijk naar Alissa en zij kijkt naar mij. Zij heeft het dus ook gekregen. Ze staat op en doet de laptop uit. "Ik zat net zo lekker" zucht ik. Ze grinnikt en ik sta op. "Mag ik op je rug?" Hoor ik zacht achter me als ik net de deur wil openen. Ik draai me om en zie haar verlegen kijken met licht roden wangen. "Waarom ben jij opeens zo verlegen?" Vraag ik en trek haar naar me toe. "Ik ben gewoon een beetje moe" zegt ze zacht en kijkt naar beneden. "Er is meer" merk ik op als ze me niet aankijkt. Ze durft me altijd aan te kijken, nooit is ze zo verlegen dat de vloer interessanter is dan ik. Die fase zijn we voorbij dus het moet iets anders zijn. Ze schuifelt zenuwachtig, zoekend naar een goed antwoord, een goeie leugen. "Babe" ik leg mijn vinger onder haar kin zodat ze me moet aankijken. "Je kan me alles vertellen. Dat zou je nu wel moeten weten" zeg ik. Ik zie tranen verschijnen. "Ik-" verder komt ze niet, want ze barst in huilen uit. Ze klemt zich aan me vast alsof haar leven er vanaf hangt. "Alissa" zeg ik bezorgd, maar ze huilt hard verder. "Alissa?" Vraag ik nog bezorgder. Ik trek haar iets van me af zodat ik haar aan kan kijken, maar ze kijkt naar de grond. "Alissa kijk me aan" probeer ik. "Alsjeblieft" smeek ik haar. Haar hoofd gaat langzaam omhoog en haar ogen ontmoeten de mijne. "Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is" smeek ik haar. Het breekt mijn hart om haar zo te zien. Ze lijkt wel compleet gebroken. "I-ik" hakkelt ze. "Haal eerst even adem" zeg ik. Ze haalt een paar keer diep adem voor ze weer verder praat. "De dokter had iets gevonden" zegt ze zacht. Een knoop ontstaat in mijn maag. "Ze hadden een tumor ontdekt in mijn baarmoeder" "ze zeiden dat je geen kanker had" zeg ik bijna piepend door de brok in mijn keel. "Ze hebben de tumor kunnen weg halen, maar..." "maar wat?" Vraag ik, bang voor het antwoordt wat volgt. "Er is een kans dat-dat" ze breekt en huilt hard. Ze klemt zich aan mijn arm die ik om haar middel hou. "Dat ik niet zwanger kan worden" zegt ze en tranen vallen in sneltrein vaart over haar wangen. Mijn hart valt en ik druk haar dicht tegen me aan. Dit is vreselijk nieuws, zeker voor haar. Ik weet hoe graag ze kinderen wou en dit nieuws verpest haar droom volledig. "Er is een kans Alissa" probeer ik mezelf en haar positief te houden. Het helpt niet, want ze huilt even hard door. Ik druk haar nog steviger tegen me aan en wrijf over haar rug. Zelf moet ik ook vechten tegen mijn tranen. Een gezin is altijd iets wat ik gewoon vond. Ik zal als Alissa en ik getrouwd waren een gezin met haar stichten en wij zouden trotse ouders worden. Zo zag ik onze toekomst altijd. Nee, zo zie ik de toekomst nog steeds. Ik haal Alissa iets van me af en kijk haar aan. "Wij komen hier samen uit Alissa. Dat beloof ik je" zeg ik zelfverzekerder dan ik zelf ben. "Maar ik kan misschien niet zwanger worden" huilt ze. "Misschien. Er is altijd een kans dat het wel lukt. Blijf positief" zeg ik en veeg haar tranen weg. "Ik kan dat niet" huilt ze. "Waarom niet?" "Omdat ik je niet teleur wil stellen. Ik wil je niet kwijt" huilt ze en kijkt naar beneden. Ik had niet gedacht dat ze daar nu over na zou gaan denken. Ik pak haar gezicht teder vast tussen mijn handen en laat haar mij aankijken. "Jij kan mij nooit teleurstellen Alissa. Jij bent de enige voor mij, mijn mate, mijn grote liefde. Mij verlies je niet en ik zou je nooit in de steek laten. Ik hou van je" zeg ik. Ze stopt voor even met huilen en gaat dan nog harder door. Ze klemt zich weer aan me vast en ik vraag me af wat ik nu fout heb gezegd. "Ik hou van je Jake" snikt ze in mijn shirt. Huilt ze nou van geluk of heb ik het mis? "Het komt allemaal goed" zeg ik maar. Zo blijven we staan. Midden in onze kleine slaapkamer. Alissa die me vast houdt alsof ze anders weg waait en ik die haar maar al te graag dichtbij me wil hebben.

Ross

De buik van Marilou wordt steeds groter. Het is nog niet een hele bolle buik, maar dat ze zwanger is nu wel duidelijk. Marilou heeft nog niet veel last van zwangerschapshormonen, alleen ochtendmisselijkheid. Ik bekijk haar terwijl ze met Noa naar me toe loopt. Noa heeft haar hele school al vertelt dat ze grote zus wordt en ze kan maar niet ophouden met tekeningen maken. Haar juf helpt haar ook om kleine brieven te schrijven voor haar kleine zusje of broertje. "Kijk papa" zegt ze vrolijk en geeft me een brief. 'Ik hou van jou ook al ben je er nog niet' staat er en daaronder staat een tekening van een heel groot met daarin 2 mensjes. Een grote en een kleine. Ik glimlach en til haar op. "Het is prachtig schat" zeg ik en druk een kus op haar wang. Ik zet Noa achterin en wil achter het stuur zitten, maar mijn vrouw zit er al. "Wat doe je?" Vraag ik. "Zitten" "okay, ga maar aan de andere kant zitten" zeg ik. "Ross ik kan nog prima rijden" zeg ik, maar ik schud nee. "Je bent zwanger, dus ga je niet rijden" zeg ik en til haar uit de auto. "Ross" stribbelt ze tegen. "Jij gaat echt niet rijden" zeg ik en zet haar aan de andere kant van de auto. Ze kijkt me boos aan, maar gaat toch zitten. "Ik mag nog rijden hoor" hoor ik haar boos mompelen als ik zit. "Maar je kent mij en ik zal tot de kleine er is er voor zorgen dat je niet in gevaar komt" zeg ik en druk een kus op haar wang. "Papa heeft gelijk mama" zegt Noa. Ik zie Marilou glimlachen als ik weg rij naar huis.

Jake

Na een uur is Alissa rustig geworden en zijn we samen naar beneden gegaan zodat we wat konden eten. In de keuken komen we Nick en Lilly tegen. "Hey waar waren jullie?" Vraagt Nick als hij ons ziet. "Ik zal het later uitleggen" zeg ik en hij knikt. "Jullie hebben ons geweldige nieuws gemist" zegt Lilly met een big smile. "Wat dan?" Vraag ik en ik sla een arm om Alissa heen. "We verwachten nog een kindje" zegt Lilly en ik voel mijn hart vallen. Ik kijk naar Alissa die haar tranen niet kan bedwingen. Ze rent weg en mijn arm valt slap langs mijn zij. "Alissa" zeg ik, maar ze luistert niet en rent steeds verder van me weg. Ik laat het gelukkig koppel alleen en volg haar. Ze is snel, maar ik ben sneller. Ik haal haar in als we bijna bij onze kamer zijn. Ik pak haar vast en druk haar tegen me aan. Ze huilt harder dan er voor en ik weet wat ze denkt. Nu de Alfa een kindje verwacht en de rechterhand zijn 2e kindje verwacht kijkt iedereen nu naar ons aangezien ik de linkerhand ben van Matthew. Ze verwachten dat wij ook snel aan kinderen beginnen en dat weet Alissa ook. Dat plus het nieuws van de dokter valt haar nu heel zwaar. Ik til haar op en open de deur van onze kamer. Ik ga op bed zitten en hou haar dichtbij me. Ik wil haar laten weten dat ik er voor haar ben en ik haar nooit alleen zal laten, maar ik denk dat ze het nu meer zou waarderen als ik haar gewoon vast hou en niet meer los laat.

Matthew

Ik zit achter mijn bureau zaken te regelen als er iemand aanklopt. "Binnen" zeg ik en kijk op als de deur wordt geopend. Jonathan komt binnen. "Hey heb je tijd?" Vraagt hij, maar weet het antwoord al. Wij waren vroeger zulke goeie vrienden en door al die jaren is dat niet verandert. We moesten het wel weer oppakken, maar we zullen er altijd voor elkaar zijn. "Ja, ga zitten" zeg ik en stop mijn papieren weg. Hij gaat tegen over me zitten en kijkt me aan. "je weet dat Kelly weer is opgeknapt en naar huis mag" ik knik. "Uhm... ja ze wil dus niet meer hier in het roedel huis wonen" ik knik weer. "Is er een huis voor ons vrij in de beurt van het roedel huis?" Ik wist gewoon dat die vraag zou komen. "Ik weet dat niet. Jake gaat over het dorp dus die zou dat moeten weten" zeg ik hem. "Ik bedoelde niet in het dorp. Ik bedoelde dichter bij" zegt hij. "Ik volg je niet meer" zeg ik. "Jij gaat toch een huis bouwen voor alleen jou en Ariel? Ik vroeg me af of wij er ook een mogen" "ik ga geen huis bouwen voor ons samen" zeg ik. "Hoezo niet?" Vraagt hij duidelijk verwart. "Ariel wil zo dicht mogelijk bij iedereen blijven" zeg ik. "Oh, ik dacht dat jullie een eigen plekje wouden" "nee, ze wil misschien wel meer kamers op de bovenste verdieping, maar ze wil niet verhuizen" zeg ik. "Oh" zegt hij. "Jullie mogen best een huis bouwen, maar wel in het dorp. Je moet Jake maar vragen of hij nog een plekje weet in het dorp" zeg ik en hij knikt. "Ik zal praten met Jake" ik knik en hij staat op. "Doe Kelly de groeten" zeg ik. "Zal ik doen" zegt hij voor hij de kamer verlaat. Ik kijk naar mijn papieren, maar ik heb geen zin meer om zaken te regelen. Ik sta op en loop mijn kantoor uit. Ik ga Dian opzoeken. Hij was er ook toen Marilou vertelde dat zijn vader dood is, maar ik heb hem niet meer gezien er na, maar ik wil zeker weten dat hij niks in zijn hoofd haalt. Ik klop op zijn kamer deur en wacht geduldig af. Hij doet al snel de deur open en ik moet toch even slikken van zijn gezicht. Hij lijkt wel uit gehongerd. "Hey" zegt hij schor. "Hey, ik wilde even kijken hoe het met je gaat, maar ik denk dat ik nu wel genoeg weet" zeg ik. Hoeveel ik hem ook haat voor wat hij Marilou heeft aangedaan zij heeft hem vergeven en ik heb beloofd om hem een kans te geven. "Heb je wel gegeten de afgelopen weken?" Vraag ik. "Nee" zegt hij zacht. "Okay, kom" zeg ik als ik zie dat hij amper kan staan. Ik ondersteun hem en hij is te zwak om me tegen te houden. Ik help hem naar beneden en heb de chef al geseind dat ze eten voor Dian moet maken. Ik laat hem zitten en de chef legt al een bord eten neer. Ik zie dat het een klein bord is terwijl ik toch echt heb gezegd dat het veel eten heeft moeten zijn. Ik grom naar haar en ze rent bijna naar de keuken om nog meer eten te maken. Ik weet dat iedereen hier Dian haat, maar Marilou wilt dat we hem een kans geven en ons hart is groter dan onze haat. Dat verwacht ik van al mijn roedel leden, dus ook van de chefs. Ik ga naast hem zitten en kijk naar hem terwijl hij langzaam eet. Vroeger zou ik dit geweldig vinden. Hoe een vampier bijna dood gaat van de honger en dat ik zijn enige kans op overleven was, maar nu is dat anders. Ik wil niet dat hij dood gaat, dat zou niet eerlijk zijn. Zijn moeder is door zijn vader vermoord, zijn oma is door Marilou vermoord en zijn vader is door Marilou vermoord. Ik zou het niet aankunnen om zo veel mee te maken en nog steeds door te gaan. Het ergste is misschien nog wel dat hij een vampier is die voor eeuwig blijft leven. Ik kijk hoe de chef een nieuw bord voor Dian neer legt terwijl hij het andere bord nog lang niet op heeft. Ik knik en ze verdwijnt weer de keuken in. Dian lijkt alles om zich heen niet meer te volgen en eet langzaam door. Misschien moet ik Marilou vragen of ze met Dian wilt praten. Waarschijnlijk weet zij wel iets om hem te helpen.