Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

09

Το αεροπλάνο είναι φίσκα στον κόσμο. Άνθρωποι από ολόκληρη την υδρόγειο κάθονται αναπαυτικά στα καθίσματα. Άλλοι επιλέγουν να διαβάσουν ένα βιβλίο, άλλοι με κοστούμια και γραβάτες να δουλέψουν ή να κλείσουν ραντεβού απ' τα λάπτοπ τους κι άλλοι κοιμούνται ως το τέλος του ταξιδιού.

Καθώς απογειωνόμαστε κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι του στρογγυλού παραθύρου. Είναι πρωί κι ο ήλιος έχει το χρώμα της φρεσκοαναμμένης φωτιάς. Μια φλογερή κόκκινη μπάλα δίπλα στα κεφάλια μας.

Πετάμε πάνω απ' τα σύννεφα παρέα με τα πουλιά ενώ απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ απ' το έδαφος.

Τα σκόρπια σπίτια μετατρέπονται σε μικρές κουκίδες που ξεφτίζουν όσο ανεβαίνουμε. Ο διάδρομος προσγείωσης του αεροδρομίου πλέον αποτελεί μια μουντή γκρι λωρίδα μες στο αχανές κυπαρισσί των λόφων. Η θάλασσα ξετυλίγεται απέραντη ανάμεσα στα κομμάτια ξηράς και τα σύννεφα παίρνουν την τριανταφυλλί απόχρωση του ήλιου.

Έχω ταξεδέψει τόσες φορές με αεροπλάνο που πλέον αδυνατώ να τις μετρήσω στα δάχτυλα ενός χεριού. Παρ' όλα αυτά πάντα κοιμόμουν ή άκουγα μουσική ή διάβαζα κάτι, οτιδήποτε. Ποτέ δεν καθόμουν σιωπηλή να παρακολουθώ τον γαλανό ουρανό. Τώρα καταλαβαίνω τι έχανα όλα αυτά τα χρόνια.

Το τοπίο είναι σαν καλοδουλεμένος πίνακας ζωγραφικής. Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Είναι μαγεία, μαγεία που βλέπω μονάχα εγώ. Λες και ο Θεός έχει ζωγραφίσει την εικόνα ειδικά για μένα. Δεν θέλω να με πάρει ο ύπνος, όχι ακόμα. Αν αφεθώ τώρα στα χέρια του Μορφέα το σκηνικό θα χαθεί. Μένω ξύπνια ως το τέλος της διαδρομής.

Αφού αποβιβαστήκαμε και ελέγξαμε τα εισητήριά μας ένα ταξί μας μεταφέρει προς το σπίτι.

Τα περίχωρα της Ιαλυσού δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που θυμάμαι. Τα σκόρπια αρχοντικά και τα χωράφια με τα σπαρτά έχουν αντικατασταθεί από συγκροτήματα κτηρίων, κυρίως πανύψηλων πολυκατοικιών. Άραγε το σπίτι μας θα έχει παραμείνει ίδιο; Ο νους μου δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτή την σκέψη. Δεν μπορώ να φανταστώ την πανέμορφη ποικιλόχρωμη αυλή μας να λείπει. Ή τα ξύλινα παραδοσιακά παραθυρόφυλλα να είναι ξηλωμένα. Ή τον παλιό εξωτερικό ξυλόφουρνο εκκενωμένο. Απλά... δεν μπορώ.

Ύστερα από περίπου δέκα λεπτά το άγχος έχει δώσει θέση στην ανακούφιση και την ευγνωμοσύνη. Από το παράθυρο του ταξί παρατηρώ εξονυχιστικά κάθε σπιθαμή του σπιτιού. Όλα φαίνονται ίδια και στην θέση τους εκτός απ' τα φυτά που κρέμονται απ' τις γλάστρες της βεράντας πολύ πιο μακριά από όσο θυμάμαι. Επίσης το πρόσωπο της γιαγιάς είναι διαφορετικό. Μεγαλύτερο, με πιο πολλές ζάρες και ρυτίδες να το καλύπτουν.