Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

01 (75 χρόνια πριν)

«Θάλεια,γλυκιά μου! Ώρα να σηκωθείς!».

Τίποτα δεν είναι πιο ενοχλητικό από την επιτακτική φωνή της μαμάς τα πρωινά. Ειδικά όταν έχω σχολείο.

Είναι μια ακόμη δροσερή μέρα του φθινοπώρου.Τα πουλάκια κελαηδούν, οι αχτίδες του μουντού ήλιου εισχωρούν μέσα απ' τα ξύλινα παραθυρόφυλλα και το σκηνικό ολοκληρώνεται με εμένα να χασμουριέμαι και να χουχουλιάζω κάτω απ' τα σκεπάσματα.

«Θάλεια! Άντε σήκω επιτέλους!».

Όσο κι αν λαχταρώ να μείνω τυλιγμένη στα σεντόνια μου και να μη σηκωθώ ποτέ ξανά, ξέρω πως η μαμά είναι ικανή να βαράει κουδούνια πάνω απ' το κεφάλι μου.

Πετάω αργά το απαλό σεντόνι απ' το κορμί μου ενώ ξεκινά μια νέα έφοδος χασμουρητών.Τραβώ το ένα πόδι, μετά το άλλο και φοράω τις χνουδωτές μου παντόφλες. Τρίβω τα μάτια μου μέχρι να φτάσω στο παράθυρο και να ανοίξω το πατζούρι.

Και ξαφνικά το μουντό σκοτεινό χρώμα του δωματίου μου φωτίζεται απ' τον ήλιο που μπαίνει πλέον ανεμπόδιστος κι ανενόχλητος πλημμυρίζοντας το χώρο.

Για μια στιγμή στέκομαι στο κάσωμα προτού βγω έξω στο μπαλκόνι. Το σπίτι μας είναι μια δυόροφη μεζονέτα στα βόρεια προάστια με θέα όλη την υπόλοιπη πόλη να απλώνεται από κάτω μας. Βλέπω τις κεντρικές λεωφόρους να σφίζουν σιγά σιγά από ζωή,τα φώτα στις κολώνες να σβήνουν, τους μαγαζάτορες να ανεβάζουν τα ρολά στις βιτρίνες. Βλέπω μια πόλη να ξυπνά. Και παρέα με τις εικόνες πάνε κι οι ήχοι από τα κορναρίσματα που πληθαίνουν.

«Μπα, μπα, μπα. Χασομεράμε βλέπω».

Στο άκουσμα του μπαμπά γυρνώ και τον βλέπω  να κάθεται με τη μια πλευρά ακουμπησμένη στο κούφωμα της πόρτας μου. Φορούσε ακόμα τις μπλε πιτζάμες του και με κοιτούσε με ένα βλέμμα απορίας και συνάμα παιχνιδιάρικο.

«Απλώς προσπαθώ να ξυπνήσω λίγο πριν κατέβω κάτω. Ξέρεις πως γκρινιάζει η μαμά όταν μισοκοιμάμαι στο μάθημα».

Με πλησιάζει με βήμα γοργό και κοφτό και στέκεται δίπλα μου να αγναντεύει τον ορίζοντα.

«Μισοκοιμάσαι στο μάθημα;», λέει με έναν τόνο έκπληξης– ψεύτικης – στη φωνή του και ανασηκώνει το αριστερό του φρύδι για να δώσει έμφαση.

«Ναι, αλλά σίγουρα το είχες καταλάβει καιρό πριν σταλούν αυτές οι ανόητες επιστολές».

«Η αλήθεια να λέγεται. Ναι, το ήξερα από πριν. Το ήξερα ότι θα ήσουν ίδια εγώ».

Με το που το λέει με αγκαλιάζει σφιχτά με το μπράτσο του λες κι η αποτυχία μου να σταυρώσω γρι στη τάξη πρέπει να τον κάνει περήφανο. Όχι ότι έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα με τους βαθμούς μου (σε κάθε τετράμηνο έχω πάνω από δεκαοχτώ μισό) αλλά υπάρχουν μερικά τελείως βαρετά μαθήματα στο λύκειο. Για παράδειγμα, η Κοινωνιολογία. Ενώ ο καθηγητής παραδίδει, τουλάχιστον τα δύο τρίτα της τάξης ήθα χαζολογάνε, ή θα παίζουν με τα κινητά, ή κάποιοι τύποι σαν εμένα απλά θα αναπληρώνουν πολύτιμες ώρες ύπνου. Αντίθετα στα θετικά μαθήματα είμαι εξπέρ. Στη φυσική ξέρω όλους τους νόμουςαπ' έξω κι ανακατωτά. Μάλλον αυτό κάνει χαρούμενο τον μπαμπά, σ' αυτό του μοιάζω τόσο. Στο θετικό μυαλό.