Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

46

Η μέρα είναι πιο μουντή από ποτέ. Τα πάντα έχουν κολλήσει πίσω από ένα γκρίζο σύννεφο. Ο ήλιος φωτίζει αχνά τον ουρανό κι ο άνεμος ολοένα και δυναμώνει.

Εγώ στέκομαι μπροστά στο παράθυρο του ισογείου βλέποντας τα δέντρα να λικνίζονται σαν νύμφες που χορεύουν το καταχείμωνο.

«Δεκέμβρης πια», σκέφτομαι. «Πάνε οι ηλιόλουστες μέρες που έσκαγες απ' την ζέστη».

Ποτέ δεν μ'ενοχλούσε το κρύο, ούτε η βροχή. Είμαι τύπος που αντέχει στις αντίξοες καιρικές συνθήκες. Είμαι τύπος που όταν θα βρέχει καρεκλοπόδαρα θα βγαίνω έξω, ν' απολαύσω τις παγωμένες ψιχάλες στο κορμί μου. Αυτό το πήρα απ' τον μπαμπά. Κι οι δυο έχουμε μάθει να μένουμε όρθιοι στα δύσκολα.

Μόλις η μελιστάλακτη φωνή της Ρίτας ηχεί στον διάδρομο πίσω μου, συνειδητοποιώ πως δεν είμαι η μοναδική που σιχαίνεται την Λογοτεχνία.

«Θάλεια; Εδώ είσαι;», λέει καθώς πλησιάζει. «Τι κάνεις εκεί;».

Χαμογελώ στην αντανάκλασή μου στο σκονισμένο τζάμι,πριν γυρίσω να την κοιτάξω.

«Καλά είμαι,Ρίτα», απαντώ ήρεμα και τόσο χαμηλόφωνα ώστε δεν ξέρω αν με άκουσε.

Όμως θα πρέπει να με άκουσε, αφού στενεύει το βλέμμα και με παρατηρεί περίεργα.

«Η Ξενάκη έχει λυσάξει να δει που στο καλό είσαι. Λείπεις είκοσι λεπτά», αποκρίνεται.

Στρέφομαι ξανά στο παράθυρο και παρακολουθώ τον ανυπόταχτο Βοριά να μαστιγώνει τα χορτάρια.

«Πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα», συλλογίζομαι.

Όταν δεν της απαντώ, εκείνη κάνει ένα επιφυλακτικό βήμα προς τα μπρος σε μια προσπάθεια να με προσεγγίσει.

«Θάλεια; Τι έχεις;Είσαι καλά;».

Κοιτάζω βαθιά στα μάτια την φίλη μου. Σ' αυτά τα γκριζογάλανα μάτια είναι δύσκολο ν'αντισταθεί κανείς. Γυαλίζουν από την ανησυχία. Παρ' όλα αυτά, της χαμογελώ αδύναμα και με κόπο.

«Μια χαρά είμαι,Ριτάκι μου», μέγα ψέμα.

«Α. Καλά τότε»,κάνει επιτόπου μια στροφή. «Θα έρθεις λοιπόν;», μου δείχνει προς την αίθουσα.

Ρίχνω άλλη μια ματιά έξω.

Αναστενάζω ελαφρά. «Ναι. Έρχομαι».

Της κάνω νόημα να φύγει πρώτη. Όταν χάνεται απ' το οπτικό μου πεδίο ακουμπώ τ' ακροδάχτυλά μου στο παράθυρο. Με το άλλο μου χέρι πιάνω την κοιλιά μου.

«Δεν είναι αλήθεια, Ρίτα», μουρμουράω μέσα απ' τα δόντια μου. «Δεν είμαι καλά». Κοιτάζω την κοιλιά μου και προσέχω τον τρόπο που συσπάται αραιά και που. «Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει».

Και μ' αυτό ακουμπώ το μέτωπο στο σκληρό τζάμι και κλείνω ερμητικά τα βλέφαρα.

Άλλη μια σύσπαση...

Πραγματικά, δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει με το σώμα μου.Τώρα τελευταία συνεχώς πονάω στο στομάχι,είμαι πιο θλιμμένη και κατσούφα, δεν έχω όρεξη για τίποτα και σχεδόν κάθε φορά που βάζω κάτι στο στόμα μου το βγάζω με την μορφή εμετού. Μήπως έχω κολλήσει καμιά ίωση; Μήπως είμαι άρρωστη και δεν το ξέρω; Ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει;

Ακόμη ένας πόνος...

Οι γονείς μου μέχρι στιγμής δεν έχουν πάρει πρέφα τι γίνεται. Διότι δεν τους αφήνω. Ούτε και τον Ζαν. Δεν θέλω να πανικοβάλλονται χωρίς λόγο. Ένα κρύωμα είναι, θα περάσει.Όμως, αν δεν είναι κρύωμα, τι μπορεί να είναι;

Ως απάντηση, το στομάχι μου διπλώνεται στα δύο και μου'ρχεται να ξεράσω. Τρέχω γρήγορα στις τουαλέτες και πάλι καλά που βρίσκω την πρώτη άδεια. Γονατίζω και κάνω εμετό.Έπειτα από έντονο πόνο και βήχα ανακάθομαι με την πλάτη γυρτή στην πόρτα. Εξαντλημένη όπως είμαι παίρνω λίγο χαρτί και σκουπίζω τα χείλη μου. Μόλιςανακτώ τις δυνάμεις μου σηκώνομαι όρθια και στέκομαι αντίκρυ στον καθρεύτη. Τα μάτια μου έχουν μαύρους κύκλους, το δέρμα μου έχει πανιάσει, τα μαλλιά μου πέφτουν στο πρόσωπο. Δείχνω απαίσια, ταλαιπωρημένη από μιαν αρρώστια που δεν γνωρίζω.

«Σίγουρα δεν είναι κρυολόγημα», απευθύνομαι στο είδωλό μου.

____________________

Ένα μικρο κεφαλαιακι με  λίγο cliffhanger στο τελος. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Λοιπον, λοιπόν... Σε μια βδομαδα τελειωνουν και τα καλοκαιρινά (άντε να δούμε). Πραγματικα πιστεύω όσοι θα πάτε 3η λυκείου με καταλαβαίνετε. Άιντε να τελειώσουμε για κανα μήνα μπας και κάνω και κανα  μπανακι γιατί τώρα είτε το πιστεύετε είτε όχι ούτε χρονο για κατούρημα δεν έχω. (φαντάσου όταν αρχίσουν και τα σχολεία....)

Τέλος πάντων πάω να την πέσω ξυπνάω νωρίς αύριο.

Καληνύχτα!!!!!!!!