Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

33

Όπως είπα, το σχολικό έτος έχει ξεκινήσει απ' την προηγούμενη βδομάδα. Μολονότι θα έπρεπε να είμαι ενθουσιασμένη για την τελευταία μου χρονιά στο λύκειο,κάθε άλλο παρά χαρούμενη δεν είμαι. Δεν λέω, ωραία είναι που σε περίπου δέκα μήνες θα φύγω απ' το σπίτι και θα είμαι πλέον ενήλικη, ελεύθερη να κάνω τα δικά μου χωρίς την γκρίνια της μαμάς, όμως...

Όμως το αγόρι έχει εγλωβιστεί σε μια κρύπτη του μυαλού μου και δεν λέει να φύγει.Εκλάμψεις στο χρώμα του μελιού περιφέρονται και χορεύουν μες στο νου μου βασανίζοντάς με. Είναι λες και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μνήμης μου το οποίο δεν θα φύγει ποτέ. Παραμένει πεισματικά γαντζωμένο στα έγκατα της ψυχής μου. Στις πιο σκοτεινές κι απόμακρες χαραμάδες απελπισμένο να βγει στην επιφάνεια. Και απ' ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει μια χαρά.

Πλέον το σώμα μου δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά. Βλέπω φαγητό στο πιάτο μου και νιώθω ναυτία. Ξαπλώνω στο κρεβάτι τα βράδια και νομίζω πως κάποιος είναι εκεί, κρυμμένος στις σκιές. Μένω ξύπνια μέχρι τα ξημερώματα και μετά κοιμάμαι ελάχιστα, μόνο και μόνο γιατί είμαι εξουθενωμένη και πολύ κουρασμένη να συνεχίσω.

Έχω τρελαθεί. Συνεχώς, όταν περπατώ στον δρόμο έξω απ' το σπίτι μου, κοιτάζω πίσω περιμένοντας κάποιον να με ακολουθεί.Στην Ρίτα και στον Μίλτο δεν έχω πει τίποτα αλλά δεν θα αργήσουν να καταλάβουν πως κάτι τρέχει. Και τί να τους πω; Ότι είμαι ερωτευμένη με έναν τρομοκράτη,έναν φονιά που απειλεί την ζωή μου; Διότι είναι αλήθεια. Με παρέσυρε στα δίχτυα του.

Παρόλο που οι εφιάλτες περί θανάτωσής μου ακόμη ριζώνουν εντός μου, το χειρότερο είναι πως κατά βάθος δεν θέλω να είναι αληθινοί.Δεν έχω την δύναμη να τους σταματήσω ή να τους παρατείνω, αλλά δεν θέλω να πάρουν πραγματική τροπή. Κυρίως γιατί θέλω κι εκείνος να αισθάνεται το ίδιο.Πάντως αν όντως το κάνει τότε πρέπει να βρει έναν πιο προσιτό, λιγότερο εκφοβιστικό τρόπο για να το δηλώσει.

* * *

«Σίγουρα δεν έχεις ιδέα που πήγε η Ρίτα σήμερα;», ρωτάει ο Μίλτος καθώς βγαίνουμε απ' την πλαϊνή είσοδο του λυκείου.

Περνώ την τσάντα και στους δυο ώμους και κρεμάω τα δάχτυλα στα λουράκια. Επεξεργάζομαι για λίγη ώρα το πρόσωπό του προτού απαντήσω κυνικά.

«Δείχνεις να ενδιαφέρεσαι πολύ τώρα τελευταία με την Ρίτα. Τρέχει κάτι;».

Κουνάει το κεφάλι αρνητικά με ένα χαμόγελο να ανθίζει στα χείλη του.