Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

11

Προηγουμένως στο κεφάλαιο 10...

Πέρα από μια μικρή ξύλινη εξέδρα για θερινές συναυλίες το τοπίο καλύπτεται αποκλειστικά από άμμο. Η ίδια άμμος που χρυσαφίζει τα ηλιόλουστα πρωινά στην παραλία της Ιαλυσού. Την άμμο που εγώ κι ο Θοδωρής μετατρέπαμε από άμορφη μάζα σε κάστρα με πύργους και πελώριες πύλες.

Που είσαι Θοδωρή;  Που έχεις εξαφανιστεί επιτέλους;

__________________________

Περπατώ κατα μήκος της ακτής με τα παππούτσια μου να γεμίζουν με άμμο σε κάθε βήμα. Το ήξερα πως έπρεπε να φορέσω All Star. Ένα ζεστό αεράκι φυσάει και ζωντανεύει λιγάκι το μισοσκότεινο τοπίο. Γλυκό, καλοκαιρινό αεράκι.

Καθώς μετακινούμαι όλο και πιο μακριά απ' το πάρτι η μουσική απ' τα ηχεία ελλατώνεται και στο τέλος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ψίθυρος. Το λευκό απαστράπτον φως της σελήνης είναι το μόνο που προεκτείνεται και φωτίζει την παραλία. Όμως κάπου κάπου πετυχαίνω ομάδες νέων να κάθονται κουλουριασμένοι σε λεπτές κουβέρτες στην αμμουδιά γύρω από φωτιές που σπινθιρίζουν.

Εύχομαι ο Θοδωρής να είναι εδώ κοντά γιατί πραγματικά έχω αρχίσει να ζηλεύω αυτούς που τυλίγουν με κουβέρτες τους ώμους τους.

Μερικά μέτρα πιο πέρα μπορώ να διακρίνω μια σειρά από βράχια να διακλαδώνονται κατά μήκος της ακτής. Ο άνεμος έχει δυναμώσει αισθητά και δημιουργεί αφρώδη κύμματα που σκάνε με φόρα στους βράχους.Τα μπράτσα μου αρχίζουν να τρεμουλιάζουν απ' την αλλαγή θερμοκρασίας και ακολουθεί το σαγόνι μου. Τα δόντια μου τρίζουν και χτυπάνε μετάξυ τους σε μια εκωφαντική μελωδία.

Αυτό ήταν. Δεν θα κάτσω να ξεπαγιάσω περιμένοντας πότε θα κάνει ο Θοδωρής την εμφάνησή του στο προσκήνιο.

Κάνω μια αποφασιστική στροφή και κινούμαι πίσω προς το γεμάτο κόσμο μπαρ. Καλύτερα εκεί παρά μόνη εδω έξω.

Δεν προλαβαίνω να απομακρυνθώ δέκα βήματα όταν ακούω το όνομά μου μες στην αναμπουμπούλα του αέρα. Γυρνώ και προσπαθώ να εντοπίσω στο σκοτεινό τοπίο την προέλευση του ήχου.

«Θάλεια! Θάλεια περίμενε!».

Μένω στάσιμη στην θέση μου ενώ ένα ψηλό αγόρι τρέχει να με προφτάσει. Ο Θοδωρής.

«Που ήσουνα; Έφαγα τον κόσμο να σε βρω», λέω μόλις έχει πλησιάσει αρκετά.

«Σόρυ αγάπη. Συνάντησα κάτι φίλους», μου δείχνει με το δάχτυλο πάνω απ' τον ώμο του μια παρέα αγοριών καθισμένα ολόγυρα μιας κατακόκκινης φωτιάς.