Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

. . .

Έναν σταυρό χαραγμένο σε ένα όρθιο κουτί βλέπεις.

Ξύλινο κουτί, μακρόστενο, ψηλό.

Συνεχίζεις τον δρόμο και φτάνεις εκεί που θες.

Και να!, την βλέπεις ξαπλωμένη, ακούραστα τα μάτια της.

Τότε λες είναι ο άνθρωπος που αγαπώ.

Εκείνη που με πότιζε αγριολούλουδα και με κέρναγε λουκούμια όποτε ερχόμουν.

Εκείνη η γυναίκα που με σκέπαζε τα βράδια που κοιμόμουν.

Εκείνη, που με τα χείλη της έλεγε αλήθειες αλλά ποτέ στενάχωρες.

Είναι αστείο.

Είναι αστείο το τόσο κρύο της μάγουλο.

Είναι αστείο που την θυμόμουν πάντοτε ζεστή, στην καρδιά και στην ψυχή.

Και όλη την μέρα δάκρυ δεν έσταξε απ' τα βλέφαρά μου παρ' ότι ήταν βαριά.

Γιατί λογιζόμουν: «Μην κλαις.», θα μου έλεγε,«Τα δάκρυα δεν πρέπει να χαραμίζονται για το χώμα.»

Και δεν έκλαψα.

Και δεν θα κλάψω.

__________________________