Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

49

Ο τελευταίος μήνας ήταν Γολγοθάς. Εγώ κι ο Ζαν τελειώσαμε,όμως οι πόνοι κι οι ζαλάδες παραμένουν.Δεν έχω επισκεφτεί ακόμη τον γιατρό.Φοβάμαι πολύ για το τι θα μου πει. Αν και πιστεύω πως ξέρω ήδη.

Μια μέρα καθώς έβαζα τις πιτζάμες μου κι ετοιμαζόμουν για ύπνο, παρατήρησα κάτι πολύ περίεργο.Έτσι όπως κοιταζόμουν στον καθρεύτη η κοιλιά μου ήταν... πιο φουσκωμένη απ' ότι συνήθως. Και εννοώ αρκετά πιο φουσκωμένη.Τότε έπαθα το πρώτο σοκ. Στ' αλήθεια, λιποθύμησα επιτόπου. Πάλι καλά που οιγονείς μου δεν το πρόσεξαν.

Από εκείνο το βράδυ κυκλοφορώ συνεχώς με φαρδιά ρούχα. Ριχτές μπλούζες, φαρδιά παντελόνια, μακριά φουλάρια· ό,τι μπορώ να βρω. Ξέρω πωςπρέπει να το πω σε κάποιον, αλλά τρέμω ακόμα και στην ιδέα. Δεν ξέρω πως θα το πάρει η μαμά, ούτε ο μπαμπάς. Και το –μάλλον – χειρότερο απ' όλα είναι πως...το θέλω αυτό το μωρό. Θέλω να το κρατήσω.Ίσως είναι το ένστικτο κάθε μάνας, ίσως κάτι ορμονικό δεν ξέρω, μα πραγματικάτο θέλω. Δεν περίμενα ποτέ να κάνω παιδί τόσο μικρή, αλλά και μόνο η σκέψη της έκτρωσης... είναι αποκρουστική.

Ο Ζαν δεν ξανα ήρθεστο σχολείο ύστερα από εκείνο το μεσημέρι.Ή τουλάχιστον δεν τον πήρα εγώ χαμπάρι.Άλλωστε, φημίζεται για τις κατασκοπευτικές του ικανότητες. Με πρόδωσε. Μου ορκίστηκε πως θα μ' αγαπάει για πάντα. Ποιος να το φανταζόταν πως το "για πάντα" δεν θα κρατούσε ως το τέλος;

Μία φορά μονάχα τόλμησε να εμφανιστεί κάτω απ' το παραθύρι μου. Δεν του μίλησα, μόνο τον κοιτούσα μέσα απ' την μπαλκονόπορτα.

Καθόταν με τους ώμους γυρτούς στο απέναντι πεζοδρόμιο κι αγνάντευε το σπίτι μας. Λες κι ήλπιζε με την δύναμη του μυαλού να μπορέσει να αντιστρέψει τα πάντα. Κοιτούσε και κοιτούσε ασταμάτητα ώσπου έπεσε σκοτεινιά. Και τότε, μόλις σηκώθηκε,διέκρινα την θλίψη και τον πόνο στα μάτια του. Αβάσταχτη ήταν, ατέλειωτη.Κι η καρδιά μου φτερούγισε με δυστυχία και πονούσε σαν να την έκοψες σε μύρια κομμάτια. Κάθε χτύπος ήταν κι ένα γυαλί που ράγιζε. Και δυστυχώς, το γυαλί άμα ραγίσει μετά δεν ξανακολλάει. Τρίβεται,συνθλίβεται σε μικρά μικρά κομματάκια που τα ποδοπατούν. Κι έτσι τον άφησα να φύγει κι έπειτα δεν ξαναγύρισε πίσω. Όμως, βαθιά μέσα μου, εγώ ακόμα τον περιμένω. Διότι, αυτό που ένιωσα μαζί του ήταν το ομορφότερο πράγμα σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Με έκανε να νιώθω ζωντανή,με γέμιζε. Και ξέρω πως αυτό το συναίσθημα θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Με το παιδί που έχω στα σπλάχνα μου. Θα έχω πάντοτε ένα κομμάτι του Ζαν πλάι μου αν όχι τον ίδιο. Σαφώς και δεν περιμένω να με συγχωρέσει, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Κι εγώ κρύβω πολλή ελπίδα μέσα μου.