Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

20

Κάθομαι με τα γόνατα κολλημένα στο στήθος πάνωσε έναν βράχο. Ο Σπύρος μου είχε δώσει ένα ολόκληρο μπουκάλι τεκίλλα και είχα πιει τουλάχιστον το μισό. Δεν έχω ξαναπιει αλκοόλ αλλά τώρα καταλαβαίνω τι είναι αυτό που λένε ότι "το ποτό σε χαλαρώνει και σε μεταφέρει σε άλλο σύμπαν". Είμαι σίγουρα μεθυσμένη, κάτι που δεν θα είναι υπέρ μου μόλις περάσω το κατώφλι του σπιτιού.

Ο Χρήστος έρχεται δίπλα μου και μου δείχνει το μπουκάλι του.

«Μήπως χρειάζεσαι προμήθειες;».

Του σηκώνω το δικό μου και μισοχαμογελάω ζαλισμένη. «Εντάξει είμαι».

Εκείνος γέρνει προς τα πίσω και ακουμπάει τους αγκώνες στα μυτερά βράχια. Κατεβάζει μια γερή ρουφηξιά. «Ξέρεις, τελικά είσαι πολύ κουλ άτομο».

«Τι περίμενες δηλαδή; κάνα πλουσιοκόριτσο με μηδέν αντίληψη του έξω κόσμου;»,ανασηκώνω τα φρύδια μου σε δυο καμπυλωτά τόξα.

Γελάει.«Επίσης έχεις χιούμορ. Σπάνιο χαρακτηριστικό».

Για μια στιγμή περιεργάζομαι το πρόσωπό του κι αυτός το δικο μου. Μένουμε πολλή ώρα εκεί σαν χάνοι – σόρυ, μεθυσμένοι χάνοι – να κοιταζόμαστε.

«Τώρα καταλαβαίνω γιατί ταιριάξατε τόσο πολύ με τον Θοδωρή», λέει στο τέλος.

Όχι. Όχι πάλι τα ίδια.

«Ο Θοδωρής δεν είναι το αγόρι μου», ανακοινώνω για άλλη μια φορά αγανακτησμένη.

Μα καλά, κανείς δεν με ακούει.

Κουνάει πέρα δώθε το κέφαλι. «Δεν είπα αυτό. Απλά εσύ τον κρατάς προσγειωμένο στο έδαφος καλύτερα».

Του ρίχνω μια ματιά όλο δυσπιστία. Εγώ; Εγώ κρατάω τον Θοδωρή προσγειωμένο στο έδαφος; Ας γελάσω.

«Τελευταία έχει γίνει λίγο παρορμητικός. Δεν σκέφτεται τι κάνει. Έχεις την τάση να τον συγκρατείς απ' το να κάνει τρέλες»,συνεχίζει.

Καλά,επίτηδες το κάνει; Αν το να με φιλήσει δεν είναι τρέλα, τότε τι είναι; Ναι, κάνω εξαιρετική δουλειά.

«Είναι έτσι πριν ή μετά το–», αμέσως βάζω την παλάμη μπροστά στο προσωπό μου και βουλώνω σαν τάπα το στόμα μου.

Μα τι ηλίθια που είμαι! Δεν ξέρω αν έχει αναφέρει στον Χρήστο το περιστατικό με το φιλί κάνα δυο βράδια πριν. Περίμενε...μήπως τον έστειλε ο Θοδωρής να με ανακρίνει; Να με μεθύσει και να μου τα βγάλει με το τσιγκέλι;

Με παρατηρεί για ένα λεπτό προσπαθώντας να εξιχνιάσει τα επερχόμενα λόγια μου μα όταν παραμένω σιωπηλή συνεχίζει ακάθεκτος.

«Μου έχει μιλήσει για σένα.», Ωχ... «Ξέρω την ιστορία σας.», σχηματίζει ομοιοματικά με τα δάχτυλά του «Ήρθες μια φορά στο νησί όταν ήσουν μικρή, γίνατε οι καλύτεροι φίλοι, περνούσατε όλη την μέρα μαζί ώσπου το παραμύθι τέλειωσε απότομα με εσένα να επιστρέφεις πίσω στην πατρίδα και να μην πατήσεις ξανά το πόδι σου στην Ρόδο.», ενώνει την ματιά του, η οποία έχει τεράστιο βάθος,με την δικιά μου. «Μέχρι φέτος».

Ναι, όμως ξέρει για το φιλί ή όχι; Μια περίληψη της παιδικής μου ηλικίας και της φιλίας του Θοδωρή δεν καλύπτει με την καμία την απορία μες στο κεφάλι μου. Κι αν ξέρει και περιμένει την μεγάλη αποκάλυψη από μέρους μου; Μία λέξη να πω λάθος χάθηκα. Περπατώ σε ένα πολύ λεπτό σχοινί,κάθε ερώτηση από 'δω και πέρα είναι παγίδα. Και πρέπει να κάνω τους κατάλληλους ελιγμούς για να τις αποφύγω με επιτυχία,αλλά για πόσο θα μπορώ να βρίσκω μικρά παραθυράκια διαφυγής; Σίγουρα όχι για πάντα. Μα δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκκατομύριο να του δώσω μια απάντηση στο πιάτο.

Σηκώνεται όρθιος και τεντώνεται για να ξεπιαστεί.«Έλα. Πρέπει οπωσδήποτε να δεις την θάλασσα την νύχτα».

Δεν βλέπω λόγο να μην το κάνω. Το κουμπί της λογικής είναι γυρισμένο στο OFF, θυμάστε;

Σηκώνομαι και στέκομαι στα πόδια μου. «Περίμενε μια στιγμή», λέω και πίνω την τελευταία γουλιά τεκίλλας. Πηδάω με όση περισσότερη χάρη μπορώ – εννοώντας μηδενική χάρη– απ' τα βράχια και προσγειώνομαι στην αμμουδιά. «Πάμε;».

Τυλίγει τα δαχτυλά μου στα δικά του και κατευθυνόμαστε στην άκρη της παραλίας όπου το κύμα σκάει αργά στην άμμο.

___________________

Μικρούλη αλλά δεν προλαβαίνω τι να κάνουμε.

Σε λίγο θα αρχίσουν τα γλέντια περιμένετε και θα δείτε.

Ως τότε bye bye!!!!!!!