Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

36

«Χίλια συγνώμη! Δεν σας είδα», αναφωνώ με κομμένη την ανάσα.

Σηκώνω το πηγούνι προς τα πάνω και... απόλυτη καταστροφή!Είναι πλέον η κατάλληλη στιγμή για να πέσω σε κώμα. Επειδή, το βλέμμα μου ευθυγραμμίζεται με τα μελί μάτια του αγοριού· αυτά τα υπέροχα, ονειρικά μελί μάτια που σε υπνωτίζουν.

«Κανένα πρόβλημα.Μου αρέσει να πέφτω πάνω σου», λέει ενώ οι άκρες του στόματός του προμηνύουν ένα χαμόγελο.

Έχουμε βρεθεί τόσο κοντά που σχεδόν αγγίζουμε ο ένας τον άλλο. Νιώθω μια ιλιγγιώδη ζαλάδα να μαστίζει το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου μου καθώς το άλλο προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τα λόγια του. Να πέφτει πάνω μου; Μάλλον θα εννοεί την νύχτα στην παραλία, στην Ιαλυσό. Παρ'όλα αυτά δεν δύναμαι να παραμείνω συγκεντρωμένη σε λεπτομέρειες όσο τα κορμιά μας απέχουν δέκατα του χιλιοστού.Τα ρουθούνια μου ρουφούν άπληστα την μυρωδιά του· μέντα και αφρόλουτρο. Η ανάσα μου βγαίνει κοφτή, ο λαιμός μου γίνεται κόμπος. Ο χτύπος της καρδιάς μου καλπάζει αφινιασμένα έτοιμος να με διαλύσει από μέσα προς τα έξω. Το λατρεύω αυτό το συναίσθημα· σιγουριά,αυτοπεπείθηση, ασφάλεια. Μπορεί τα φαινόμενα να απατούν, μπορεί ο κόσμος μου να έχει γυρίσει ανάποδα, μπορεί στην θεωρία το αγόρι να είναι επικίνδυνο,αλλά από τότε που τον γνώρισα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι ήταν κάποιος που χρειάζομαι στην ζωή μου. Όσο ανάκατα κι αν την κάνει, ακόμα, τον χρειάζομαι όπως κανέναν άλλον. Γιατί, κοντά του, νιώθω να περιβάλλομαι απ' την ασπίδα προστασίας του,μια ασπίδα μόνο για εμάς τους δυο. Ωστόσο,η κοινή λογική δεν με προδίδει τόσο εύκολα αφήνοντάς να βουτήξω στην αγκαλιά του.

Οπισθοχωρώ μερικά ικανοποιητικά βήματα, υψώνω φράχτη ανάμεσά μας. Τα μάτια του, στο χρώμα του αγνού μελιού με ίριδες που λαμποκοπάνε,περιεργάζονται το πρόσωπό μου μην ξεκολλώντας ποτέ από πάνω του. Όμως,εκτός από τις καυτές φλόγες που με τσουρουφλίζουν ολόκληρη υπό την παρουσία του, κάτι άλλο μου τραβάει την προσοχή·κάτι που δεν έδωσα σημασία απ' την αρχή.Η φωνή του· ακούγεται αλλιώτικη τώρα,πιο... ευρωπαϊκή. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, μα κάτι έχει αλλάξει απ' όταν πρωτοβρεθήκαμε μόνοι στην Ιαλυσό.

Σκαλίζω τις πιο βαθιά χωμένες αναμνήσεις του μυαλού μου. Ταξιδεύω πίσω στον χρόνο μέχρι εκείνη την νύχτα στην ακρογυαλιά, εκείπου με φίλησε. Τι θυμόμουν από εκείνη την νύχτα; Είχα μεθύσει, ναι. Ο Χρήστος με φίλησε, δεν μου άρεσε. Το αγόρι εμφανίστηκε απ' το πουθενά και τον έδιωξε.