Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

13

Στο σπίτι η απόλυτη καταστροφή. Όλα τα φώτα της αυλής αναμένα και από μέσα ακούγονται φωνές. Όμως τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό απ' το πρόσωπο της μαμάς στην βεράντα. Μόλις σπρώχνω την σιδερένια εξώπορτα με ένα οξύ τρίξιμο ξυπνά απ' τον λήθαργό της.

Ένα μείγμα ανησυχίας και απέραντου εκνευρισμού ξεδιπλώνεται επιτυχημένα σε όλη την έκταση του προσώπου της. Άραγε θα φάω τις μπουνιές τώρα ή αργότερα;

Πλησιάζω αργά αργά, διστακτικά και όταν βρίσκομαι σε απόσταση βολής προσέχω το κόκκινο χρώμα να αναβλίζει απ' τα μαγουλά της. Με τον δείκτη νεύει προς την ξύλινη πόρτα και η φωνή της βγαίνει επιτακτική, αιχμηρή.

«Μέσα.Τώρα».

Και με σκυμένο το κεφάλι προχωρώ στο εσωτερικό για να αντικρίσω μια γιαγιά ανστατωμένη στο φουλ και έναν μπαμπά με βλέμμα κοφτερό σαν ξυράφι. Με μια κίνηση όλο νόημα διατάζει την πεθερά του να αποσυρθεί στο δίπλα δωμάτιο. Εκείνη υποχωρεί με την μια της παλάμη χωμένη στην καρδιά.

Πρώτα τον λόγο παίρνει η μαμά.

«Λοιπόν...02:48, σου λέει κάτι;», δολοφονική ματιά.

Ω σίγουρα θα ήμουν νεκρή μέχρι τώρα.

«Το ξέρω, άργησα... λίγο», δεν μπορώ να εμποδίσω το τρεμούλιασμα της φωνής μου.

«Λίγο;!Το μία ώρα και κάτι σου φαίνεται λίγο;!», το προσωπό της είναι κατακόκκινο, σαν πατζάρι.

«Αγγελική...», ο μπαμπάς προσπαθεί να ηρεμήσει την κατάσταση αλλά είναι αδύνατον. Η μαμά έχει γίνει έξω φρενών, και με τα δίκιατης. Όμως πως μπορώ να της εξηγήσω το σκηνικό στην παραλία; Θα με στείλει πάλι πίσω στο Αγρίνιο. Δεν θέλω να φύγω, όχι εξαιτίας του Θοδωρή, αλλά και πάλι δεν θέλω να τα χάσω όλα αυτά ξανά. Δεν θα το αντέξω.

«Δεν μπορείς να πεις τίποτα για να δικαιολογηθείς», βγάζει μόνη της απόφαση.

«Έχεις δίκιο. Δεν μπορώ», ακόμη δεν την κοιτάζω κατάματα.

Για ένα διάστημα καθόμαστε κι οι τρεις σιωπηλοί μην έχοντας κάτι παραπάνω να προσθέσουμε. Ύστερα από λίγο η ησυχία διαλύεται.

«Πήγαινε στο δωμάτιό σου. Θα ξαναμιλήσουμε το πρωί», λέει η μαμά με φωνή ξεχειλισμένη από θυμό αλλά και ανεξήγητη γαλήνη μέσα της.

Για πρώτη φορά τολμώ να ανεβάσω το βλέμμα για να δω το καταφατικό νεύμα του μπαμπά. Βγαίνω από το δωμάτιο κι όταν έχω πια απομακρυνθεί οι γονείς αρχίζουν να συζητούν. Δεν θέλω να μάθω για τι. Ξέρω ήδη. Δεν αντέχω να τα ακούω πίσω απ' την πλάτη μου.