Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

54

Ο Ζαν, που ακόμα καταπιάνεται με το συμάζεμα, δεν μου δίνει σημασία. Μόνο λέει ρηχά πάνω απ'τον ώμο του: «Το μαγαζί είναι κλειστό».

Για μια στιγμή παγώνω και στέκομαι εκεί σαν απολίθωμα.Από πότε ο Ζαν μου έγινε τόσο επιθετικός;Τι τον έκανε έτσι θρασύ;

«Μήπως όταν τον παράτησες στα κρύα του λουτρού;»,φωνάζει μια φωνούλα μέσα μου.

Κουνώ το κεφάλι μου πέρα δώθε. Όχι. Έχω λόγο που ήρθα.Δεν θα τα παρατήσω με την πρώτη δυσκολία.Δεν θα κάνω το ίδιο λάθος ξανά.

Έτσι βρίσκω πάλι λίγο απ' το κουράγιο μου και κάνω μερικά βήματα μπροστά. Τα τακούνια απ' τις μπότες μου αντηχούν λες και πατούν πάνω σε γυαλί μες στον άδειο χώρο.

Ξεροκαταπίνω.

«Νομίζω μπορείς να κάνεις μια εξαίρεση για μένα», λέωσιγανά.

Αυτόματα το κεφάλι του Ζαν τινάζεται σαν μαστίγιο.

Όταν τα μάτια του συναντούν τα δικά μου κάνει σαν να βλέπει τον ίδιο τον διάβολο εμπρός του.

Είναι πολύ αργά να κάνεις πίσω, Θάλεια. Είναι πολύ αργά...

Γυρνάει ολόκληρος προς το μέρος μου και αφήνει την πετσέτα πάνω στο μισοτελειομένο τραπέζι. Για αρκετά λεπτά μένουμε έτσι, χωρίς ναμιλάμε, επικοινωνούμε μονάχα με τα μάτια.

Η ατελείωτη σιωπή αρχίζει να μου δημιουργεί αποθαρύνσεις και δισταγμούς.

Κι αν έκανα τελικά λάθος; Κι αν δεν έπρεπε να έρθω;

Έπειτα όμως ο Ζαν σπάει τη νεκρική σιγή.

«Εσύ... εδώ...»,αρχίζει μα τον διακόπτω.

«Θέλω να σου πω κάτι», λέω πλησιάζοντας, «Κάτι πολύ σημαντικό».

Φροντίζω να κρατήσω μια σεβαστή απόσταση μεταξύ μας, αλλά ξέρω πως κανείς μας δεν θέλει.

Αναστενάζω μία,δύο, τρεις φορές πριν συνεχίσω. Τα δάχτυλά μου κουλουριάζονται σε γροθιές.

«Θέλω... θέλω νασου ζητήσω συγνώμη», ψιθυρίζω.

Η ματιά του πέφτει βαριά πάνω μου προκαλλώντας μου αφόρητο πόνο.

Ξεφυσάει μια,δυο φορές.

«Λίγο αργά δεντο θυμήθηκες, Θάλεια;», μέχρι και το όνομά μου του φέρνει θλίψη.

«Άσε με να μιλήσω»,λέω με μισή καρδιά.

Εκείνος σταυρώνει τα χέρια στο στήθος και γέρνει πάνω στο τραπέζι πίσω του. «Οκέι. Αυτό θα έχει πλάκα», λέει τεμπέλικα.