Ξυπνώ απότομα ακούγοντας κάποιον να ουρλιάζει.Τότε συνειδητοποιώ ότι εγώ είμαι αυτή που ουρλιάζει. Για μια στιγμή δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκομαι. Ανοιγοκλείνω άγρια τα μάτια σε μια προσπάθεια να διώξω το μαύρο σύννεφο που περιτυλίγει το μυαλό μου. Κοιτάζω ολόγυρα τον χώρο.Λιλά τοίχοι, ξύλινο γραφείο, δίφυλλη μπαλκονόπορτα, πορτοκαλοκόκκινα σεντόνια... Το δωμάτιό μου. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του δωματίου μου.
Φέρνω τα γόνατα κοντά στο στήθος μου. Χώνω το μέτωπο ανάμεσά τους. Προσπαθώ να συνέλθω απ' αυτόν τον απαίσιο εφιάλτη. Ανακαλλώ όλα τα γεγονότα απ' την αρχή. Καθόμουν στο κρεβάτι, η απόχρωση του σκηνικού έμοιαζε με ταινία τρόμου, πήγα προς το παράθυρο... Το παράθυρο! Από εκεί άρχισανόλα.
Πετώ τα σκεπάσματα στην άκρη και γοργό βηματισμό φτάνω μπροστά στην τζαμαρία.Ξέρω πως γίνομαι παράλογη. Τι, περιμένω να τον βρω να με καταδιώκει έξω απ' το σπίτι μου; Να μπει μέσα και να με σκοτώσει με ένα κουζινομάχαιρο; Η ιδέα μόνο λογική δεν είναι. Για την ακρίβεια φαίνεται πολύ... φαντασιόπληκτη. Αυτό είναι; Μήπως φαντάζομαι πράγματα που δεν υπάρχουν;Μήπως είμαι τρελή;
Κοιτώ έξω απ' το απαστράπτον γυαλί. Είναι μια σχετικά ήρεμη νύχτα. Δεν κουνιέται ούτε φύλλο. Μόνο μερικά μεθυσμένα λυκειόπαιδα παραπατούν από 'δω κι από 'κει στα πεζοδρόμια φωνάζοντας μες στην σιγαλιά του σκοταδιού. Τίποτε άλλο.
Κλείνω απογοητευμένη τις κουρτίνες. Απ' την μια πλευρά δεν ήθελα όσα σκέφτομαι να είναι αληθινά, γιατί άμα ήταν θα είχα έναν φονιά να στοιχειώνει τόσο τα όνειρά μου όσο και την πραγματικότητα. Απ' την άλλη όμως αν ήταν όντως αλήθεια θα μπορούσα να πάρω κάποια μέτρα προφύλλαξης.Να καλέσω την αστυνομία ίσως.Να προσλάβω σωματοφύλακα. Να γλιτώσω με κάποιον τρόπο τέλος πάντων την ζωή μου. Μολονότι εύχομαι να είναι όλα δημιούργημα της φαντασίας μου και να έχω άδικο, δεν μπορώ να αποτρέψω τον ευατό μου να σκέφτεται – ακόμη και τώρα– πόσο γοητευτικό είναι το αγόρι. Στα μάτια όλων των άλλων μοιάζει με παγερό εγκληματία. Στα δικά μου μοιάζει με τοπιο σαγηνευτικά όμορφο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Είναι λες κι όταν τον αντικρίζω ο κόσμος γύρω του μετατρέπεται σε μια μαύρη κηλίδα ενώ εκείνος λούζεταιστο φως. Ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως για να σκεπάσει μονάχα εμένα. Με κάποιον τρόπο αυτό το φως είναι ό,τι έχω ανάγκη.Μέσα του νιώθω καλύτερα από ποτέ, νιώθω πως έχω σημασία, νιώθω ζωντανή. Μέχρι να έρθει το πηχτό σκοτάδι και να καλύψει το φως της ψυχής του...
_____________________________
أنت تقرأ
Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη
أدب المراهقينLe cœur prend des décisions difficiles, contre nature, impossibles, paranoides. L'esprit prend des décisions raisonnables. (=Η καρδιά παίρνει αποφάσεις δύσκολες, αφύσικες, αδύνατες, παρανοϊκές. Το μυαλό παίρνει αποφάσεις λογικές.) . . . Ήταν ένα κορ...
