Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

50

Το κουδούνι χτυπάει σημάνοντας το τέλος της έβδομης ώρας. Μέσα στο συνοθύλευμα εφήβων που τρέχουν από 'δω κι από 'κει προσπαθώ να περάσω χωρίς να με ποδοπατήσουν.

«Μα καλά γιατί τρέχουν όλοι έτσι κάθε μέρα;», παραπονιέται η Ρίτα καθώς διασχίζουμε όλον αυτόν τον πανικό του διαδρόμου. «Λες και τους κυνηγάνε μαφιόζοι να πουμε».

Γελάω κι ανοίγω την πόρτα της εξόδου. Αφήνω την Ρίτα να περάσει πρώτη.

«Ω, Ρίτα. Τι ωραία αίσθηση του χιούμορ!», εκφωνώ ανάμεσα στα χαχανιτά.

Εκείνη στριφογυρίζει τα μάτια της. «Εντάξει, εντάξει. Εσύ πες ό,τι θες. Αλλά δεν θα την πληρώσω εγώ την ζημιά μετά».

Επιτόπου σταματώ στη μέση μιας δρασκελιάς. Το βλέμμα μου πέφτει έντονο πάνω στο πρόσωπό της, σαν ανακριτικός προβολέας.

«Τι εννοείς; Ποια ζημιά;», ρωτάω απορημένη.

Η Ρίτα κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου.

«Ξέρεις», αρχίζει σχεδόν απολογητικά, «για το όλο θέμα της εγκυμοσύνης», ο τόνος της χαμηλώνει μερικά ντεσιμπέλ λες και κάποιος εκεί κοντά είχε στήσει αυτί.

Μόλις βλέπει το παράξενο ύφος μου σπεύδει να εξηγήσει.«Να, απλως λέω, άμα σε χτυπήσει κανείς μέσα σ' αυτό το χαμό; Δεν έχω όρεξη να τρέχω στα νοσοκομεία μεσημεριάτικα».

«Ρίτα, δεν είμαι άρρωστη, εντάξει;», λέω μην πιστεύοντας στα αυτιά μου. «Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας».

Μου χαϊδεύει απαλά το μπράτσο ενώ λέει: «Καλά. Απλώς είσαι η κολλητή μου κι ανησυχώ για σένα».

Ένα χαμόγελο ξεφυτρώνει στα χείλια μου σαν μπουμπούκι.

«Το ξέρω, Ριτάκι μου. Όμως είμαι καλά. Στ' αλήθεια», την διαβεβαιώνω.

Εκείνη αφήνει έναν αναστεναγμό και συνεχίζουμε να προχωράμε. Δεν έχουμε διανύσει ούτε δυο μέτρα μόλις ολόκληρο το σώμα της Ρίτας πετρώνει λες κι είδε φάντασμα. Πραγματικά,έχει μαρμαρώσει σαν άψυχο γλυπτό. Δεν μιλάει, δεν κουνιέται, δεν είμαι καν σίγουρη αν αναπνέει ακόμα.

«Εμμ...Ρίτα; Τι τρέχει;», την ρωτώ επιφυλακτικά.

Όταν όμως δεν μου απαντά, κάνω ένα βήμα στο πλάι κοπιάζοντας να δω τι την τρόμαξε τόσο πολύ. Με μιας, εκείνη μου κλείνει τον δρόμο. Δεδομένου ότι είναι αρκετά πιο ψηλή από 'μένα δεν μου αφήνει και πολύ μεγάλο περιθώριο.