Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

12

Προηγουμένως στο κεφάλαιο 11...

«Θες να μου εξηγήσεις τι ακριβώς εννοείς;».

Αφήνει ένα βαθύ ξεφύσημα να πλανηθεί για πολύ ώρα στην ατμόσφαιρα προτού ανταποκριθεί με μια εξάντληση φυλακισμένη στα πράσινά του μάτια.

«Νομίζω πως εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου».

__________________________

Μένω πετρωμένη στην θέση μου. Το στόμα μου χάσκει ορθάνοιχτο ενώ τα μάτια μου έχουν γουρλώσει τόσο πολύ που κοντεύουν να πεταχτούν απ' τις κόγχες τους. Δεν πιστεύω στα αυτιά μου! Ο Θοδωρής. Ερωτευμένος. Με μένα. Δεν το χωράει ο νους μου. Είναι ο καλύτερός μου παιδικός φίλος ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.Τώρα καταλαβαίνω. Τα πράγματα μπαίνουν σε μια λογική σειρά. Γι αυτό δεν είχε ποτέ του κοπέλα. Γι αυτό, όπως ανακοίνωσε, επανέλαβε μια χρονιά στο λύκειο. Σκεφτόταν εμένα. Γι αυτό χάρηκε τόσο που με είδε όταν έτρεξα να τον αγκαλιάσω με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Όλα αυτά όμως με κάνουν να αναρωτιέμαι και κάτι ακόμα: Γι αυτό άραγε με έφερε στο πάρτι σήμερα; Για να μεθύσει αρκετά ώστε να μου ξεφουρνίσει ό,τι νιώθει για μένα χωρίς να θυμάται, χωρίς την ενοχή;

Ίσα ίσα καταφέρνω να αρθρώσω μια ελλιπή φράση.

«Δη–δηλαδή μου λες ο–ότι...».

Επιβεβαιώνει με ένα νεύμα του κεφαλιού. «Ναι. Σε αγαπάω, Θάλεια».

Τι μπορώ να απαντήσω εγώ σ' αυτό τώρα;

«Εεεε...Εγώ... Εμ... ». Ούτε μια λέξη δεν μπορώ να πω. Τι ωραία που τα κατάφερα! Τι ωραία!

Το ορκίζομαι, ποτέ μα ποτέ δεν περίμενα να συμβεί κάτι παρόμοιο. Ο Θοδωρής είναι... μάλλον όχι πια. Πλέον είναι κάτι πολύ παραπάνω απ' τον καλύτερό μου φίλο. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να του πω ψέματα. Δεν αισθάνομαι το ίδιο με εκείνον και με κάνει να αναρωτιέμαι πως θα το πάρει όταν του το ανακοινώσω. Στην κατάσταση ζαλάδας που βρίσκεται είναι πιο πιθανό να βρεθώ στον πάτο της θάλασσας παρά στην ζεστασιά του σπιτιού μου. Αν και εκεί θέλω να πάω. Στον πάτο, να κρυφτώ από τους πάντες. Να χωθώ κάτω απ' την υγρή άμμο και να αργοπεθαίνω μέρα με την μέρα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Προφανώς το επόμενο πρωινό δεν θα θυμάται γρι από όσα είπε, αλλά εγώ; Εγώ θα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια μαζί με τον τρόπο που τον πλήγωσα όταν αρνήθηκα να συμβαδίσω με την καρδιά του. Όμως δεν είμαστε ακόμα παιδιά. Έχουμε μεγαλώσει, ένας άντρας και μια γυναίκα, και ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες.