Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

03

Η Δευτέρα είναι η μέρα που δεν έχω κανένα απολύτως θετικό μάθημα. Μόνο Φιλολογικά, Κοινωνιολογία και άλλες τέτοιες μπούρδες. Μ' αυτά και μ' αυτά δεν αργεί να φτάσει το μεγάλο διάλειμμα των είκοσι λεπτών.

Η Ρίτα με περιμένει όπως πάντα δίπλα απότο κυλικείο μαζί με τον Μίλτο, τον άλλο κολλητό μου φίλο.

«Γεια σας παιδιά, πως πάει;».

«Είχαμε τρίτη ώρα Χημεία. Καλά έγινε χαμός! Πήγαμε στο εργαστήριο. Ένα παιδί μασούσε τσίχλα και την έριξε μέσα σε ένα πολύ τοξικό διάλυμα με υδροχλωρικό οξύ. Καταλαβαίνεις, έγιναν μερικές αντιδράσεις και παραλίγο να ανατινάξει ολόκληρη την αίθουσα!», τον λόγο παίρνει πρώτος ο Μίλτος.

«Πάλι καλά που δεν ήσουν κοντά. Μπορεί να πάθαινες κάνα έγκαυμα», λέω εγώ και αρχίζει να σηκώνει το δεξί μανίκι της μπλούζας του.

«Εε, βασικά παρατρίχα την γλίτωσα», μας δείχνει ένα κόκκινο σημάδι στον δικέφαλό του. «Και να φανταστείς μου έβαλαν και μια αλειφή για να επουλωθεί πιο γρήγορα».

Μένω να κοιτάζω το κάψιμο με το στόμα μου να χάσκει. Σχεδόν δεν άκούω όταν μιλά η Ρίτα.

«Και ποιος ήταν αυτός ο εξυπνάκιας;».

«Ποιος άλλος; Ο Παπαδημητρίου. Γιατί, θα πας να τον πλακώσεις στο ξύλο;».

«Εάν χρειαστεί, δεν τον φοβάμαι», μπορούσανα διακρίνω το δηλητήριο να στάζει απ' την φωνή της.

Πριν από εννιά μήνες περίπου αυτός ο Παπαδημητρίου πουλούσε έρωτα στην Ρίτα. Εκείνη ήταν ενθουσιαμένη που ένας μεγαλύτερος (έχει κοπεί τρεις φορές)της είχε δώσει σημασία και το πήρε πάνω της. Με ζάλιζε κάθε μέρα με επαίνους που τον στόλιζε, λες και του άξιζαν έστω και λίγο, και γενικά ήταν πολύ ευτυχισμένη ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Εκείνος ήταν πάρα πολύ γυναικάς και άλλαζε γκόμενα κάθε μήνα. Όταν την πέταξε στον δρόμο σαν στυμένη λεμονόκουπα η Ρίτα μετάνιωσε την ώρα και την στιγμή που τα έμπλεξε μαζί του και έχασε την ώρα της. Είχαν αρχίσει να με ανησυχούν λιγάκι κάτι δολοφονικές τάσεις που είχε, μα ήταν περαστικό. Τώρα πια ούτε να τον βλέπει δε θέλει αλλά είμαι σίγουρη πως έχει σκεφτεί άπειρες φορές να χώσει μια ατομική βόμβα στην μαξιλαροθήκη του. Ένας κανόνας που ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσεις για την Ρίτα: αν την πληγώσεις βαθιά τότε θα πονέσεις ακόμη πιο πολύ. Ευτυχώς όμως σιγά σιγά το ξεπερνάει.