Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

15

Μπορώ να δω τους καπνούς να ξεχύνονται απ' τα αυτιά της, μπορώ σχεδόν να μυρίσω το φούντωμα του εκνευρισμού στην ανάσα της, μπορώ να νιώσω το δολοφονικό της βλέμμα να με χτυπά κατάσαρκα. Αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ικανό να με εμποδίσει να πάρω αυτό που θέλω. Δεν μπορεί να με κάνει να υποχωρήσω. Αν μη τι άλλο, αν κληρονόμησα κάτι απ' την μαμά είναι το τρομερό πείσμα κι η ξεροκεφαλιά της. Κι οι δυο μπορούμε να τραβήξουμε το σχοινί στα άκρα ωσότου να σπάσει.

«Τελευταία ευκαιρία. Θέλω την βαλίτσα σου έξω σε πέντε λεπτά», η φωνή της είναι επιτακτική μα δεν με φοβίζει.

Είναι η σειρά μου για ένα παγερό μειδίασμα.

«Ό-χι»,προφέρω αντιδραστικά το κάθε γράμμα ξεχωριστά γεμάτο δηλητήριο.

Αυτό ήταν. Σηκώνεται όρθια με τόση φόρα που η καρέκλα της παραλίγο να πέσει στο πάτωμα.

«Είπα κάτι. Πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα αμέσως!».

Εγώ δεν αντιδρώ, δεν με αγγίζουν όσα λέει. Συνεχίζω να κοιτώ αδιάφορα το μισογεμάτο πιάτο μου.

«Θάλεια σήκω αυτή τη στιγμή!».

Αν και δεν πρέπει της ρίχνω μια ματιά Είσαι πολύ γελασμένη και αδιαφορώ για την αντίδρασή της. Είμαι σίγουρη πως εάν ήταν στο χέρι της θα μου είχε φέρει το τραπέζι καπέλο.

«Με ακούς που σου μιλάω;!».

Υψώνω ελάχιστα το βλέμμα και απαντώ βαριεστημένα: «Δυστυχώς, ναι».

Και ναι. Έχει χάσει πλέον όλη την ψυχραιμία της.

«Θάλεια, έτσι και δεν κουνηθείς αυτήν ακριβώς την στιγμή–».

Πριν εξαπολύσει την βαρύτατή της απειλή η γιαγιά μπαίνει στη μέση αντιστρέφοντας τους ρόλους του παιχνιδιού.

«Αρκετά, Αγγελική!».

Ίσως είναι μια φιλότιμη προσπάθεια μα εκδηλώνεται την χειρότερη δυνατή στιγμή. Η μαμά στρέφεται προς την γιαγιά σταλάζοντας ένα λίτρο φαρμάκι σε κάθε λέξη της.

«Μην ανακατεύεσαι σε πράγματα που δε σε αφορούν, μητέρα».

«Όταν πρόκειται για την εγγονή μου ναι, με αφορά», λέει με αποφασιστικό τόνο.

Για πρώτη φορά στη διάρκεια όλης αυτής της"συζήτησης" παίρνει μέρος κι ο μπαμπάς επιβεβαιώνοντας πως ό,τι και να είπε η γιαγιά ήταν τεράστιο λάθος.