Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

21

Καθώς προσπερνάμε την φωτιά η Μαριάννα σηκώνει τους αντίχειρές της σε μια κίνηση επιβράβευσης. Το ίδιο εκφράζει και το έκπληκτο προσωπό της.Εγώ με ένα αμήχανο κούνημα του κεφαλιού βεβαιώνω πως δεν είναι αυτό που νομίζει.Εκείνη μου βγάζει σκανδιαλιάρικα την γλώσσα και την βλέπω να λέει άηχα: Να περάσεις καλά. Της σκάω ένα δήθεν πειραγμένο βλέμμα και στρίβω το κεφάλι προς άλλη κατεύθυνση. Στην άμμο, στον ουρανό, στην κατάμαυρη θάλασσα.

Τα αφρώδη κυματάκια γλείφουν την ακτή σπέρνοντας αλμύρα και φύκια. Ο ήχος είναι γλυκιά μελωδία που γαργαλάει τα αυτιά μου. Ο δυτικός άνεμος χορεύει παρέα με τα φύλλα που ξεσηκώνει. Ο ουρανός, πεντακάθαρος από σύννεφα, δίνει ευκαιρία σε μια λευκή μπάλα να κάνει την εμφάνισή της. Πανσέληνος... Το ολόγιομο φεγγάρι καθρεφτίζεται στα κρυστάλλινα νερά του πελάγου. Είναι υπέροχη βραδιά, μαγευτική.

Ο Χρήστος σταματά και παίρνει μια πέτρα απ' την αμμουδιά. Αφού την ζυγίζει στο ένα χέρι, με ένα επιδέξιο τίναγμα του καρπού την εκσφενδονίζει στην θάλασσα.Μέσα από τα κύματα η πέτρα χοροπηδά μεφόρα σε μια νοητή ευθεία γραμμή ώσπου τελικά βυθίζεται και χάνεται απ' το οπτικό μου πεδίο.

«Ωραίο κόλπο», του λέω.

«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χρόνο μου πήρε να το μάθω», γελάει με την ανάμνηση.

Απλώνω τα δάχτυλα και αγγίζω το νερό. Είναι δροσερό κι η αίσθηση με τρελαίνει. Το πιστεύετε πως είμαστε τουλάχιστον τρεις μέρες στο νησί και δεν έχω κάνει ακόμη μπάνιο στην θάλασσα; Έπρεπε πρώτα να σιμαζέψουμε τα πραγματά μας, λόγια της μαμάς, οπότε δεν βρήκα ευκαιρία.Όμως τώρα...

Ξεγλιστρώ απ' τα λουράκια των παππουτσιών  και αφήνω τις πατούσες μου γυμνές.Σηκώνω το παντελόνι ψηλά μέχρι το γόνατο και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Έλα Θάλεια. Μπορείς να το κάνεις.

Έτσι, βουτάω τα πόδια μου στο νερό. Αφήνω να με παρασύρει το ρεύμα για λίγο προτού στραφώ στον Χρήστο εκεί παραδίπλα. Το χαμόγελό του έχει φτάσει ως τα αυτιά και πραγματικά δείχνει να το διασκεδάζει φοβερά. Δεν μπορώ να κρατηθώ, του ρίχνω μια χούφτα νερό χαχανίζοντας υστερικά.

«Έι!».

Αλλά δεν σταματώ εκεί. Νερό πέφτει πάνω του ασταμάτητα μέχρι που έχει γίνει μουσκίδι.

«Φτάνει!Σταμάτα!».

Μα δεν μπορώ, παρά τις διαμαρτυρίες του.Έχει πάρα πολύ πλάκα. Όταν τελικά τα χέρια μου κουράζονται κάνω ένα μικρό διάλειμμα. Εκείνος φτύνει νερό απ' το στόμα του και με κοιτάζει εξωνυχιστικά απ' την κορυφή ως τα νύχια. Ανταλλάσουμε πολλές ματιές και δεν μπορώ να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. Τα μαλλιά του κρέμονται υγρά σαν μακαρόνια και πέφτουν στο προσωπό του, τα ρούχα του έχουν κολλήσει στο κορμί του αναδεικνύοντας δυνατούς μυς και τα μάτια του κρύβουν την επιθυμία της πικρής εκδίκησης. Οφθαλμόν αντίοφθαλμού.