Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

28

Ο μπαμπάς κι η μαμά επιβιβάζονται στο πλοίο μαζί με τις αποσκευές μας. Εγώ μένω λιγάκι στην αποβάθρα αγκαλιάζοντας τον Θοδωρή.

«Να προσέχεις, εντάξει;», μουρμουρίζει μες στα μαλλιά μου.

Έχω τυλίξει τα χέρια μου γύρω του και πατώ στις μύτες των ποδιών μου για να τον φτάσω.

«Αν σε πειράξει κανείς ξέρεις το νούμερό μου. Πάρε με και θα έρθω με το πρώτο λεωφορίο για Αγρίνιο».

Γελάω σιγανά. Είναι ωραίο που ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα με τον Θοδωρή. Νιώθω λιγότερα άβολα έτσι. Αφού συμβιβαστήκαμε στην ιδέα ότι είμαστε συγγενείς,αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε απ' την αρχή.Σαν καλοί φίλοι. Όπως θα έπρεπε να είναι.Όμως, μου αρέσει πολύ να ξέρω πως κάπου εκεί έξω ζει ο αδερφός μου, ο μεγάλος μου αδερφός. Νομίζω απολαμβάνω να μην αισθάνομαι πια τόσο μόνη, να ξέρω ότι κάπου βρίσκεται κι αυτός. Κάπου μακριά σε χιλιομετρική απόσταση αλλά πολύ κοντά στην καρδιά μου. Και ξέρω με σιγουριά πως κι ο Θοδωρής σκέφτεται τοίδιο για μένα. Μια μικρή αδερφή να προστατεύει. Είναι καθησυχαστικό, και για τους δύο.

Τραβιέμαι απ' το αγγιγμά του για να διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του.

«Μην ανησυχείς. Ξέρω να φροντίζω τον ευατό μου», δηλώνω με μια αύρα αποφασισμού και υπεροχής.

Είναι η σειρά του να γελάσει επιδοκιμαστικά.«Το ξέρω. Μια χαρά θα είσαι. Πάντα έτσι ήσουν».

Πόσα πράγματα περνούν απ' το νου μου εκείνη την στιγμή... Κάνουν στάση και ξεδιπλώνονται θεαματικά. Αυτή η αποβάθρα που γνωριστήκαμε,η παραλία που παίζαμε με τα κουβαδάκια,ο πεζόδρομος στην χώρα της Ρόδου που παίρναμε πάντοτε το ίδιο παγωτό ξυλάκι,τα πετραδάκια που πετούσε στο παραθύρι μου μες στα άγρια μεσάνυχτα για να βγω στο μπαλκόνι, το κυνηγητό στα σκοτεινά σοκάκια της γειτονιάς... Παιχνίδια που παίζαμε ως παιδιά και που με άφηνε πάντανα κερδίζω. Δεν ξέρω γιατί και πως, μα είμαι βέβαιη πως κάνει κι εκείνος την ολόιδια αναδρομή στο παρελθόν.

Του μετακινώ μερικά αυθάδη τσουλούφια απ'το μέτωπο.

«Κι εσύ να προσέχεις. Και μην κάνεις τον ήρωα», η φωνή μου σταθερή όσο δεν παίρνει.

Ένα χαμόγελο ξετρυπώνει στο στόμα του. «Μόνο εσύ θα χρειαζόσουν έναν ήρωα... αδερφούλα».

Τον χτυπάω σκανδαλιάρικα στο μπράτσο και σκάμε κι οι δυο στα γέλια.

«Θάλεια!Πρέπει να φύγουμε!», γυρνώ το κεφάλι και βλέπω τον μπαμπά να φωνάζει.

Δίνω ένα πεταχτό φιλί στον Θοδωρή (στο μάγουλο)και αρχίζω να απομακρύνομαι.

«Θα τα πούμε σύντομα!», φωνάζω ξοπίσω μου.

«Μην ξεχάσεις να μου κουνήσεις το μαντήλι απ' το ψηλό κατάστρωμα», μου ανταποδίδει σε παρόμοιο ηχητικό τόνο.

Ναι,άλλη μια κρυφή συμφωνία μεταξύ μας.

Ανεβαίνω στο πλοίο την ίδια χρονική στιγμή που οι ναύτες λύνουν τα σχοινιά απ' τους κάβους. Δίνω το εισητήριό μου και προσπερνώ τους πάντες σαν σίφουνας.Τρέχω στα σκαλιά για το τελευταίο κατάστρωμα. Αφού βρίσκω ένα καλό σημείο εντοπίζω την μορφή του Θοδωρή. Στητή κορμοστασιά με τα χέρια χωμένα στις τσέπες της τζιν βερμούδας του.

Ανοίγω το φερμουάρ της τσάντας μου αποκαλύπτονταςένα πολύχρωμο λουλουδάτο μαντήλι. Όταν μου το χάρισε η γιαγιά και μου είπε να το ανεμίσω στο πιο σημαντικό άτομο στην ζωή μου, ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα ήταν ο Θοδωρής αυτό το άτομο. Αλλά πλέον είναι, είναι αυτό και πολύ περισσότερα.

Αφήνω τις κορδέλες του βόρειου ανέμου να γλιστρήσουν στο μεταξωτό ύφασμα και να το φουσκώσουν με δύναμη μες στα δάχτυλά μου. Ο Θοδωρής, μικρός σαν νάνος πια, κουνάει ξέφρενα το δεξί του χέρι αποχαιρετώντας με καθώς σαλπάρω παρέα με τα δελφίνια του Αιγαίου.

«Αντίο, αδερφέ μου», συλλογίζομαι μόλις το καράβι βγαίνει επιβλητικά απ' το λιμάνι και κάθε χαρακτηριστικό του Θοδωρή εξαφανίζεται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας.

«Αντίο...».

______________________

Καλέ γιορτές! Χριστός ανέστη!!! Σας εύχομαι ολόψυχα αγάπη, υγεία, κι ευτυχία! Και μην ανησυχείτε που σκάσατε στο αρνί και τα κοκορέτσια, απολαύστε τη ζωή σαν να μην υπάρχει αύριο - είναι μικρή η ρημάδα!!!

Χρόνια πολλά...