Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

17

Καθώς τρέχω στον σκοτεινό δρόμο χαλίκια κροταλίζουν κάτω απ' τα βαριά μου πέλματα απλώνοντας ίχνη σκόνης τριγύρω. Περνώ μπροστά από κολώνες της ΔΕΗ με μισοκαμμένες λάμπες και παλιά πέτρινα σπίτια με λουλουδάτες αυλές και σκυλιά που γαβγίζουν στο διάβα μου. Το γλυκό, καλοκαιρινό αεράκι φέρει την μυρωδιάτης θάλασσας και χαϊδεύει απαλά τα γυμνά μου μπράτσα και τους μοιρούς που γλιστρούν κάτω απ' το στενό σορτσάκι.

Τη μια στιγμή δεν ξέρω που να πάω, μένω σταθερή στο τρέξιμο ακολουθώντας την πορεία του δρόμου. Την άλλη αντικρίζοντας το σταυροδρόμι ευθεία μπροστά ξέρω πολύ καλά προς τα που να κατευθυνθώ. Είμαι τελείως παλαβή – η ιδέα ακόμη περισσότερο – μα είναι ο καλύτερος τρόπος να σπάσω τους κανόνες.

Δίχως δισταγμό στρίβω δεξιά προς την παραλίαμε τον άνεμο να με ακολουθεί κατά πόδας. Ένα μέρος υπάρχει για να ξεφύγω απ' τα προβλήματά μου αυτήν την στιγμή. Ένα μέρος με πολύ ποτό, ξεσάλωμα και απίστευτο καμάκι μεταξύ φοιτητών. Φυσικά μιλάω για το Costa Mare, το μπαράκι που με κουβάλησε ο Θοδωρής. Εύχομαι μόνο να μην είναι κι αυτός εκεί. Δεν θα αντέξω και δεύτερο χτύπημα.

Φτάνω στο μπαρ και αμέσως συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πάρει τίποτα μαζί μου. Έφυγα φουριόζα απ' το σπίτι και δεν πήρα ούτε καν χρήματα. Με μια στιγμιαία κίνηση αυτομουτζώνομαι.

«Πολύ ωραία τα κάταφερες Θάλεια. Πάει το σχέδιο».

Σχεδίαζα να περάσω όλη την νύχτα πίνοντας το ένα ποτό μετά το άλλο και να γυρίσω σπίτι τύφλα κατά τα χαράματα προς την αυγή.Ήθελα να αποδείξω πως δεν με αγγίζουν πλέον οι διωρίες κι οι εντολές των γονιών μου. Εξάλλου σε λιγότερο από ένα εξάμηνο θα κλείσω τα δεκαοχτώ και θα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Χωρίς ηλίθιους κανόνες να με εμποδίζουν. Μάλλον το σχέδιο απέτυχε παταγωδώς. Όμως δεν πρόκειται να γυρίσω πίσω κλαμμένη σαν δαρμένο σκυλί.

Τότε μου έρχεται στο μυαλό η σκηνή στην παραλία. Διάσκορπες φωτιές εδώ και εκεί με αγόρια και κορίτσια να κουκουλώνονται σε λεπτές κουβέρτες γύρω τους πίνωντας ασταμάτητα μπουκάλια βότκας.

Κάνω ένα βήμα μπροστά και μονολογώ: «Λοιπόν, Θάλεια. Ήρθε η ώρα να πατήσεις το OFF στο λογικό μισό του εγκεφάλου σου. Απόψε είναι ώρα για λίγη διασκέδαση», και με ένα κλικ ο εγκέφαλός μου νεκρώνει από κάθε σκέψη.

Αντί να κάνω τον γύρο του μαγαζιού αποφασίζω να μπω μέσα και να κόψω δρόμο απ' την πίσω πόρτα εξόδου.