Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

34

Σάββατο απόγευμα. Έχω κανονίσει με την Ρίτα να βγούμε για καφέ κατά τις πέντε. Πέντε και τέταρτο την βλέπω έξω απ' το σπίτι μου.

«Άργησες», λέω καθώς ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στην βεράντα.

Εκείνη απομακρύνεται απ' το κουδούνι πισωπατώντας και παίρνει ύφος ντίβας.

«Αφού το ξέρεις,αυτό το κορμί δεν συμβιβάζεται μόνο μ'ένα κοντομάνικο κι ένα σορτσάκι»,αποκρίνεται δείχνοντας τον ευατό της από πάνω μέχρι κάτω.

Πράγματι, η Ρίτα δεν θα έβγαινε ποτέ για βόλτα με τα καθημερινά της ρούχα. Ένα κάπρι τζιν παντελόνι με σκισίματα στους μοιρούς και τα γόνατα εφαρμόζει τέλεια στα πόδια της. Όσο για το πάνω μέρος ένα τιραντέ μπλουζάκι με άνοιγμα και σκούρα μπλε δαντέλα στην πλάτη απογειώνει το συνολάκι. Εννοείται πως τα πέλματά της διακοσμούν δεκάποντες πλατφόρμες. Το μακιγιάζ απ'την άλλη μοιάζει σίγουρα με σταρ του Hollywood. Έξτρα δόσεις μάσκαρας για τεράστιες βλεφαρίδες και σκούρο μολύβι για ένα εντυπωσιακό βλέμμα. Απαλό ρουζ στα μάγουλα και φυσικά έντονο κερασί κραγιόν.

Παρόλο που μετην Ρίτα είμαστε σαν δίδυμες αδερφές δεν θα έλεγα πως έχουμε και πολλά κοινά.Χρωματικά είμαστε εντελώς αντίθετες.Ξανθά μακριά μαλλιά και καστανοπράσινα μάτια εγώ, κοντά καστανά μαλλιά και γκριζογάλανα μάτια εκείνη. Ενώ κι οι δυο έχουμε σχεδόν το ίδιο ύψος η Ρίτα φροντίζει να καλύψει τα κενά είτε φορώντας ψηλοτάκουνα με την πρώτηευκαιρία, είτε αναδεικύοντας τις υπέροχεςκαμπύλες της. Όσο για μένα είμαι πιο αδύνατη και πιο ψηλή με καμπύλες πουίσα ίσα διακρίνονται στο γυμνό μάτι.Προφανώς η Ρίτα πλεονεκτεί με αρκετά υψηλό προβάδισμα.

«Λοιπόν; Θα πάμε περπατώντας;», την ρωτάω αλλά ήδη ξέρω την απάντηση.

«Εμ; Πως αλλιώς;»,λέει σουφρώνοντας τα χείλια.

Περίπου ένα εικοσάλεπτο αργότερα φτάνουμε στο Heaven Café Bar. Εάν έλεγα πως ερχόμαστε συχνά εδώ θα ήταν λίγο. Είναι το στέκι μας, και των τριών μας. Σε μικρή σχετικά απόσταση απ' το σπίτι και αναμφίβολα με την καλύτερη παγωμένη σοκολάτα της πόλης. Όποτε έχουμε ασκήσεις στα Αρχαία ή στην Ιστορία μαζευόμαστε εδώ και είτε τις ξεχνάμε στον πάτο της τσάντας είτε συναντιόμαστεμε άλλους μαθητές θετικής κατεύθυνσης και κάνουμε "συλλογική εργασία". Όμως σήμερα δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι απ' τις λίγες – μην πω ελάχιστες – φορές που τα θάβουμε όλα σε έναν βαθύ λάκο στο μυαλό μας και απλώς χαλαρώνουμε.