Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

25 (το επόμενο πρωί)

Αμυδρές λωρίδες φωτός τρυπώνουν μέσα απ' τα γρίλια του πατζουριού μου. Μια απ' αυτές με χτυπά κατακούτελα αναγκάζοντάς μενα απαγκιστρωθώ απ' τη χώρα του ονείρου.

Τα βλέφαρά μου τρεμοπαίζουν για να συνηθίσουν το φως. Ανακάθομαι καθώς σπρώχνω από πάνω μου την λεπτή κουβέρτα. Αμέσως ένας πόνος ανακλάται στα μηνίγγια μου υπενθυμίζοντας το χθεσινοβραδινό επιπόλαιο μεθύσι. Τρίβω με ημικυκλικές κινήσεις τους κροτάφους μου όταν ξαφνικά νιώθω σαν να με χτυπά ρεύμα διακοσίων ογδόντα βολτ.

Τινάζομαι σαν σφεντόνα απ' το κρεβάτι και πισωπατώ μέχρι την ντουλάπα απέναντι. Κυλώ την πλάτη μου στην ξύλινη επιφάνεια ώσπου οι μηροί μου ακουμπούν στο δάπεδο. Ρίχνω το κεφάλι προς τα πίσω νιώθοντας την κάψα της προηγούμενης νυχτός.

Ενώ θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια το σκηνικό στην παραλία και εμένα να περπατώ μισοτρομαγμένη μισοθυμωμένη ως την άκρη του δρόμου, ύστερα είναι λες κι η μνήμη μου έχει πάθει black out.

Πως ήρθα σπίτι; Τι συνέβει μετά; Που πήγε αυτός; Λες να με ακολούθησε;

Στιγμιαία βαδίζω μέχρι το παράθυρο. Ξεκλειδώνω κι ανοίγω δειλά δειλά τα πατζούρια.Καρφώνω το βλέμμα μου στον ασφαλτόστρωτο δρόμο προσπαθώντας να εντοπίσω οτιδήποτε περίεργο, έξω απ' τα συνηθισμένα. Μου παίρνει λίγη ώρα εωσότου τα μάτια μου να εξοικιωθούν με την πρωινή λιακάδα.

Παρατηρώ με προσήλωση την ελάχιστη κίνηση στον δρόμο, τα σπίτια με τα κατάφυτα μπαλκόνια και τις φρεσκοποτισμένες αυλές εστιάζοντας στα σκιερά σοκάκια που διασχίζουν σαν φίδια τον χώρο ανάμεσα στις ροδίτικες μονοκατοικίες.

Δεν έχω ιδέα τι να περιμένω. Ίσως κρύβεται σε κάνα σκοτεινό μέρος και μου έχει στήσει καρτέρι μαζί με τους φίλους του– σίγουρα ανήκει σε συμμορία. Ίσως με παρακολουθεί με κιάλια από κάποιοκοντινό παράθυρο εξετάζοντας την κάθεμου κίνηση. Ίσως έχει ως απότερο σκοπό να με ωθήσει να βγω έξω απ' το προστατευτικό κουκούλι του σπιτιού μου. Στο οποίο παρεμπιπτώντως δεν θυμάμαι καν πως βρέθηκα μέσα.

Μερικά λεπτά αργότερα, αφού τίποτα δεν φαίνεται να παρεκλίνει απ' το όριο του φυσιολογικού,χώνομαι πάλι μες στην ζέστη του δωματίου μου.

Με το κεφάλι μου να πονάει φρικτά σαν να του βαράνε καμπάνες στο εσωτερικό και τα αυτιά μου να πήζουν απ' την εκκωφαντική βαβούρα είμαι πανέτοιμη να προχωρήσω στο μπάνιο για ένα φρεσκάρισμα απ'τα χθεσινά χάλια μόλις μια γνώριμη φωνή με αποσυντονίζει απ' την πορεία μου.Μπάσα, βαριά... ανδρική.