Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

32 (2 εβδομάδες αργότερα)

Μια βδομάδα πέρασε από τότε που άρχισαν τα σχολεία. Δύο βδομάδες από τότε που με στοιχειώνουν φρικτοί εφιάλτες.

Επί δύο συνεχόμενες εβδομάδες το όνειρο επαναλαμβάνεται διακαώς βασανίζοντας τα μύχια του μυαλού μου. Μάλιστα, μερικές φορές παίρνει άλλη τροπή.

Σε ένα απ' τα πιο πρόσφατα βρίσκομαι ξαπλωμένη σε μια ρωμαϊκή αρένα τυλιγμένη με ένα μπεζ ξεσκισμένο κουρέλι αντί για ρούχα. Τα πέλματά μου πατούν πάνω σε χαλίκια και σκόνη και κάπου κάπου συναντούν κάνα κοφτερό καρφί. Τα μαλλιά μου είναι πιο κοντά και βρώμικα λες κι έχω να λουστώ μήνες ενώ το σώμα μου αναδύει μια απαίσια μπόχα καμμένου δέρματος σε συνδυασμό με υγρή λάσπη. Οι αστράγαλοι κι οι καρποί μου έχουν παγιδευτεί σε σιδερένιες, βαριές αλυσίδες αφήνοντας την υπόνοια πως είμαι αιχμάλωτη, σκλάβα.

Γύρω μου τα πλήθη χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν προς τα υψηλότερα έδρανα με τις πελώριες γυρτές σημαίες. Στον αυτοκράτορα και την συνοδεία του.Εκείνος σηκώνεται όρθιος και διατάζει το πλήθος να σωπάσει με ένα κούνημα του χεριού του. Δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του, το κρύβει μια σκιά.

Μόλις στην αρένα απλώνεται νεκρική σιγή όλοι υποκλίνονται προς τον αυτοκράτορα.Όλοι, εκτός από μένα. Παραμένω όρθια υπο το βάρος των αλυσίδων μου. Όσο βαριές κι ασήκωτες κι αν είναι δεν δέχομαι να παρατήσω τόσο εύκολα την περηφάνια μου. Δύναμαι να διακρίνω την φονική ματιά του αυτοκράτορα προς το μέρος μου αλλά μένω ακλόνητη. Ώσπου να έρθει από πίσω ένας φρουρός και να με αναγκάσει να πέσω στα γόνατα. Του βγάζω ένα εξαγριωμένο γρύλισμα προτού τον σπρώξω παράμερα. Ορθώνω το ανάστημά μου και κοιτάζω τον άρχοντα κατάματα δίχως στάλα φόβου.

Πλησιάζει περισσότερο στην άκρη της υπερυψωμένης εξέδρας με ένα πικρό χαμόγελο να ανθίζει στο μισό του προσώπου του. Δυστυχώς τα μάτια του τα κρύβουν ακόμη σκιές. Πόσο θα ήθελα να μπήξω μια λόγχη μέσα τους και να του κόψω αυτό το αυτάρεσκο υφάκι,του κυβερνήτη των πάντων.

Ανοίγει το στόμα και μιλάει αλλά δεν καταλαβαίνω γρι απ' όσα ξεστομεί. Μα φυσικά, αφούβρίσκομαι στην Αρχαία Ρώμη, δεν ξέρω ναμιλώ λατινικά. Μολονότι ο λόγοςτου είναι σταθερός και αψύς, το πλήθος ανταπαντά με κραυγές επιδοκιμασίας και επευφημίες.

«Poena est mortem», είναι οι τελευταίες του λέξεις. (= η ποινή είναι θάνατος)

Ένας φρουρός πετάει στο χώμα μπροστά μου έναν διπλό πέλεκυν με ξύλινη λαβή. Τα δάχτυλά μου διατρέχουν το απελέκητο ξύλο και γδέρνονται απ' τα σκληρά εξογκώματα. Το χρησιμοποιώ ως μέσο στήριξης καθώς στέκομαι με κόπο στα πόδια μου.