Απ' το φαρμάκι βγαίνει αγάπη

27

Ξάφνου η καρδιά μου σταματά. Το αίμα στραγγίζεται και εκείνη πέφτει πατόκορφα καταπλακώνοντας τα υπόλοιπα όργανά μου.

Αδέρφια...Αδέρφια... Αδέρφια...

Παράξενα οικεία λέξη, συσχετίζεται με ισχυρό δεσμό. Δυνατή λέξη, πολύ δυνατή για να αποκαλλέσω έτσι τον Θοδωρή. Δεν του αξίζει. Μπορεί βιολογικά να έχουμε την ίδια μάνα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσω να περιπλεχτεί κι άλλο στην ζωή μου.Τελεία και παύλα.

«Γιατίμε φίλησες τότε;», η φωνή μου, σιγανός ψίθυρος ηχεί στον αέρα και απορώ αν με άκουσε.

«Θες να είμαι ξεκάθαρος; Θα είμαι. Αλλά πρέπει να ξέρεις πως δεν έχω μετανιώσει καθόλου για τις πράξεις μου», βιάζεται να απαντήσει, σηκώνεται και κάνει βόλτα πέρα δώθε στον διάδρομο. «Είναι αλήθεια,είσαι αδερφή μου κι είμαι αδερφός σου,μα τα αισθήματά μου για σένα δεν άλλαξαν λεπτό. Ήξερα πως ήσουν κάτι ξεχωριστό στην ζωή μου, το πόσο το ανακάλυψα όταν μπήκα στο λύκειο. Σε σκεφτόμουν συνεχώς,κάθε κρυμμένη ανάμνηση έβγαινε ξανά στην επιφάνεια. Το χαμόγελό σου, αυτά τα λαμπερά, ακτινοβόλα μάτια. Μου ήταν αδύνατο να αντισταθώ.», με κοιτάζει κατάματα και συνεχίζει. «Όταν έμαθα την αλήθεια δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το μοναδικό κορίτσι που ερωτεύτηκα ποτέ ήταν η αδερφή μου. Μου φαινόταν σαν σενάριο από σαπουνόπερα μα ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Σε φίλησα γιατί νόμισα πως δεν θα μου δινόταν άλλη ευκαιρία.Το φανταζόμουν καιρό και θα πέθαινα στην σκέψη να φύγεις πάλι χωρίς να γνωρίζεις πως νιώθω για σένα.».Κοντοστέκεται με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του. «Το να σε φιλήσω δεν ήταν ποτέ λάθος. Ήταν ό,τι πιο σωστό έχω κάνει στην ζωή μου. Συγνώμη αν φάνηκε το αντίθετο».

Έπρεπε να περάσει πολλή ώρα για να τα χώσω όλα στο κεφάλι μου. Προσπαθώ σκληρά να συνηθίσω την ιδέα μα μου φαίνεται αδύνατον. Ο Θοδωρής; Αδερφός μου; Παρόλο που δεν μου αρέσει καθόλου, δεν μπορώ να το αρνούμαι για πάντα. Ένας αδερφός που δεν είχα ποτέ, ή που νόμιζα ότι δεν είχα ποτέ. Και πάλι, είναι αδερφός μου. Έχει δίκιο, δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Ό,τι έγινε έγινε. Ωστόσο, όσον αφορά το φιλί είμαι απόλυτα κατηγορηματική.Ήταν λάθος, τεράστιο λάθος. Κατανοώ πως νιώθει, μα δεν συμβαίνει το ίδιο με μένα.Γιατί... γιατί... Εντάξει! Γιατί όσο παλαβό και να είναι εκίνο το αγόρι απ' το μπαρ κάνει την καρδιά μου να πετάει στα ουράνια. Ξέρω πως υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τον μισώ, που με κατασκοπεύει και τα λοιπά, μα δεν μπορώ με τίποτα να διώξω αυτό το αίσθημα ασφάλειας που αποπνέει η σφιχτή αγκαλιά του. Αλλά ο Θοδωρής δεν είναι ούτε κατά διάνοια το άτομο στο οποίο θα μπορούσα να το εκμυστηρευτώ.