Tempted by Sin. (afgeschreven)

Hoofdstuk 5.2

       

Jaide voelde hoe hij zijn hand strak rond haar nek draaide en haar nog dichter tegen zich aantrok.

Ze sloot haar ogen en inhaleerde zijn vertrouwde geur voordat ze na wat een eeuwigheid leek zich eindelijk van hem afduwde.

Ze staarden elkaar voor een kort moment zwijgend aan, Jaide dacht terug aan de maanden na zijn arrestatie.

Hoe verdwaald en eenzaam zij zich had gevoeld zonder hem.

Hoe ze er naar gesnakt had om terug te keren naar haar vertrouwde leventje.

Om haar familie die hij haar afgenomen had terug te krijgen en alhoewel ze het enigszins had geaccepteerd acht jaar terug omdat het voor haar eigen bestwil was.

Kon ze het dit keer niet begrijpen. Hij had er voor gekozen om haar de rug toe te keren en het feit dat hij dit zo nonchalant kon doen brak haar hart.

Ze slikte de immense brok door die zich in haar keel genesteld had terwijl ze probeerde de woede die binnen in haar raasde te beteugelen.

Het liefst van alles wou ze tegen hem schreeuwen, hem vertellen hoe zeer hij haar gekwetst had.

Maar onder zijn momentele onderzoekende blik voelde ze zich weer het jonge meisje dat hij jaren terug uit het houten speelhuisje had gedragen,

toen het buiten te koud was geworden om niet klappertandend de nacht door te brengen:

En alhoewel ze zijn redenen niet begreep, haar hart pijnlijk samen trok bij de gedachte dat hij haar niet meer in zijn leven wou kon ze niks anders doen dan dit te accepteren.

Dus in plaats van de vraag te stellen die op haar lippen brandde vroeg ze zachtjes:

"Wil je binnen komen?"

Ze zag hoe hij zijn hoofd lichtjes kantelde alsof hij zich overdacht of het de juiste keuze zou zijn om dit te doen.

En voor een kort moment dacht ze dat hij nee, zou zeggen voor een heel kort moment alleen.

Voordat hij eindelijk knikte en ze de adem waarvan ze zich niet eens besefte dat ze het inhield eruit liet.

Ze draaide zich terug naar de voordeur en duwde die verder open terwijl ze de sleutel uit het slot trok.

Jaide liep voor hem uit richting de woonkamer, plaatste de tas met schoenen die ze nog altijd in haar hand had samen met haar handtas op het keukeneiland en met haar rug naar hem toe vroeg ze:

"iets te drinken?

Cola, koffie, thee?"

"Een cola is goed." Ze voelde zijn ogen op haar rug branden terwijl ze door liep naar de koelkast het opende en voor een kort moment naar de inhoud bleef staren terwijl ze probeerde te bedenken wat te doen.

Maar geen enkele nuttige gedachte wou zich vormen. Het enige waar ze zich wel pijnlijk van bewust was.

Was het feit dat hij hier was en elke beweging die ze maakte in de gaten hield.

Dus reikte ze naar een blikje cola en nam voor zichzelf een flesje water uit de koelkast om haar handen mee bezig te houden.

Voordat ze eindelijk genoeg moed had samen geraapt en besloot zich weer naar hem terug te draaien.

Ze zag hoe hij aan de andere kant van het keukeneiland plaats had genomen op één van de zwart lederen krukjes.

Het was vreemd om hem na acht jaar zo ontspannen te zien zitten alsof hij nooit was weg geweest.