Tempted by Sin. (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.5

De opkomende uurtjes terug naar huis had Jaide in een roes doorbracht.

Ze stond voor haar voordeur toen ze haar bos sleutels niet in haar tas voor vond.

Ze moest zich inhouden om niet in huilen uit te barsten bij het besef dat het waarschijnlijk ergens onder Zach zijn zetel lag.

Ze haalde diep adem siste zichzelf toe om zich te verzamelen. Beval haar lichaam om zich recht te houden.

Miljoenen mensen hadden dit voor haar gedaan en ze hebben het allemaal overleefd zij zou daar zeker geen uitzondering op zijn.

Bovendien had ze ergere dingen in haar leven doorstaan dan weg te lopen van een persoon die ze mocht. Ze zou ook dit te boven komen.

Ze had alleen wat tijd en afstand nodig en daar had ze voor gezorgd door weg te lopen uit de wereld die hij voor haar gecreëerd had.

Na de korte mentale peptalk drukte ze op de bel van haar boven buurvrouw en zag na vijf minuten hoe Clara haar hoofd uit het raam stak.

"Jaide."

"He, Clara, ik ben mijn voordeur sleutel vergeten zou je de deur alstublieft voor me kunnen openen?"

"Natuurlijk." Nog geen twintig seconde erna zag ze hoe de voordeur open zwaaide.

Ze haalde diep adem stapte binnen en riep een "dank je wel" naar boven toen ze voor haar deur stond.

Ze plaatste haar tas op de grond toen ze hoorde hoe Clara haar voordeur sloot en opende haar meter kast waar ze een klein opstapje in had staan.

Ze plaatste het onder haar gang lamp en trok er het glazen gedeelte van los.

Jaide nam haar reservesleutel die aan het plastic gedeelte van de lamp vastgeplakt zat eruit en na de lamp weer terug gedrukt te hebben op zijn plaats borg ze het opstapje weer op en opende haar voordeur.

Het was pas toen ze haar woningdeur achter zich gesloten had dat de pijn die de gehele tijd onder de oppervlakte sluimerde, haar bij de keel greep en ze zichzelf nog maar net tot haar bed kon krijgen.

Voordat ze huilend in elkaar zakte en voor het eerst in haar leven te weten kwam wat mensen bedoelden met een gebroken hart.

Ze hield haar shirt vast terwijl de tranen over haar gezicht gleden en ze krampachtig probeerde te ademen.

Het deed zo een helse pijn dat ze na een paar minuten met haar armen rond haar knieën geslagen met lange uithalen snikte:

" laat het stoppen, oh god laat het stoppen."

Niet dat het uitmaakte hoe vaak ze dit huilend herhaalde, want de scherpe pijn trok met elke seconde dat passeerde alleen nog maar dieper in haar lichaam.

Het voelde zich aan alsof iemand bezig was haar hart uit zijn plek te trekken en zich daarvoor zijn tijd nam om haar de ultieme pijn toe te voegen.

En bij het besef dat het met de minuut erger werd in plaats van af nam begon ze jammerend:

"haal het weg. Haal het alstublieft weg." te smeken tegen een onzichtbare god die nog nooit eerder haar smeekbedes verhoord had.

Ze wist niet waarom ze dacht dat hij dit opeens wel zou doen.

Maar ze zou zelfs een pact met de duivel sluiten als die er voor kon zorgen dat ze de pijn niet meer hoefde te voelen.

Jaide, wist dat ze het niet aankon omdat het precies dit was waarvoor ze al jaren lang op de vlucht was.