Derdimin Dermanı Ol(Tamamlandı)

7.BÖLÜM

 ....İYİ OKUMALAR....

"Size soruyorum ne oldu kızıma?"

"Oğlum bağırıp durma okulda ayağı kayıp düşmüş.Lamia kızım hemen doktora götürmüş.Kötü bir şeyi yok ufak bir çatlak sadece."

"Peki Lamia kızın bu olay olurken neredeymiş.Küçücük çocuk bu hale düşerken ne yapıyormuş."Sinirle soludu.Konuşmak için başımı kaldırdım ama bana öyle bir bakıyordu ki bu eylemimin ne kadar yanlış olduğunu görür görmez anladım.

"Şey ben çok özür dilerim.Tuv_"Ellerini saçlarına götürüp sinirle çekiştirdi.Çok öfkelenmişti ve konuşmamı yarıda bölüp bağırmaya başladı.

"Tabi işinde deneyimsiz ve beceriksiz birine çocuğunu emanet edersen olacağı bu.Toplantıda ahkam kesince bende ne ilgili öğretmen dedim.Ne büyük yanılgı ama şu olanlara bak."

"Oğlum tamam kız kaç gündür üzülmekten helak oldu birde sen üstüne gitme."

"Annee!!"Dediğinde Hacer teyzeye baktım.Benim için oğluyla tartışmasını istemiyordum.Zaten Elif de sus pus olmuştu babasını sert çıkışına,korkmuştu yavrucak.En iyisi bir an önce gitmekti daha fazla huzurlarını bozmaya gerek yoktu .

"Tamam Hacer teyze.Oğuz bey haklı daha dikkatli olmalıydım.Müsaadenizle ben gideyim artık."

"İsabet olur."Hacer teyze ile göz göze geldik bu sözün ardından.Mahcup bir şekilde başını yana eğdi.

"Kusura bakma kızım."

"Önemli değil hayırlı geceler."Deyip kabanımı aldığım gibi koşar adım çıktım evden.Hatalıydım kabul ama bu onun mesleğime ve bana hakaret etmesi anlamına gelmiyordu.Kim ister bu duruma düşmeyi yada küçücük çocuğun canının yanmasını.Çok şükür vicdan yoksunu bir insan değildim.Tamam kanımdan,canımdan değildi ama en az Oğuz bey kadar bende üzülmüştüm Elifin başına gelenlere.

İki evin arasındaki mesafe yaklaşık 10_15 dakika vardı.Bir kaç gündür antrenman olmuştu bana gidiş gelişler.Gerçi bu akşam yol bitmek bilmemişti üzüntüden yada yediğim lafların ağırlığından ama yinede varmıştım evime. Soğuğun etkisi birde ağlamam kapının önünde anahtarla baya bir uğraştırmıştı.İçeri girdiğimde üzerimi değiştirmeden direk kendimi yatak odasına attım.Sadece üzerimdeki kabanı çıkartıp kıyafetlerimle girdim yatağın içerisine.Vücudum bana inat sıtmaya yakalanmış gibi titremesi dinmiyordu.Yorgana iyice sarıldım belki bir nebze olsun ısınırım umuduyla.Hareketsiz kaldığım bu süre içerisinde,duyduğum sözlerin ağırlığı beynimde dolanırken peş peşe düştü göz yaşlarım yastığımın üzerine.Kaç saat o halde kaldım bilmiyorum ama birazcık ısınınca gözlerim de ağlamanın verdiği sızı ile kapanma noktasına gelmişti...

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Dün akşam yediğim laflardan dolayı ne iştahım nede neşem kalmıştı.Beni gören öğretmenlerin hasta mısın sorusuna daha fazla muhatap olmamak için çareyi sınıfa gitmekte bulmuştum.Çok mutsuz bir o kadarda halsizdim şu an.Çocuklarla ilgilenmek dünkü yaşadıklarımı bir nebze olsun unutturabilirdi belki diye bütün ilgimi onlara verdim.

"Çocuklar S harfini öğreneceğiz hadi defterlerinizi açın."Çantalarından çıkarılan defterlerin gürültüsü bile insanı rahatsız eder mi?Sabırla bekledim defterlerini çıkarmalarını.Çocuklar hazır ol şekilde tahtaya yazacağım harfi beklemeye başladılar.

"Elime iyi bakın bu harfin yapımı diğerlerine nazar biraz daha zor.Ama biliyorum ki benim fındık farelerim bu harfi de kolaylıkla yapacaklar."