Derdimin Dermanı Ol(Tamamlandı)

42.BÖLÜM

İŞTE BEN İŞTE YENİ BİR BÖLÜM...SİZE YİNE GÜZEL BİR ŞARKI BULDUM BÖLÜMÜ OKURKEN UMARIM BEĞENİYLE DİNLERSİNİZ...

İYİ OKUMALAR;

İşte beklediğim, günlerce düşüncelerimi dolduran o minik suret şu an karşımda bana doğru geliyordu.İyiydi Allah'ım sana şükürler olsun ki iyiydi ve gülüyordu.Her şeye rağmen gülüyordu.Çocukların büründüğü sessizliğe bile aldırış etmeden sıraların arasından çıkarak bana doğru koşan Elife kollarımı açıp kucakladığım gibi havaya kaldırdım. 

"Bir tanem!Candan öte olan minik kuzum."Deyip yüzünün her yanını öpmeye başladım.Onu öyle özlemiştim ki mantıklı davranışı bir kenara bırakıp sadece bu anın tadını çıkarmak istiyordum.

"Öğretmenim ben sizi çok özledim.Neden evimize gelmiyorsunuz?Babama sordum söylemedi babaannem de bir şey söylemiyor."Elini kaldırıp o minik parmaklarıyla bir şeyler sayıp sonra bana gösterdi.

"On dokuz gün olmuş siz beni özlemediniz mi öğretmenim?"Dediği an yutkundum.Akmaya hazır olan gözlerimi havaya kaldırıp sabır diledim daha sonra zoraki bir gülümseme ile Elife indirdim bakışlarımı.Ellerimi sarı saçlarının üzerinde gezdirerek sorduğu sorunun bir kısmını es geçip cevaplamaya çalıştım sarı civcivimi.

"Özlemez miyim çok özledim bir tanem."

"Babaanne bak ben sana söyledim.Öğretmenim beni çok özlemiş."Elif kapıya doğru dönüp konuşmaya başladığında daha önce fark etmediğim kişiyle yüz yüze geldim.Hacer teyze ikimize bakıp gözlerini siliyordu.Daha fazla bu duruma dayanamayıp Elifi kucağımdan indirdim.

"Fıstığım sen yerine geçip otur oldu mu?Ben babaannen'le konuşup geliyorum."

"Tamam öğretmenim."Deyip Yerine geçerken bende sınıfa döndüm.

"Çocuklar ben kapının önündeyim sessizce beni bekleyin."Deyip dışarı çıktığımda hala dolu gözlerle bana bakan Hacer teyzeye beklemeden sarıldım. 

"Çok çok özür dilerim Hacer teyze,ne olur affet beni!"Hıçkırıklar içerisinde ağlamaya başladım.Ne desem ne söylesem boştu zaten konuşmaya takatim de yoktu.

"Şşş tamam güzel kızım ağlama, yıpratma kendini ben göreceğimi gördüm ve aklımdaki bütün sorulara cevap buldum."

"Ben utandım çok utandım arayamadım soramadım Elifin durumunu yüzüm yok size karşı hala çok utanıyorum ne olur kızma bana Hacer teyze!"Beni biraz kendinden uzaklaştırıp gözlerimdeki yaşları elleriyle sildikten sonra başını sağa sola salladı.

"Lamia ben her şeyin farkındayım.Keşke gizlediğin şeyi de Oğuzla paylaşsaydın."

"Yapamazdım ,eğer söyleseydim bir daha sizi göremezdim."

"Demek ailen istememekle kalmadı bu kadar ileri gitti öyle mi?"Başımı salladım tekrar, utandığım bu durum annemin kabullenmeyişi cidden hiç hoş değildi ve çok yanlıştı.Sadece yapması gereken bu ailenin yerine kendini koyması ve sevgimi kabul etmesiydi.Oysa o değil sevgimi kabul etmek, insanların ne düşündüğüne daha çok önem vermişti.Şimdi ise bize reva gördüğü bu ayrılığın acısını güya iyilik yaptığını sandığı ben çekiyordum.

"Peki şimdi ne olacak sen burada perişan Oğuz orada.İkinizin hali de hal değil sen eriyip bitmişsin yavrum ise kendini iyice işine verdi.Yarın operasyona gidecekmiş Allah bilir kaç gün gelemeyecek.Kafası bu kadar karışıkken başına bir iş gelmesinden korkuyorum."

"Ben tekrar özür dilerim Hacer teyze size bunları yaşatmaya hakkım yoktu.Keşke hiç_"

"Deme öyle kızım keşkeler düştümü dile pişmanlıklar yer bitirir insanı.Ben senin yüreğinin güzelliğini biliyorum çaresizliğini de anlıyorum.İşte anneyim bende yavrularımın mutluluğunu istiyorum bencilliğimi hoş gör,kusuruma bakma olur mu?"Dediğinde tekrar Hacer teyzeye sarıldım.Keşke ondaki bu anlayışın yarısı annemde olsaydı döktüğüm göz yaşlarına hüzün değil mutluluk eşilik ederdi o zaman...