Το επόμενο πρωί δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.
Και όχι από το σεξακι που σκέφτεστε εσείς που έχετε βρώμικο μυαλό! Αλλά από τον φοβερό πονοκέφαλο εξ αιτίας του ποτού.
Αλλά τι να κάνω η δόλια; Με τη βοήθεια του Σταμάτη πήγα στο σχολείο.
Και... ΝΑΙ! ΚΑΤΆΛΗΨΗ!
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! ΚΡΕΒΆΤΙ ΜΟΥ ΓΛΥΚΌ ΣΟΥ ΈΡΧΟΜΑΙ!
Ο Σταμάτης με ξανά πήγε σπίτι μου και εγώ έπεσα ξερή να κοιμηθώ πάλι.
Όταν ξύπνησα η ώρα ήταν μια. Ο Σταμάτης έλειπε. Δεν τον κατηγορώ τον άνθρωπο. Πέντε ώρες να κάθετε να περιμένει για το πότε θα ξυπνήσω. Απόλυτα φυσιολογικό είναι να φύγει.
Μετά από λίγο άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Και στο δωμάτιο μου ήρθε ο Σταμάτης.
"Επ! Ξύπνησε επιτέλους η Ωραία Κοιμωμένη;" με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση.
Ήρθε και με φίλησε στο μέτωπο. Κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι και με πήρε αγκαλιά.
"Τι θες να σπουδάσεις;" τον ρώτησα στο άσχετο. Εκείνος με κοίταξε.
"Υποσχεσε να μην το πεις σε κανέναν;" με ρώτησε. Εγώ του ένευσα θετικά.
"Καλών Τεχνών" μου απάντησε και κοίταξε το πάτωμα.
"ΑΛΉΘΕΙΑ;" τον ρώτησα σοκαρισμένη. Εκείνος ένευσε διστακτικά.
"Ουι!" Τσίριξα και όρμηξα πάνω του. Ο Σταμάτης απομακρύνθηκε λίγο και με κοίταξε μπερδεμένος.
"Και γω Καλών Τεχνών θέλω" του είπα χαμογελώντας. Εκείνος ακόμα με κοίταζε με αυτό το κενό ηλίθιο βλέμμα αγελάδας.
"Αν περάσουμε και οι δυο στη σχολή θα ήμαστε μαζί!" Του εξήγησα. Εκείνος έκανε ένα 'ααα'. Μόλις το κατάλαβε λίγο καλύτερα αυτό που του είπα σηκώθηκε με πήρε αγκαλιά και άρχισε να με κάνει σβούρες στον αέρα.
Μετά από λίγο με άφησε. Πάλι καλά γιατί είχα αρχίσει και ζαλιζόμουν.
"Λοιπόν έλα" μου είπε.
"Που;" τον ρώτησα μπερδεμένη.
"Έφερα φαγητό" τώρα ήταν η σειρά μου να κοιτάω σαν αγελάδα "Έφυγα για μόνο ένα τέταρτο. Αυτό το τέταρτο πήγα να μας πάρω φαι" συνέχισε. Εγώ πήγα να τον ρωτήσω γιατί δεν έφυγε όμως εκείνος με πρόλαβε.
"Μου αρέσει να σε βλέπω όταν κοιμάσαι. Είσαι γλυκιά" μου είπε. Εγώ κοκκίνισα. Παιδιά... Δεν του κάνω Καλό του τύπου. Τον κάνω πιο.... γλυκό.
Όχι πείτε μου!
Τη πρώτη μέρα που τον γνώρισα ήταν σκέτο γομάρι. Παραδέχτητε το! Ενώ τώρα... Είναι πιο γλυκούλης.
Πήγαμε να φάμε, αλλά ένα χτύπημα στην πόρτα μας έκανε να σταματήσουμε και να πάμε να ανοίξουμε την πόρτα.
ΟΎΤΕ ΝΑ ΦΆΜΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΕΔΏ ΜΈΣΑ!
Ανοίγω την πόρτα και τι να δω;.......
Γειααα
Τι χαμπάρια;
Αχου τον μωρέ❤....(τον Σταμάτη😍)
Τι ή ποιους είδαν η Ιωάννα και ο Σταμάτης;;;
Till next time....
Cya 😘
YOU ARE READING
Girl VS Boys {Book 1}
Teen Fiction~~~~~~~~~~~~ "Μην το παίζεις δύσκολη. Το ξέρω ότι με θες" μου είπε και τότε δεν άντεξα άλλο. Έσκασα στα γέλια. Όλη η τάξη μας κοίταζε πλέον. "Two things. One: δεν το παίζω δύσκολη. Είμαι δύσκολη. Two: Αν σε ήθελα θα έπρεπε μάλλον να πάω κατευθείαν...
