Λοιπόν κυρίες και κύριοι !
Μετά από τόση ανωμαλία στα τελευταία κεφάλαια ήρθε η ώρα για ένα κεφάλαιο ΧΩΡΊΣ σεξακι.
Πάμε λοιπόν!
Δημήτρη P. O. V.
Αφού έφτασαν και ο Μιχάλης και με την Αφροδίτη...
Όλοι με κοίταζαν με προσοχή για να μάθουν γιατί διαολο τους φώναξα εδώ.
"Θα μας πεις καμιά ώρα γιατί δεν έχουμε και όλη την μέρα μπροστά μας;" με ρώτησε η Δήμητρα νευριασμένη.
Εγώ την αγριοκοίταξα και της έκανα νόημα να το βουλωσει.
"Τι; Όντως εγώ δεν την έχω! Σε δύο ώρες θα δώσω εξετάσεις για το πρώτο νταν. Γι αυτό λέγε" μου εξήγησε και στο τέλος με πρόσταξε. Εγώ την κοίταξα και ένευσα θετικά.
"Να... εμ... Κάτι τρέχει με... Την μάνα μου..." πήγα να πω, αλλά ο Κώστας με διέκοψε.
"Είναι καλά; Τι έπαθε;" Φώναξε ανήσυχος.
"Μια χαρά είναι ρε! Άραξε το πετσί σου!" Του είπα βάζοντας τον να ξανά κάτσει στην θέση του μιας και είχε σηκωθεί.
"Τότε τι;" με ρώτησαν όλοι μαζί.
"Να... εμ... ΈΧΕΙ ΒΑΛΘΕΊ ΝΑ ΜΟΥ ΒΡΕΙ ΚΟΠΈΛΑ!" Φώναξα στον τέλος.
Οι άλλοι ήταν έτοιμοι να γελάσουν... Καλά... Καλά...
"Σοβαρά ρε μαλακά; Αυτό ήθελες να μας πεις;" με ρώτησε ο Μιχάλης έτοιμος να σκάσει στα γέλια.
"Μουλάρια μην γελάτε! Δεν την αντέχω άλλο αυτή την τρελόγρια!" Φώναξα στα μουλαρια που αποκαλώ κολλητούς μου.
"Δημήτρη αγόρι μου..." ακούστηκε μια φωνή. Η μάνα μου...
Έχετε γεια βρυσουλες λογγοι βουνά ραχουλες...
Ας ελπίσουμε να μην σε άκουσε άχρηστο απόβρασμα!
Δεν πιστεύω αυτό που θα πω, αλλά... Ελπίζω να έχεις δίκιο.
"Τι κάνεις αγάπη μου;" με ρώτησε η μάνα μου.
Εγώ της χαμογέλασα αμήχανα.
"Μια... χαρά. Εσύ μαμα;"την ρώτησα.
"Μια χαρά. Εσείς παιδιά μου τι κανετε;" ρώτησε την παρέα.
"Μια χαρά" της απάντησαν όλοι μαζί. Η όλη φάση φώναζε Α-ΒΟ-ΛΟ.
"Ερχεσε λίγο που σε θελω;" με ρώτησε. Εγώ ένευσα και είπα στα παιδιά να με περιμένουν.
Αφού φτάσαμε στο γραφείο της καφετέριας...
ΜΟΥ ΛΕΣ ΓΙΑΤΊ ΈΧΕΙ ΓΡΑΦΕΊΟ ΜΙΑ ΚΑΦΕΤΈΡΙΑ;
Τέλος πάντων...
Κάθισα στην καρέκλα και η μητέρα απέναντι μου.
"Δημητριε" είπε.
Πάει... Την κάτσαμε την βάρκα...
Συμφωνώ.
"Ναι μητέρα;" την ρώτησα όσο πιο γλυκά μπορούσα.
(Η φώτο από πάνω ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση του Μήτσου μας)
"Βρήκες καμία;" με ρώτησε. Ε αι σιχτηρ πια!
"ΟΧΙ! ΚΑΙ ΠΑΡ' ΤΟ ΧΑΜΠΆΡΙ! ΕΓΏ ΔΕΝ ΘΑ ΚΆΤΣΩ ΝΑ ΑΝΈΧΟΜΑΙ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΚΆΘΕ ΓΚΟΜΕΝΑΣ! ΕΝΤΆΞΕΙ! ΑΡΚΕΤΆ! ΦΤΆΝΕΙ ΠΙΑ!" Ούρλιαξα και έφυγα σαν σύφουνας από το γραφείο.
Πήγα έξω και είπα στα παιδιά να φύγουμε.
Γεια!
Τι κάνετε?
Συγγνώμη που δεν ανέβασα χθες 😔 Απλά δεν αισθανόμουν καθόλου καλά και δεν μπορούσα να γράψω...
Αλλά σμρ δοξα τον Θεο είμαι κλ!😄
Αυτά....
Ελπίζω να σας άρεσε!
Till next time....
Cya 😘
YOU ARE READING
Girl VS Boys {Book 1}
Teen Fiction~~~~~~~~~~~~ "Μην το παίζεις δύσκολη. Το ξέρω ότι με θες" μου είπε και τότε δεν άντεξα άλλο. Έσκασα στα γέλια. Όλη η τάξη μας κοίταζε πλέον. "Two things. One: δεν το παίζω δύσκολη. Είμαι δύσκολη. Two: Αν σε ήθελα θα έπρεπε μάλλον να πάω κατευθείαν...
