Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο I

Το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί στο «  Heathrow» εδώ και ώρα όμως η παραλαβή των αποσκευών δεν είχε ξεκινήσει καν .
Το ταξίδι της ήταν κουραστικό , οι συνεχείς αναταραχές είχαν ανακατέψει το στομάχι της , ενώ ένας ανυπόφορος πονοκέφαλος την έκανε κατσουφιασμενη και αντικοινωνική . Οι συνεπιβάτες της της φάνηκαν υπέρ του δέοντος ενοχλητικοί . Το πεντάχρονο αγόρι δίπλα της γκρίνιαζε ακατάπαυστα στην μητέρα τους ,μια μάλλον αδιάφορη γυναίκα που δεν έλεγε να επιβάλει την ησυχία στον Κανακάρη της . Και τώρα αυτή η καθυστέρηση έκανε τα πράγματα χειρότερα .
Παρατήρησε ελάχιστα τον γνώριμο χώρο γύρω της . Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια απουσίας ,όλα είχαν παραμείνει σχετικά ίδια ,της θύμιζαν τα φαντάσματα του παρελθόντος από τα οποία προσπαθούσε να ξεφύγει . Μια ξαφνική επιθυμία να ξαναφύγει την πλημμύρισε ,μια επιθυμία που έδιωξε σχεδόν αμέσως από το μυαλό της . Δεν ήταν πλέον το 18 χρόνο κορίτσι που θα έτρεχε να κρυφτεί . Στο κινούμενο διάδρομο οι πρώτες βαλίτσες έκαναν την εμφάνιση τους . Οι άνθρωποι που ήταν συνωστησμενοι γύρω της ,άρχισαν σιγά σιγά να λιγοστεύουν ,μέχρις ότου να μείνει σχεδόν μόνη ,με δυο τρεις οικογένειες να της κρατούν συντροφιά . Τα χαρούμενα γέλια και φωνές , της έφερναν στο μυαλό εποχές χαρούμενες , στιγμές που και η ίδια υπήρξε ευτυχισμένη .
Η δίκη της αποσκευή , μια μαύρη samsonite ξεπρόβαλε δειλά δειλά , πλησιάζοντας προς το μέρος της με ρυθμούς χελώνας , αργά Μα σταθερά . Το χέρι της ανυπόμονο απλώθηκε αρπάζοντας το μαύρο χερούλι και αφού έριξε μερικά χαμόγελα στις οικογένειες απομακρύνθηκε με γρήγορα βήματα .
Βγαίνοντας έξω ,η αποπνικτική υγρασία του αυγουστιατικου  Λονδίνου , την χτύπησε στο πρόσωπο . Ένιωσε πως για μια στιγμή έχανε τις αισθήσεις της . Ένα μακροσκελές κορνάρισμα τράβηξε την προσοχή της , την επανέφερε στην πραγματικότητα . Τότε μόνο συνηδητοποιησε πως είχε καθίσει στην μέση του δρόμου και πως εμπόδιζε την κυκλοφορία . Ένα κύμα ντροπής την κατέκλυσε , βάφοντας τα μαγουλα της με ένα έντονο κόκκινο χρωμα . Έβρισε από μέσα της τον εαυτό της για την αφιρημαδα της ,πριν απομακρυνθεί λε ένα απαλό χαμόγελο από το σημείο . Τα πάντα γύρω της ήταν απελπιστικά οικεία . Ακόμα και μετά από την 6 χρονη απουσία της φαίνεται πως δεν είχαν αλλάξει και πολλά . Ένα νέφος σκόνης , αναμεμειγμένης με μπόλικο καυσαέριο ,καταντούσε την ατμόσφαιρα αποπνικτική ,έκανε την ζάλη της χειρότερη .
Έριξε μια βιαστική μάτια γύρω της ,σε μια προσπάθεια της να εντοπίσει την αδελφό της , που είχε επιμείνει να έρθει να την πάρει όταν έμαθε πως θα επέστρεφε . Τώρα το μόνο που εύχονταν από μέσα της ήταν να είχε πάρει ταξί . Αναρωτιόταν εάν είχε αλλάξει κάτι πάνω του ή είχε παραμείνει ο ίδιος , όπως τον θυμόταν ο 18 χρόνος εαυτός της .
Όταν είχε αποφασίσει να να τα αφήσει όλα πίσω της και να πάει για σπουδές στην Ιταλία  , είχε φροντίσει να αποκοπεί από κάθε τι που της τον θύμιζε , κάθε τι που την πονούσε και της θύμιζε το παρελθόν . Έκανε χρόνια για να μιλήσει με την οικογένεια της , τους φίλους της . Τα πέταξε στο πίσω μέρος του μυαλού της , σε ένα σκοτεινό μέρος που δεν ήθελε να ξαναέρθει στην επιφάνεια .
Το να επιστρέψει στο Λονδίνο για το μεταπτυχιακό της , ίσως και να ήταν η πιο βλακώδης απόφαση της ζωής της . Όλα την καλουσαν να φύγει αμέσως
Ξεφυσιξε απογοητευμένη από τις σκέψεις της .
Εκείνη ακριβώς την στιγμή ένα μαύρο Ford μοντέλο του 2004 , που μόλις που κινούνταν πάνω στην άσφαλτο σταμάτησε μπροστά της .
Κατάφερε να αναγνωρίσει σχεδόν αμέσως τον οδηγό και χαμογέλασε θλιμμένα . Ένας άντρας με καστανόξανθα μαλλιά και γκρίζα μάτια ( ανέκαθεν ν δεν έμοιαζε με εκείνον) βγήκε από το αμάξι πλησιάζοντας την. Τα μοβ της μάτια , το μόνο πράγμα που είχε κληρονομήσει απ ο την μητέρα της , σκέτη κατάρα για την ίδια , λαμπυρισαν στο ελάχιστο φως του ηλίου που έπεφτε στο πρόσωπο της .
Έπεσε αμέσως στην αγκαλιά του , σφιγγωντας με όση δύναμη είχε το σώμα της πάνω στο δικό του . Και συνέχισε να το κάνει μέχρι την στιγμή που ένιωσε κι εκείνον να ανταποδίδει .
Ο άντρας έκανε μερικά βήματα πίσω για να την βλέπει καλύτερα . Ένα υπέροχο χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπο του , αναδεικνύοντας την λευκή του οδοντοστοιχία . Ήταν γοητευτικός άντρας .
Ένα χαμόγελο που και η ίδια προσπάθησε να του ανταποδώσει δίχως καμία επιτυχία .
«Μου ελειψες μικρή» . Η φωνή του έκρυβε μια θλίψη , Μα συνέχιζε να είναι ζέστη , την έκανε να νιώθει όμορφα .
«Κι εμένα μου ελειψες» κατάφερε να ξεστομίσει . Του έλεγε ψέματα και αυτό το μισούσε . Όχι δεν της είχε λείψει . Τίποτα δεν της είχε λείψει από το παρελθόν .
«Πως ήταν το ταξίδι σου ;» Την ρώτησε καθώς τοποθετούσε την τσάντα της στα πίσω καθίσματα . Η Αριάδνη άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού μπαίνοντας μέσα , λίγο αργότερα την ακολούθησε και ο αδελφός της .
«Ήταν ...πραγματικά φρικτό» Ήθελε να του πει να σκάσει . Όσο και να τον λάτρευε αυτή τη στιγμή το μόνο που είχε ανάγκη ήταν λίγη ησυχία , το κεφάλι ο της θα έσπαγε από στιγμή σε στιγμή .
«Τόσο άσχημα ήταν;»
«Περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς . Στα αριστερά μου καθόταν ένας γέρος που δεν έβαλε γλώσσα μέσα του και στα δεξιά μου ένα εναπχλητικο μικρό που γκρίνιαζε συνεχώς στην μητέρα του»
Παρατήρησε πως ένα μικρό γελακι ξέφυγε από τα χείλη του πριν την απαντήσει .
«Πρέπει αν είσαι εξουθενωμένη . Ο μπαμπάς μας περιμένει σπίτι. Δεν μπορείς να φανταστείς ποσο πολύ ενθουσιάστηκε όταν έμαθε πως θα γυρνούσες και ...»
«Παύλο ... εγώ ..» η φωνή της πιο απότομη από όσο θα ήθελε τον έκοψε πριν καταφέρει να ολοκληρώσει . Ένιωσε έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαό της και κατάπιε νευρικά . Η φωνή της ίσα που αντήχησε στα αυτιά του .
«Δεν ...δεν θα έρθω στο σπίτι . Έχω ήδη νοικιάσει ένα διαμέρισμα στο κέντρο κοντά στην σχολή .»
Ένα κύμα ενοχής την κατέκλυσε . Έσκυψε το κεφάλι της καρφονοντας το βλέμμα της πάνω στα αγαπημένα της μαύρα Converse τα μόνα που την βόλευαν πραγματικά . Η φωνή της τώρα ήταν πιο χαμηλή από ποτε .
«Όμως θα έρθω να τον δω μια από αυτές τις μέρες»
Μπρουσε να ακούσει την βαριά ανάσα του αδελφού της , σημάδι της απογοήτευσης του , και τον μακρόσυρτο αναστεναγμό του . Με φόβο πως θα αντικρυσει το θλιμμένο του βλέμμα που θα την διαλύσει σήκωσε το βλέμμα αντικρίζουντας τον .
Προς έκπληξη της ωστόσο , ο άντρας μπροστά της την κοιτούσε με μάτια γεμάτα κατανόηση και ένα ένα συμποντετικο χαμόγελο . Με προσοχή άπλωσε το χέρι του πιάνοντας στοργικά το δικό της και την .
«Το ξέρω πως σου είναι δύσκολο όλο αυτό ... θα σε βοηθήσω όμως .. μην κλείνεσαι άλλο στον εαυτό σου»
Αποφάσισε να μην του απαντήσει . Έγειρε το κεφάλι της προς τα έξω χαζεύοντας την διαδρομή καθώς το αμάξι απομακρυνόταν από το αεροδρόμιο και πλησίαζε το κέντρο της πόλης . Εκεί που χιλιάδες αμάξια πλημμύριζαν τους δρόμους .
Ο πονοκέφαλος της έκανε την ζωή δύσκολη , δνε έβλεπε την ώρα να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και να κοιμηθεί . Η διαδρομή πέρασε σιωπηλή , με την συνοδεία όμορφων κλασικών μελωδιών ( και οι δυο λάτρευαν την κλασική μουσική) . Μόνο μια φορά έσπασαν τη σιωπή τους όταν ο Παύλος την ρώτησε για την διεύθυνση της , και έπειτα ο καθένας σεβάστηκε την επιθυμία του άλλου .
Το διαμέρισμα της ήταν ακρετα μικρό , δίχως όλα έπιπλα και με την έλλειψη κουζίνας . Οι τοίχοι ήταν μουχλιασμένοι , και ποτισμένοι με υγρασία . Όχι και οι καλύτερες συνθήκες για να ζήσει κανείς , το γνώριζε αυτό , όμως ητνα απολύτως οικονομικό και απολύτως μακρυά από τηβ παλιά της γειτονιά στα νότια προάστια του Λονδίνου .
Αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά του αδελφού της να την βοηθησει και ανέβηκε εξουθενωμένη τις ξύλινες σκάλες . Η πόρτα του σπιτιού άνοιξε με δυσκολία μάλλον από την πολύ υγρασία .
Υγρασία . Αυτό ήταν το πρώτο που μύρισε καιως έμπαινε μέσα . Το οικησμα ήταν ακόμα χειρότερο απ ότι στις φωτογραφίες , ιςα ίσα ένα δωμάτιο που συνδύαζε τα πάντα , τραπεζαρία , κουζίνα , καθιστικό και ένα κρεβάτι . Μα δεν την ενδιέφερε . Παράτησε την μαύρη samsonite στην μέση και έπεσε με μανία στο κρεβάτι αναστενάζοντας δυνατά από την ευχαρίστηση που πήρε .
Γύρισε ανάσκελα κοιτάζοντας το μουχλιασμένο ταβάνι . Προσπάθησε να μην σκεφτεί ωστόσο η επικίνδυνη ερωτήση καρφώθηκε στο μυαλό της κάνοντας την να χάσει τον ύπνο της .
«Που μπορει να είναι εκείνος ;»

Καινούργια ιστορία το πιστεύεται ; Μπορώ να πω πως είμαι πολύ ενθουσιασμένη . Σκόπευα να την ανεβάσω αργότερα διότι είχα κάποια προβλήματα με το εξοφυλλο ωστόσο η υπεροχοφανταστικοτελεια LavenderCT  με βοήθησε παρα πολύ προσφέροντας μου ένα πανέμορφο εξώφυλλο και έτσι τώρα έχετε αυτό το κρφκαιο στα χέρια σας
Η αλήθεια είναι πως έχω έτοιμα και τα δυο επόμενα κεφάλαια. (Ναι ναι ναι ) ωστόσο θα τα ανεβάζω ένα ένα την εβδομάδα , γιατί πολύ απλά πρέπει να προλαβαίνω να γράφω κι αλλά 😂😂
Anyways ελπίζω να το απολαυσατε όσο το απόλαυσα κι εγώ όταν το έγραφα .
Μέχρι το επόμενο
ΦΙΛΟΥΜΠΕΣ. 😘😘