Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XLIV

~3 ώρες πριν

Του αντρικά παπούτσια του άντρα με την ουλή στο πρόσωπο έκαναν το ξύλινο πάτωμα να τρίζει .
Είχε διανύσει τον διάδρομο πάνω από 20 φορές μέσα στα τελευταία 10 λεπτά . Η ανησυχία του δεν τον άφηνε να ηρεμίσει , ακόμη και όταν ο γιατρός προσπάθησε να τον καθησυχάσει .
Κρύος ιδρώτας τον έλουζε και μόνο στηβ ιδέα πως θα είχε αρχίσει να θυμάται , και πως η λυποθυμια της ήταν συνεπεια μιας ξαφνικής ανάμνησης .
Το τσιγάρο στο χέρι του , το πέμπτο κατά σειρά , σχεδόν κόντευε να τελειώσει όταν η πόρτα του δωματίου της άνοιξε , και ο ηλικιωμένος άντρας βγήκε έξω χαμογελαστός .
Η καρδιά του άντρα ,ούτε π ίδιος γνώριζε εάν είχε μια , χτυπουσε δίχως έλεγχο .
Δεν γινόταν να την χάσει ... όχι τώρα που ια τηβ έκανε επιτέλους δίκη του .
Το τοπίο έξω από το παραθυρο του διαδρόμου έμοιαζε άγριο . Το φθινόπωρο έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του Και τα δέντρα του πυκνού δασπυς είχαν σχεδόν ολοκληρωτικά χάσει τα φύλλα τους .
Ο ψυχρός καιρός προμυνυε έναν βαρύ χειμώνα ακόμη και στην Ιταλία .
Αντιλαμβανόμενος την παρουσία του γιατρού γύρισε συννεφιασμένος προς το μέρος του .
Το πλατύ χαμόγελο του άντρα μπροστά του τον έκανε να απορήσει .
«Τι συνέβη ; Τι έχει; Αρ ίσα να θυμάται ;»
«Φυσικά και όχι ριτσαρντ , σου έχω πει ήδη πως είναι σχεδόν αδύνατον να θυμηθεί κάτι από το παρελθόν της .»
«Τότε ; Ποιος ο λόγος της λυποθυμιας της ;»
«Δεν είναι κάτι άσχημο . Για την κατάσταση της η λυποθυμια είναι απολύτως φυσιολογική .»
«Την κατάσταση της ;»
«Φαίνεται πως έκανες καλά τηβ δουλειά σου αυτή τη φορά ριτσαρντ . Η αρραβωνιαστικιά σου είναι έγκυος . Σχεδόν δυο μηνών . Γι αυτό άρχισαν να γίνονται εμφανή και τα πρώτα συμπτώματα .»
Τα μάτια του άντρα διασταλθηκαν καθώς άκουγε τα λόγια του γιατρού . Η κοπέλα που θα γινόταν σύντομα δίκη του κυωφορουσε το παιδί εκείνου .
Γνώριζε εδώ και χρόνια πως ο ίδιος ήταν στείρος. Ένα ατύχημα στην ηλικία των 12 του είχε στερήσει κάθε δυνατότητα να γίνει πατέρας . Όχι πως ποτε του θέλησε να αποκτήσει παιδί .
Η ιδέα όμως να μεγαλώσει το παιδί εκείνης σαν δικό του έμοιαζε στο μυαλό του ιδανική . Μια ιδέα άστραψε στο μυαλό του και χαμογέλασε διαβολικά πριν στρέψει το βλέμμα του ξανά στον παλιό φίλο του πατέρα του .
«Δυο μηνών είπες ;»
«Ναι . Φαίνεται πως τα πηγαίνει πολύ καλά , πρέπει όμως να έρθετε άο την κλινική για τον συνηθισμένο υπέρηχο όσο πιο σύντομα μπορείτε .»
«Φυσικά .. φυσικά και θα γίνει αυτό . Μπορώ να την δω ;»
«Ναι ... αρκεί να μην την κουρασεις πολύ . Η ηρεμία είναι η καλύτερη συμβουλή μου για εκείνη και το έμβρυο .»
«Σε ευχαριστώ . Μπορείς να περάσεις από το γραφείο μου να λάβεις την πληρωμή σου . Να δώσεις τα χαιρετίσματα μου στην γυναίκα σου .»
«Θα σας δω στο ιατρείο μου σύντομα υποθέτω .»
Ο εύθυμος γιατρός χαμογέλασε στον γιο του παιδικού του φίλου, πριν γυρίσει την πλάτη του και απομακρυνθεί από το διάδρομο και σύντομα από το πολυτελές σπίτι , παίρνοντας τον δρόμο που οδηγούσε στην πλησιέστερη πόλη , λίγο έξω από την φλωρεντια .