Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XVI

Το χιονισμένο Λονδίνο ήταν πραγματικά πανέμορφο . Το λευκό τοπίο τηβ έκανε να ηρεμεί και χαιρόταν που το μάθημα στη σχολή είχε αναβληθεί . Το βράδυ της πέρασε βασανιστικά καιως η ίδια δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι . Όλη την ώρα ερχόταν στο μυαλό της σκηνές από το παρελθόν . Σκηνές που στιγμάτισαν την ζωή της που την ανάγκασαν να φύγει .
Λονδίνο 7 χρόνια πριν .
Η άνοιξη είχε κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση της , με τα πρώτα πράσινα φυτά να γεμίζουν τους κάμπους της εξοχής . Και τα τελευταία χιόνια είχαν λιώσει και πλέον ο ηλιος έλαμπε με όλη του την αίγλη στον καθαρό ουρανό . Έξω από το παραθυρο του αμαξιού η Αριάδνη παρατηρούσε ενθουσιασμένη την φύση που ξυπνούσε μετά απ ο έναν βαρύ χειμώνα με πολλές βροχές και χιόνια . Ήταν αναμφίβολα η αγαπημένη της εποχή . Τότε που όλα έπαιρναν ζωή που συμμετείχαν στην δίκη της ευτυχία .
Έστρεψε το κεφάλι της προς τα δεξία. Ο άντρας δίπλα της οδηγούσε αφωσιωμενος . Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει ελαφρώς κάτι που η ίδια λάτρευε ενώ ένα λευκό πουκάμισο κάλυπτε το στέρνο του . Τα μάτια του καλύπτονταν από ένα ζευγάρι γυαλιά ωστόσο ο καθένας μπορούσε να δει πως ήταν τσιτωμενος . Τα χέρια του κρατούσαν με δύναμη το τιμόνι λες και θα του έφευγε από τα χέρια .
Έτσι ήταν τον τελευταίο καιρό . Η Αριάδνη τον είχε ρωτήσει πολλές φορές να της πει τι συνεβει οκως εκείνος φαινόταν να μην επιρρεαζεται καθόλου από το αίτημα της και αδιαφορούσε στο να της δώσει κάποια απάντηση . Έτσι και εκείνη σταμάτησε να ρωτάει , και περνουσε τις μέρες της μαζί του ως συνήθως .
Η σημερινή εκδρομή ήταν κάτι το αναπάντεχο . Όταν εμφανίστηκε μπροστά της στο σχόλασμα και της ζήτησε να τον ακολουθήσει η Αριάδνη πίστευε πως θα πήγαιναν στο αγαπημένο τους μέρος λίγο έξω απ όσο Λονδίνο . Ωστόσο τώρα οδηγούσαν πάνω από 2 ώρες και η κοπέλα φαινόταν να έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως . Η συνεχής εναλλαγή τοπίων την είχε μπερδέψει αφού δεν είχε βγει έξω από τα περίχωρα του Λονδίνου πολλές φορές στη ζωή της .
«Δεν μου είπες που πηγαίνουμε ;» Αποφάσισε να τον ρωτήσει τελικά σπάζοντας την σιωπή ανάμεσα τους . Παρατήρησε τα χέρια του Αλεξ να σφίγγουν περισσότερο το τιμόνι ενώ το πρόσωπο του δεν γύρισε λεπτό για να την κοιτάξει . Απόλυτη σιωπή . Καμία απάντηση . Ήταν θυμωμένος μαζί της για κάποιο λόγο ; Γιατί της συμπεριφερόταν με αυτό τον τρόπο ;
«Αλεξ σου μιλάω» συνέχισε λίγο πιο ενοχλημένη .
«Δεν είναι ώρα για κουβεντούλα μικρή . Θα δεις π ου πάμε σε λίγο .» Ο τόνος της φωνής του κοφτος και σοβαρός . Όπως τις περισσότερες φορές δεν έκρυβε κανένα συναίσθημα , τηβ άφηνε στην άγνοια . Έστρεψε την προσοχή της ξανά στο δρόμο . Η μεγάλη πινακίδα έγραφε πως σε λίγο θα έφταναν στο Μάντσεστερ .