Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XLIII

~τώρα
Οι τοίχοι ήταν ποτισμένοι με υγρασία , δο πάτωμα είχε μικρές λίμνες νερού ενώ μια δυσάρεστη μυρωδιά πλυμυριζε τα ρουθούνια του . Ένας μικρός ήχος ίσα που Ακουγόταν καθώς περπατούσε πάνω από τα βρώμικα νερά .
Τα μαύρα παπούτσια του είχαν σχεδόν αλλάξει χρωμα .
Το μέρος του προκαλούσε αποστροφή . Δεν ήταν μέρος για να μείνει άνθρωπος . Και μόνο η ιδέα πως η άρια βρισκόταν εδώ μέσα έκανε την καρδιά του να αυξάνει τους παλμούς της.
Ακόμη και εάν ητνα σχεδόν σίγουρος πως το σκηνικό δεν ήταν παρα μόνο μια καλοστημένη παγίδα θανάτου για εκείνον, η υποψία του να βρίσκεται πράγματι εκεί τον ανησυχούσε περισσότερο από την δίκη του ζωή .
Τα βήματα του ήταν σταθερά καθώς πλησίαζε σε έναν ανοιχτό χώρο γεματο παράθυρα .
Η υπερβολική ησυχία που επικρατούσε γνώριζε πως ήταν πολύ κακό σημάδι . Δουλεύοντας χρόνια για εκείνον είχε πλέον μάθει κάθε κίνηση του , τον τρόπο που έστηναν ενέδρες , που επιτίθονταν και που εξόντωναν τον στόχο τους κάθε φορά . Ποτε όμως δεν μπορούσε να φανταστεί πόσοι άντρες ήταν εκεί , τι θα έκαναν μαζί του , και ποιοι ήταν οι σκοποί τους .
Ασυναίσθητα άπλωσε το χέρι του στο όπλο που έκρυβε στο πίσω μέρος του παντελονιού του , αβέβαιος για το εάν θα του ήταν αρκετό για να αντιμετωπίσει τους άντρες που θα τον περίμεναν .
Στάθηκε ακριβώς στο κέντρο . Του ερχόταν να γελάσει Ζ το σκηνικό έμοιαζε με ταινία δράσης στηβ οποία πρωταγωνιστούσε .
Κάποια αμοδρα βήματα έφτασαν στα αυτιά του , και ο Αλεξ ξαφνικά γνώριζε πως η ώρα της δράσης δεν ήταν μακρυά .
Ωστόσο πριν προλάβει να τραβήξει το μόνο μέσο σωτηρίας του δυο ζευγάρια χέρια τον ακινητοποίησαν  κρατώντας τον σταθερά με δύναμη .
Αντρέα ντυμένοι στα μαύρα , δίχως προσωπίδες να καλύπτουν τα πρόσωπα τους τον περικύκλωσαν . Τα βλέμματα τους γεμάτα κακία,έτοιμα να ξεσκίζουν την σάρκα του με κάθε τρόπο .
Έκανε μερικές προσπάθειες να ξεφύγει από το κράτημα των δυο αντρών , κια ας γνώριζε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να συμβεί.
«Πάψε ! Μην κανεις την θέση σπυ δυσκολότερη»
Μια αστεία φωνή ακούστηκε στα αυτιά του .
~τόσο έχεις ξεπέσει ;
Σκέφτηκε και χαμογέλασε ελάχιστα .
«Που είναι εκείνος ;»
«Θα έρθει . Θέλεις να δει τον θάνατο σου με τα μάτια του . Πρώτα όμως έχει κάποιες δουλειές να τακτοποιήσει .»
«Τι δουλειές έχει να τακτοποιήσει ένα κάθαρμα όπως εκείνος ;»
«Τόσο πολύ σου είχα λείψει ; Το περίμενε ξέρεις . Μου το είπε . Να σε περιπροηηθω ιδιαιτέρως όταν σε πιάσω στα χέρια μου . Καινή ανησυχείς . Θα σε φροντίσω με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο . Εγώ και οι άντρες μου θα σου δείξουμε το πως περιποιούμαι τε τους ιδιαίτερους επισκέπτες μας.»
Ο άντρας πλέον είχε έρθει μπροστά του και τον κοιτούσε με ένα σιχαμερό χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο του .
Μπορούσε να ξεχωρίσει μια μεγάλη κρεατοελια να προεξέχει απ οτην μύτη του . Ήταν μια γελοία φιγούρα .
«Που έχετε την Αριάδνη ;»
«Αυτό δεν κπορω να στο απαντήσω . Ακόμη και να ήξερα βλέπεις , θα προτιμούσα να πεθάνω παρα να στο αποκαλύψω .»
«Έτσι και έχετε πειράξει έστω κια μι τρίχα από τα μαλλιά της ..»
«Ηρεμισε ... το αφεντικό πάντα είχε τρόπους . Πιστεύεις πως δεν θα περιποιήθηκε μαι κοπέλα όπως ακριβώς της άξιζε ;»το τρανταχτό γέλιο του άγνωστου άντρα αντήχησε σε ολόκληρο τον αδειο χώρο , προκαλώντας αντίλαλο στα αυτιά του
«Κάθαρμα !» . Με μανία προσπάθησε να απελευθερωθεί και να τον χρυπησει . Ο άντρας έκανα απλώς μερικά βήματα π οι πίσω δίχως να σταματήσει να τον κοιτάζει με υπεροψία και μίσος . Μόνο τότε ο Αλεξ είχε συνηδητοποιησει πως στην ίδια θέση με εκείνον κάποτε είχαν βρεθεί πολλοί αθώοι άντρες , αντεες από τους οποίους εκείνος είχα αλύπητα αφαιρέσει την ζωή , δίχως να υπολογίσει την μοίρα των οικογενειών τους . Μόνο από υπερβολική δίψα για το χρημα και την εκδικηση . Μια εκδικηση που δεν μπορούσε να αποδώσει στον πατέρα του όποτε το έκανε σε άλλους .
«Ψάξτε τον . Φροντίστε να πάρετε όσα όπλα έχει πάνω του . Μην αφήσετε τίποτα που θα μπροουσε να χρησιμοποιήσει.»
Δυο ακόμη άντρες τον πλησίασαν και άρχισαν να ψάχνουν το κορμί του εξονυχιστικά. Σα λίγα όλος λεπτά το όπλο του μαζί με κάθε άλλο αντικείμενο που κουβαλούσε πάνω του είχαν αφαιρεθεί και πεταχτεί από το παραθυρο στο διπλανό οικόπεδο .
Μαζί με την μοναδικ η του σωτηρία , η φωτογραφία της και όσες στιγμές τον ένοιαζαν πραγματικά είχαν χαθεί στο πυκνό χορτάρι .
Ο ήλιος ξεκίνησε να δύει πίσω από τις ψηλές βουνοκορφές στο βάθος . Ένα τοπίο μαγευτικό περνουσε από τα μάτια του . Τα έκλεισε . Πήρε μια βαθειά ανάσα και εισεπνευσε καθαρό οξυγόνο . Ξανά και ξανά . Λες και ήταν η τελευταία φορά που θα κατάφερνε να αναπνεύσει. Λες και δεν θα αντικρυζε ξανά κάτι πιο όμορφο από το σημερινό σούρουπο .
«Και τώρα το θα γίνει ;»
«Θα σε απασχολήσουμε μέχρι να έρθει το αφεντικό . Με τον δικό μας τρόπο βέβαια .»
Το αποκρουστικό του γέλιο ηχούσε ξανά και ξανά στα αυτιά του καθώς πι μαυροφορεμένοι άντρας πλησίαζαν προς το μέρος του , έπαιρναν την απαραίτητη φορά και γρονθοκοπούν αν βίαια το πρόσωπο του , το σώμα του και την ψυχή του .
Τα πέντε πρώτα χτυπήματα είχαν ως αποτέλεσμα το πιχτο του αίμα να κυλίσει από τα ρουθούνια του , να ποτίσει την μπλούζα του και να ενωθεί με το άψυχο τσιμέντο .
Κάθε επόμενο χτύπημα συντελούσε στο σπάσιμο ενός οστού . Μπορούσε να νιώσει τα Κόκκαλα του να διαλύονται συνεχώς , με δύναμη που δεν μπορούσε να υπολογίσει .
Η όραση του σταδιακά γινόταν όλο και πιο θολή . Έβρισκε αδύνατο να συγκεντρωθεί στο τι συνέβαινε γύρω του . Δεν ξεχώριζε πλέον τα πρόσωπα των ανδρών που τον χτυπούσαν .
Έπεσε στα γόνατα του και Κουλουριαστηκε σειρά ανέλπιστη προσπάθεια να προστατεύσει τον εαυτό του . Έπρεπε να αντέξει για εκείνη . Μέχρι να είναι σίγουρος πως η Βεατρίκη του ήταν καλά έπρεπε να μείνει ζωντανός . Μέχρι να μπορέσει να αφήσει δειλά ένα ακόμη φιλί στα χείλη που λάτρευε , να ξανασυναντήσει τα μάτια που τον μάγεψαν από την πρώτη στιγμή .
Άξαφνα οι γροθιές σταμάτησαν . Οι σκιές έφυγαν από πάνω του και οι ίδιοι άντρες που τον κρατούσαν από πριν τον σήκωσαν με την βία στα δυο του πόδια .
Ο Αλεξ άνοιξε τα βλέφαρα του με δυσκολία που δεν είχε ξανασυναντήσει ποτε στην ζωή του .
Μπόρεσε αμέσως να αναγνωρίσει τον άνθρωπο που στέκονταν μπροστά του .
Τόσα χροναι είχε δουλέψει δίπλα του , μπορούσε πλέον να διαισθάνεται τηβ παρουσία του .
«Αφεντικό να τον τελειώσουμε ;»
«Όχι ... όχι . Ίσα ίσα ...θα τον αφήσετε να φύγει .»
«Αφεντικό είσαι σίγουρος ;»
«Απολύτως .»
Ο Αλεξ σήκωσε το κεφάλι του . Οι μαύρες κορες των ματιών του είχαν καρφωθεί πάνω στον άνθρωπο που μισούσε όσο οτιδήποτε άλλο .
«Που την έχεις;» Λίγο αίμα έτρεξε από τα σχισμένα του χείλη , πέρασε στο στομα του . Η μεταλλική γεύση πλυμυρισε τις αισθήσεις του . Ενιιωσε για λίγο καη ζωντανός . Ζωντανός και ανήσυχος .
«Ποια ;»
«Η Αριάδνη που είναι ;!»
«Ααα .. η Αριάδνη ... ναι έφερα κάτι από εκείνη η για εσένα .»
«Κάθαρμα τι της έχεις κάνει;»
Ένα ματωμένο μπλουζάκι πετάχτηκε μπροστά του . Ο Αλεξ έμεινε να το κοιτάζει παγωμένος . Δίχως να μπορέσει να κατάλαβει τι είχε συμβεί .
«Τι ...τι είναι αυτό ; Για ποιον λόγο μου το έφερες ;!»
«Για να μπορέσεις να θάψεις κάτι .»
Τα λόγια του έπεσα σαν σφαίρες στο κορμί του . Ένας ανεξήγητος πονος μαζεύτηκε μέσα του . Ξαφνικά ένιωθε βαρύς , τα πόδια του δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν .
«Δεν μπορεί να εννοείς ..»
«Σωστά κατάλαβες ... η Αριάδνη είναι νεκρή . Εξαιτίας σου .»
Το σκοτεινό του βλέμμα έπεσε μια τελευταία φορά πάνω ατον Αλεξ πριν γυρίσει ικανοποιημένος την πλάτη του και φύγει από το κτήριο . Είχε νικήσει αυτή τη φορά . Είχε νικήσει ολοκληρωτικά . Κανένας δεν μπορούσε να του πάρει αυτή την νίκη .
Έστρεψε τπ βλέμμα του στον ουρανό . Τα αστέρια είχαν αρχίσει να ντύνουν την νύχτα . Η οθόνη του κινητού του άστραψε και μια γυναίκα με μοβ μάτια έκανα την εμφάνιση της

~σε περιμένω που είσαι ;
Έγραφε το μυνημα. Ο άντρας χαμογελάσε πλατιά και περπάτησε μέχρι το αμάξι του . Εκείνη τη φορά είχε σίγουρα νικήσει .

vg_farfalla ελπίζω να είσαι καλυμμένη με το ξύλο αναίσθητο τον άφησαν τον άνθρωπο 😂