Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XLV

~τώρα
Σκοτάδι.
Μερικές φορές είναι τόσο πυκνό που νιώθεις να σε πνιγεί . Σίγουρα στη ζωή σου έχεις πει ψέμματα εάν δηλώνεις πως δεν το φοβάσαι .
Όταν ήσουν παιδί , πάντα άφηνες ανοιχτό ένα μικρό φως πιστεύοντας πως θα διώξει τα τέρατα που κρύβονταν κάτω από το κρεβάτι σου , και μέσα στην φαντασια σπυ . Η νύχτα ακόμη δεν είναι τελείως σκοτεινή . Αστέρια και το φεγγάρι σπάζουν το σκότος .
Όπου υπάρχει σκοτάδι , επιβεβαιωμένο άο επιστήμονες , δεν υπάρχει και ζωή . Κανένας ζωντανός πργναοσμος δεν μπορεί να ανθίσει , να αναπτυχθεί ή να δημιουργήσει μέσα στο απόλυτο μαύρο . Μαύρο πως ο πίνακας που γράφουν στα σχολεία .
Η έννοια του μαύρου έχει πολλές σημασίες .
Μαύρο είναι το κακό , το απόκοσμο και η καταστροφή , είναι ακόμη η θλίψη , ο εσωτερικός μας πονος .
Για μερικούς συγγραφείς το μαύρο αντικατοπτρίζει την λύτρωση , για άλλους τον χαμό .
Σε οποία φάση της ζωής και εάν βρίσκεσαι το σκοτάδι είναι παρον . Παραμονεύει υπομονετικά έως ότου υποκυψεις σε κεινο , γίνεις κομμάτι του και το αφήσεις να σε καταπιεί .
Όπως και να έχει το σκοτάδι είναι τρομακτικό , επίπονο και βασανιστικό .
.
.
.
.
.
.
Άνοιξε ελάχιστα τα βλέφαρα του . Το φως του ηλίου τον έκανε να μορφασει . Ίσως όμως να ήταν και από τον πόνο .
Το άχαρο δωμάτιο του νοσοκομείο τον έκανε να ασφυκτυα κάθε μέρα και περισσότερο . Είχε περάσει μια εβδομάδα από εκείνο το απόγευμα στο εγκατελειμενο κτήριο έξω από την φλωρεντια . Μια εβδομάδα που ήταν στο δωμάτιο της εντατικής με σπασμένα πλευρά , μερική ριξη του δεξιού νεφρού και ένα σπασμένο χέρι .
Το πρόσωπο του ήταν γεματο μολωπες ωστόσο πι σωματικοί πόνοι δεν μπορουσαν να συγκριθούν  με τους ψυχικούς .
Έριξε το βλέμμα του πάνω στην καρέκλα που είχε ζητήσει να τοποθετήσουν δίπλα του . Τηβ καρέκλα με το ματωμένο φόρεμα της αγαπημένης του .
Ήταν ξανά ο ηττημένος , ανίκανος να τηβ προστατέψει . Μόνο ο ίδιος έφταιγε για τον χαμό της. Ένιωθε το σκοτάδι του να τον καταπίνει ξανά . Η έντονη ζαλάδα στο κεφάλι του τον είχε καθηλώσει σε αυτό το άθλιο κρεβάτι που πάντα μισούσε . Δεν είχε την δυνατότητα ούτε να θρηνήσει για τον χαμό της αγαπημένης του . Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωθε τηβ ανάγκη να κλάψει όσο πιο πολυ γινόταν , να ελευθερωθεί από τους δαίμονες μέσα του . Να ουρλιαξει και να χτυπήσει . Εκείνη τα άξιζε όλα ...
στο παρελθόν είχαν συζητήσει πολλές φορές την ημέρα του θανάτου της , εκείνος όμως πάντα εύχονταν σιωπηλά ,μέσα στα βάθη της ψυχής του  πως θα είχε πεθάνει πρώτος ώστε να βρίσκεται και εκεί μαζί της .