Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XLVIII

Ο ουρανός ήταν σκοτεινός .. πριν από κλίση  ώρα είχε βρέξει καταρρακτωδώς . Οι δρόμοι της μικρής πόλης είχαν πλημμυρίσει από  το πολύ νερό . Ελάχιστοι είχαν βγει από τα σπίτια τους προσπαθώντας να διώξουν τα νερά από τα μπαλκόνια ή τις αυλές τους . Οι λιγότερο τολμηροί είχαν κουκουλιαστει με τις αγαπημένες τους κουβέρτες και απολάμβαναν τις πρώτες βροχές .
Εκείνος  πέρασε όλο το πρωινό του ήκλεισμένος σε μαι θλιβερή αίθουσα πανεπιστημίου και δίδασκε στους μαθητές του , μια ομάδα όχι και τόσο επίδοξων νεαρών , τις βασικές αρχές της δαντικης τεχνικής.  Είχε πλέον σχεδόν συνηθίσει το πλαίσιο της τάξης του . Τα παλιά θρανία και ο σχεδόν ξεχαρβαλωμένος πίνακας έδειχναν για ακόμη πιο έντονα  ποσο παλιό ήταν το κτήριο που στέγαζε το πανεπιστήμιο . Οι περισσότεροι καθηγητές θα είχαν ζτησει μετάθεση από τις πρώτες κιόλας μέρες , βλέποντας πως η μικρή όλη δεν είχε καθόλου ζωή εκτός από ένα μικρό εστιατόριο που λειτουργούσε και σαν καφετέρια .
Ονομαζόταν «bella Rosa». Και ήταν το μόνο μέρος όπου μπορουσες να από καλέσεις διασκέδαση . Ένας μικρός χώρος , που με τα βίας χωρούσε 25 τραπέζια και που ήταν πάντα απελπιστικά θορυβώδης για τα γούστα του .
Για εκείνον όμως αυτή η μικρή πόλη , χωμένη σε ένα δάσος της βόρειας Ιταλίας ,αρκετά χιλιόμετρα μακρυά από οποιαδήποτε μεγάλη πόλη ,ξεχασμένη από τον πολιτισμό και κάθε μορφή προόδου ,ήταν  ότι ακριβώς είχε ανάγκη . Το μόνο του μέλημα ήταν να ξεχνάει . Όσο πιο πολύ μπορούσε , και να δουλεύει μανιωδως μέχρι που έπεφτε εξαντλημενος στο κρεβάτι του . Διχως να έχει τον χρόνο να θυμηθεί ,βα σκέφτεται τα όσα είχε χάσει . Γι αυτό και τα τελευταία 3χρονια είχε επιλέξει να διδάσκει ση μικρή πανεπιστημιακή μονάδα που βρισκόταν εδώ . Οι μαθητές του ήταν αδιάφοροι ως προς την πλιοψηφια τους ,γεγονός που συχνά του προκαλούσε απελπισία και τον έκανε να αναπολεί το ποσο καλή μαθήτρια ήταν εκείνη.
Ωστόσο κάτι του άρεσε μέσα σε όλο αυτό το χάος , κάτι τον κρατούσε μακρυά από τον αλκοολισμό οποτ και είχε υποκύψει τους πρώτους πρώτους μήνες μετά τον χαμό της ,από τα δάκρυα που σιχαινόταν να τρέχουν από τα μάτια του ωστόσο το έβλεπε απίθανο να τα κάνει να σταματήσουν , και τις αυτοκτονικές του τάσεις . Δεν ήταν ευτυχισμένος , τουλάχιστον δεν μπορούσε να νιώσει τίποτα . Κανένα δάκρυ ούτε ανάμνηση δεν είχε χώρο μέσα στο ασφυκτικά γεματο προγραμμα του .
Κοιτά ξε ελάχιστα το ρολόι του . Σε λίγα λεπτά είχε το επόμενο μάθημα του . Προσπάθησε να επικεντρωθεί στις σημειώσεις του , όμως το μυαλό του ταξίδευε σε απαγορευμένα μονοπάτια . Σε λίγες μέρες 3 ακριβώς χρόνια θα είχαν περάσει από την ημέρα που έφυγε από το Λονδίνο για να έρθει να μείνει μόνιμα εδώ . Σε μια ανέλπιστη προσπάθεια για να αποφύγει και τον δικό του θάνατο , με την ψευδαίσθηση πως το να βρίσκεται στην ίδια χώρα που την είχε χάσει θα τον έκανε να νιώθει πιο όμορφα ,ποιο οικεία .
Δεν ταξίδεψε ούτε μια φορά στο Λονδίνο από τότε δεν μπορούσε να βλέπει και να θυμάται . Ούτε να αντικρυζει συνεχώς τον καταρρακωμένο πατέρα της Αριάδνης ,που έφτανε κλαίγοντας στην πόρτα του σπίτι του του ,ζητώντας του να την φέρει πίσω .
Όσες φορές και να του το είχε επισημάνει , φαινόταν πως δεν θα μπρουσε ποτε να τον πείσει πως το αν στέκεται ξανά ζωντανή ανάμεσα τους ήταν αδύνατον .
Μια νύχτα είχαν καθίσει για πρώτη φορά φιλικά μαζί και είχαν κλάψει , του είχε εκμυστηρευτεί πως το μεγαλύτερο βάσανο του ήταν που δεν ήξερε που βρισκόταν το νεκρό κορμί της ,που δεν μπόρεσε να την θάψει κάπου για να μπορεί να την βλέπει έστω και έτσι . Κάθε λέξη του που συνοδευόταν από λιγμους τον έκανε να νιώθει ακόμη περισσότερο ένοχος .
Το μόνο που μπόρεσε να του ορκιστεί ήταν πως εκείνος που το έκανε όλο αυτό , που διέλυσε την ευτυχία και των δυο , και που την έκλεψε μακρυά τους θα πλήρωνε . Αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα που του είχε πει πριν κλείσει εισιτήριο για τηβ Ιταλία .
Θυμόταν ακόμη πως ο πατέρας της Αριάδνης του είχε ζητήσει να μην λυπηθεί κανέναν πριν τερματίσει την  τελευταία τους κλίση .
Ο Αλεξ σκόπευε να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του . 3χρονια τώρα είχα βάλει θεούς και δαίμονες να ψάχνουν για τα ίχνη εκείνου του μισητού άντρα , και για πρώτη φορά είχε στα χέρια του στοιχεία για τηβ τοποθεσια του και κάθε άλλη του δραστηριότητα .
Έβγαλε τα γυαλιά από το πρόσωπο του και έτριψε τα μάτια του . Ηταβ σκέτο κουρέλι . Από την νύχτα ,πριν 4μερες, που είχε κάνει εκείνο το τηλεφώνημα μαζί με ένα φαξ με όσα είχε καταφέρει να συλλέξει ο πληροφοριοδότης του , δεν κατάφερε να κλείσει μάτι . Το μυαλό του δούλευε ακατάπαυστα προκειμένου να επεξεργαστεί κάθε λεπτομερια ώστε να βρει τρόπο για να την χρησικοοοιησει εναντίων του .
Ο φάκελος ήταν απελπιστικά εκτενής , και του είχε πάρει όλο του τον ελεύθερο χρόνο για να καταφέρει να ξεδιαλύνει στο μυαλό του την πληθώρα νέων πληροφοριών .
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ,μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν απ όρους πλουσιότερους και με υψηλή επιρροή άντρες της Ιταλίας . Οι επιχειρήσεις του κάλυπταν όλους τους αξιοποιήσιμους πόρους της χώρας . Από παραγωγή λαδιού , μέχρι και μετοχές στις μεγαλύτερες αυτοκινηστικες ετερειες . Είχε μετατραπεί σε κολλωσος που όπως όλα έδειχναν είχε αφήσει τηβ παρανομία στο βρωμικο και σκοτεινό παρελθόν του .
Μετά από ενδελεχή μελετά είχε πλέον καταφέρει να βρει το αδύνατο σημείο του άντρα που ο  ιταλικος τύπος ανέφερε ως «απόρθητο οχυρό» .
Άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του ,βγάζοντας ένα απότομα από μια προχθεσινή εφημερίδα . Το άρθρο αποτελούσε μια συνέντευξη του ,σε μια έκταση 4σελιδων που μάλλον θα αφορούσαν γελοίες ερωτήσεις του τύπου « που νομίζεις ότι οφείλεται η τεράστια επιτυχία σου .»
Ωστόσο ένα μόνο κομμάτι είχε καταφέρει να του κεντρίσει το ενδιαφέρον , και να δώσει ώθηση στην καταστροφή που θα του προκαλούσε .
Ξεδίπλωσε το τετράγωνο χαρτί και ξαναδιάβασε προσεκτικά όσα είχαν γραφείο στην εντέλεια από τον συντάκτη του άρθρου .
«Κοντά μου σε κάθε μου βήμα είναι φυσικά η γυναίκα μου ,που λατρεύω και νιώθω πολύ τυχερός που με στηρίζει σε κάθε μου βήμα . Επίσης η μικρή μου κόρη φροντίζει έτσι ώστε να μου φτιάχνει τηβ διάθεση ακόμη και μετά από τιν πιο πιεστική μέρα στο γραφείο . Θεωρώ λοιπόν πως οι δυο γυναίκες της ζωής μου έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στηβ επαγγελματική μου ανέλιξη .»
Είχε παντρευτεί . Ο Αλεξ δεν γνώριζε ποια γυναίκα θα στέκονταν πλάι σε ένα αληθινό τέρας. Πίστευε πως για ανθρώπους σαν εκείνον η αγάπη είχε γυρίσει την πλατη της και τους άφηνε μοναχικούς για μια ζωή . Όμως εκείνος φαινόταν πως είχε ξεφύγει της τραγικής του μοίρας . Το άρθρο δεν είχε καμία φωτογραφία εκ των δυο γυναικών . Ωστόσο τον Αλεξ δεν τον εννοιαζε τόσο πολύ αυτό . Είχε επιτέλους βρει την αχίλλειο πτέρνα του μεγαλύτερου εχθρού του . Το σημείο στο οποίο θα μπρουσε να χτυπήσει με απόλυτη ευστοχία . Θα τον έκανε να πληρώσει τον θάνατο της βεατρικης του με το ίδιο ,αν όχι πιο ακριβό νόμισμα .
Σήκωσε το βλέμμα του στο μεγλαο ρολόι του τοίχου . Σήκωσε βιαστικά το χαρτί τοποθετώντας το και πάλι στο συρτάρι . Έπειτα σηκώθηκε όρθιος . Είχε ήδη αργήσει 5 λεπτά στο μάθημα ...