Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XXXI

«Θα μας δουν .»
Το χαμόγελο του γεματο λαγνεία πλατυνε καθώς την κάρφωνε με το βλέμμα του . Τα σκουρόχρωμα μάτια του λες και θα πετούσαν φωτιές από το έντονο πάθος .
«Τόσο πολύ ντρέπεσαι Βεατρίκη ;»
Ο αέρας που αφήνει φωνή του πάνω στο καυτό δέρμα της την έκανε να ανατριχιάσει απαλά, ένας αναστεναγμός ξέφυγε άθελα της από τα χείλη της .
Ο Αλεξ έκοψε απότομα την ανάσα του . Ποσο πολύ είχε περιμένει γι αυτή τη στιγμή ; Για την στιγμή που θα την ένιωθε ξανά , που τα κορμιά τους γυμνά θα αγκαλιάσουν το ένα το άλλο , θα γίνουν ένα στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού . Ένα αμάρτημα ανάμεσα στον διαβολο και έναν άγγελο . Έτσι μπορούσε να περιγράψει τον έρωτα τους . Απαγορευμένο και άκρως απολαυστικό .
Την φίλησε ξανά , πιο πεινασμένα , πιο λαίμαργα από ποτε . Το σώμα της κόλλησε με δύναμη στους κρύος τοίχους του μουσείου . Ήθελε να φωνάξει από ευχαρίστηση Μα γνώριζε πως έπρεπε να συγκρατηθεί .
Τα χείλη τους αποχωρίστηκαν ξανά , δίχως να το θέλουν . Ένιωθε πως τα μάτια του θα έκαιγαν το δέρμα της . Ανέπνεε βαριά προσπαθώντας να καταπαυσει όσα ένιωθε .
Ο Αλεξ προσπαθούσε να καταπνίξει την επιθυμία του να επιτεθεί στο σώμα της εκείνη την στιγμή . Να την κάνει δίκη του με τον τρόπο που γνώριζε , με τον τρόπο που του είχε λείψει .
Είχε όμως περάσει καιρός , έπρεπε να ήταν γλυκός μαζί της . Να μην την διώξει ξανά μακρυά του όπως είχε κάνει τότε . Την ήθελε για πάντα δίπλα του , με οποιοδήποτε κόστος και θυσία .
«Έλα πάμε στο ξανοδοχειο μας .»
Αναζήτησε τα λεπτά της δάχτυλα μέσα στο πυκνό σκοτάδι , από την διπλανή αίθουσα Ακουγόταν τα βουητα του παραπονεμένου κόσμου . Σχεδόν είχε ξεχάσει πως είχε παρατήσει στη μέση την ομιλία του .
«Και ο κόσμος που περίμενει να σε ακούσει ;»
Ο άντρας έξυσε νευρικά το κεφάλι του , σημάδι πως σκεφτόταν τα λόγια της .
Ένα αστραφτερό του χαμόγελο την έκανε να τρέμει ολόκληρη από επιθυμία . Πως είχε καταρρεύσει πάλι στην παγίδα του πόθου της για εκείνον;
Το να τρεξει μακρυά ήταν μια σκέψη που άξαφνα πετάχτηκε μέσα στο μυαλό της αλλά την έδιωξε αμέσως . Θα ζούσε την κάθε στιγμή αυτής της βραδιάς και ας γνώριζε το βαρύ τίμημα της επόμενης μέρας , όταν η γλυκιά θολούρα που της προκαλούσε το άρωμα του στα ρουθούνια της , εκείνη η ξαφνική έξαψη του έρωτα που αναστάτωνε τα σωθηκα της , θα είχαν όλα χαθεί και θα μπορούσε να δει καθαρά . Αύριο . Όχι όμως τώρα .
Κρεμόταν από τα χείλη του για μια του μόνο λέξη . Γιατί δεν της μιλούσε ; Μήπως το είχε μετανιώσει ; Μήπως ήταν γραφτό να νιώσει την απόρριψη του και να αναγκαστεί να μαζέψει τα κομμάτια της καρδιάς της ; Ταπεινωμένη και θυμωμένη με τον αφελή της εαυτό να φύγει σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα ; Και που να πήγαινε ; Σε πιο μέρος η θυμιση του δνε θα στοιχιωνε την ζωή της .
«Πες κάτι , μην με αφήνεις να σκέφτομαι πως απόψε θα σε χάσω .» Παρακαλούσε από μέσα της καθώς δάκρυα μαζευόταν στα μάτια της , κάνοντας το οπτικό της πεδιο θολό .
«Ξέρεις κάτι ;» Η σιγανή αισθησιακή φωνή του την έκανε να αναπτερώσει τις ελπίδες της . Το πάθος επέστρεψε μέσα της κοιτάζοντας τον ερωτευμένα . Θα του έδινε τα πάντα σήμερα , θα τον άφηνε να την πετάξει σαν άχρηστο σκουπίδι στην κόλαση των σαδιστικής του επιθυμιών . Δεν θα του ζητούσε έναν γλυκό έρωτα . Όσο και να το ήθελε γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να το πάρει ποτε . Διότι π Αλεξ εστίαζε σε ένα μόνο πράγμα , στο άγριο επίπονο για τις γυναίκες σεξ . Και αυτό ήταν που την είχε ωθήσει μακρυά του τότε . Ήταν λάθος να του παραδώσει τα λιγοστά κομμάτια της ψυχής της , όσα είχε μπορέσει να μαζέψει τότε . Μα τον ήθελε τος ο πολύ που δεν το σκεφτόταν καν .
«Άφησε τους να περιμένουν , σήμερα υπάρχουμε εμείς οι δυο . Εγώ κι εσυ Βεατρίκη .»
Έμπλεκε το χέρι του γύρω πο το δικό της τραβώντας την με αδυμονια προς το αμάξι τους . Η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο , αν και δεν πήρε παραπάνω από 10 λεπτά φάνηκε επίπονη και για τους δυο . Έμοιαζαν με μανιασμένα ζώα έτοιμα να ξεσκάσουν το εάν το άλλο σε έναν αγώνα επιβίωσης .
Πήραν τα κλειδιά του δωματίου του και ανέβηκαν με τις σκάλες σχεδόν τρέχοντας , αψηφώντας την κούραση που ια τους προκαλούσε .
Ο Αλεξ άνοιξε την πόρτα αφήνοντας την αγαπημένη του να περάσει πρώτη , έπειτα κλείδωσε πίσω του .
Το σκοτάδι προκαλούσε ανατριχίλα στο κορμί της . Δεν μπορούσε να τον δει , μόνο να ακούσει και αυτό διέγειρε τις αισθήσεις της . Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο . Τον χρειαζόταν .
Ένιωσε τα κρύα χέρια του στηβ σπονδυλική της στιλη καιως το φόρεμα της σωριαζονταν στο πάτωμα δημιουργώντας έναν κύκλο γύρω από το κορμί της .
Ένιωσε την καυτή του ανάσα να χτυπάει το αυτί της , πριν τα δόντια του επιτεθούν γλυκά στο λοβό της .
«Αυτό ... ήθελα να στο κάνω από την στιγμή που σε είδα να φοράς αυτό το φουστάνι .»
Δίχως προειδοποίηση η πλάτη της βρέθηκε να αγγίζει την ξύλινη πόρτα . Ο άντρας μπροστά της είχε επιτεθεί με μανία στα χείλη της , πι γλώσσες του χόρευαν έναν ερωτικο χώρο σε απόλυτο συγχρονισμό .
Τα χέρια του είχαν τυλιχτεί γύρω από το στήθος της , κάνοντας μαγικά που μόνο εκείνος γνώριζε πως την άναβαν . Ήξερε καλά τα κουμπιά της , και ήταν σίγουρη πως απόψε θα τα χρησιμοποιούσε όλα εναντίων της .
Είχε παραλύσει από την ευχαρίστηση που προκαλούσε το άγγιγμα του πάνω στο σώμα της και παράλληλα από την επιθυμία για πεισσοτερα .
Ήξερε τι έκανε . Ήθελε να τον παρακαλέσει , να ικετεύει για περισσότερα . Ήταν πάντα το παιχνίδι του . Εκείνη το αργό βασανιστικό του παιχνίδι που την τρελενε κάθε φορά .
«Πηδά .» Τον άκουσε να διατάζει , και δίχως καθυστέρηση υπάκουσε στην εντολή του τυλιγοντας τα πόδια της γερά γύρω από την μέση του . Λίγα Δευτέρα αργότερα το σώμα της ακουμπούσε το απαλό στρώμα του κρεβατιού . Το ελάχιστο φως του φεγγαριού που φώτιζε το δωματίο έκανε τα μάτια του να λαμπιριζουν έτσι ώστε εκείνη να μπορεί να τα βλέπει .
«Αλεξ ..» αναφώνησε απεγνωσμένα μην αντέχοντας άλλο την προσμονή .
«Πες μου τι θες μικρή . Πες μου τι επιθυμείς να σου κάνω και μόνο τότε θα το έχεις ..»
«Θελω ... θέλω εσένα . Όσο οτιδήποτε άλλο αυτή τη στιγμή»
Ο Αλεξ χαμογέλασε ευχαριστημένος και απομακρύνθηκε στιγμιαία από κοντά της για να απαλλαχθεί από τα ρούχα του . Έπειτα έσκυψε προσεκτικά πάνω απ Ότο κορμί της . Λες και θα άγγιζε κάποια εύθραυστη κούκλα και δνε έπρεπε να την σπάσει .
«Θα είμαι πολύ διαφορετικός μαζί σου αυτή τη φορά Βεατρίκη .... πλέον θα σου δείξω με τον τρόπο μου πως έχω αλλάξει .» Της είπε χαμηλόφωνα  , μην γνωρίζοντας εάν τον είχε ακούσει .
Την φίλησε τρυφερά καιως έμπαινε μέσα της αργά , προσεκτικά για να μην την πονεσει .
«Εάν .. ένα ξεφύγω θέλω να μου πει. Να σταματήσω αμέσως .»
«Α...Αλεξ ..»
«Σε παρακαλώ υποσχεσου το μου .»
«Ε..Εβταξει ....» ψέλλισε αδύναμα . Δεν μπορούσε να ακούσει τι της είχε πει . Ήθελε απλώς να τον νιώσει .
Οι ωθήσεις του άρχισαν να γίνονται γρηγορότερες , ο τρόπος όμως ητνα διαφορετικός . Παρέμενε τρυφερός και προσεκτικός , ενώ διέκρινε στο βλέμμα του την λατρεία και τηβ αγάπη . Κάθε κύτταρο του οργανισμού της μπορούσε να νιώσει την απόλυτη ηδονή , μια ηδονή πρωτόγνωρη που ποτε δεν είχε ξανανιώσει .
Δεν κάνανε απλώς σεξ , για πρώτη φορά στη ζωή της έκανε αληθινό έρωτα μαζί του . Οσως και για την τελευταία .
«Αλεξ ...»
«Πες μου μικρή ... σε πόνεσα ; Μήπως..»
«Μην ..μην πεις κουβέντα ... απλώς .. συνέχισε ....»
Το φως του φεγγαριού έκανε τον ιδρώτα στα σώματα τους να γυαλίζει , καιως τα άστρα γινόταν μάρτυρες του  έρωτα τους . Κρατώντας τους συντροφιά μέχρι να πέσουν για ύπνο εξουθενωμένοι , αγκαλιασμένοι κάτω από τα λευκά σκεπάσματα .
Ο Αλεξ κοίταξε την κοπέλα που κοιμόταν ήρεμα πλέον στην αγκαλιά του . Με στοργή παραμέρισε μερικές τούφες από τα μεταξένια μαλλιά της . Ένα αχνό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του .
«Εκπιζω να σου άρεσε άρια ... γιατί την επόμενη φορά δεν θα μπορέσω να κρατηθώ ...»