Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XXVI

Ο αέρας της Ιταλίας της φάνταζε πάντα πιο καθαρός . Και η η ίδια αισθανόταν πάντα πιο χαρούμενη , λιγότερο δεσμευμένη από τις σκοτούρες του μυαλού της .
Όλα στην Ιταλία ήταν ήρεμα . Λες και οι κάτοικοι ζούσαν σε ένα παράλληλο σύμπαν , σε μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που γνώριζε ο υπόλοιπος κόσμος .
Κοιτούσε προσεκτικά έξω από το μικροσκοπικό παραθυρο του αεροπλάνου . Τα λευκά σύννεφα τεριαζαν απόλυτα με το γαλάζιο του ουρανό . Μια απίστευτη εικόνα που πίστευε πως ποτε της δνε θα βαριόταν να βλέπει . Αυτό ήταν το αγαπημένο της ομματι στα αεροπορικά ταξίδια . Ήθελε πάντα να κάθεται στο παραθυρο και να χαζεύει . Να ονειρεύεται και να φαντάζεται το σχήμα κάθε σύννεφου .
Ακούγονταν παιδιαστικο . Μα εκείνης της άρεσε και δεν το μετανιωνε .
«Μπορείς να μου πεις τι χαζεύεις τόση ώρα ;»
Ο συνταξιδιώτης της την ρώτησε δυσανασχετσισεμνος . Και Εμ το δίκιο του . Σε όλη της διάρκεια του ταξιδιού δεν του είχε μιλήσει καθόλου , Μα δεν ήταν δικό της το φταίξιμο . Ο ουρανός την είχε μαγέψει .
«Τίποτα το σημαντικό .» Του απάντησε μονολεκτικά , δίχως να τραβήξει το βλέμμα της από το μορφή μπλε πέπλο .
«Για να με αγνοείς παντελώς τρεις ώρες ταξίδι σίγουρα κάτι θα σε απασχολεί .»
«Απλώς χαζεύω τον ουρανό . Δεν είναι κάτι άλλο .»
«Τι όμορφο βρίσκεις σε αυτό ; Απλώς ένα μπλε στρώμα με σύννεφα είναι .»
«Για εμένα είναι κάτι παραπάνω από αυτό»
«Άλλες στη θέση σου θα ονειρευόταν ακριβά φορέματα και καλλυντικά , κι όμως εσυ μαγεύεσαι από τα σύννεφα .»
«Δεν είμαι σαν τις άλλες . Πίστευα πως το είχες καταλάβει μέχρι τώρα .»
«Το έχω . Το έχω καταλάβει .»
«Καλώς .»
Η  μονολεκτική της απάντηση του έδωσε το έναυσμα να σταματήσει την συζήτηση . Έτσι την άφησε να αναπολεί τον δικό της παράδεισο και εκείνος ανα κάθισε στο κάθισμα του και κοίταξε προς την άλλη πλευρά . Το αεροπλάνο ήταν μισογεμάτο . Όπως ακριβώς του άρεσε να ταξιδεύει . Ούτε η βαβούρα του πολύ κόσμου , αλλά και ούτε το αίσθημα του ότι είσαι μόνος . Αυτό ήταν που δεν άντεχε με τίποτα .

«Σε μισή ώρα το αεροπλάνο θα προσγειωθεί στο άσε δρόμοι της Ρώμης . Παρακαλώ παραμείνετε δεμένοι με τις ζώνες σας μέχρις ότου η φωτεινή ένδειξη σβήσει .»

Η καρδιά την Αριάδνης φτερούγισε ανυπόμονα . Ήταν μόλις λίγους μήνες μακρυά από την αγαπημένη της χώρα και ήδη της είχε λείψει τρομερά . Σε κάθε περίπτωση η Ιταλία ητνα το γιατρικό της . Και για κόμη μια φορά θα ηρεμούσε τη φουρτούνα της καρδιάς της .

Το διεθνές αεροδρόμιο Λεοναρτνο ντα Βίντσι ή όπως οι περισσότεροι το ξέρουν φιουμιτσινο, ήταν ως συνήθως ασφυκτικά γεματο με κόσμο . Η πλιοψηφια του ήταν τουρίστες που έμοιαζαν χαμένοι μπροστά στον αχανή χώρο . Ήταν πράγματι ένα από τα μεγαλύτερα αεροδρόμια της Ευρώπης Μα η Αριάδνη γνώριζε καλά κάθε σπιθαμη του . Λες και η ίδια το είχε κατασκευάσει .
Οι αποσκευές τους δεν άργησαν να έρθουν , και όταν τις πήραν στο χέρι άρχισαν να περπατούν σιωπηλοί μέχρι την έξοδο . Ο Αλεξ ήθελε απεγνωσμένα να της ανοίξει κουβέντα , να έχει την ευκαιρία να ακούσει την φωνή της , Μα δεν γνώριζε τι να πει . Όλο το μέρος ήταν ένας καταιγισμός αναμνήσεων , δυσάρεστων και ευχάριστων . Ήταν όμως το δικ όρους μέρος . Εκεί που την είχε ερωτευτεί αληθινά . Εκεί που κατάλαβε πως ήταν η Βεατρίκη του και πως εκείνος ήταν ο τυφλωμένος από τον έρωτα Δάντης . Στο μικρό ξενοδοχείο , πανω από την Φοντάνα ντι τρεβι . σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που ίσα ίσα τους χωρούσε , εκείνος είχε καταλάβει πως την χρειαζόταν οπωσδήποτε στη ζωή του .
Η ζέστη της Ρώμης τους χτύπησε απότομα καθώς έβγαιναν από το κλιματιζόμενο αεροδρόμιο . Ήταν αδύνατον να πιστέψει κανείς πως στο Λονδίνο έκανε τος κρύο ενώ εδώ κυκλοφορούσες άνετα με κοντομάνικο .
Ο ήλιος Λάμπρος σε όλο του το μεγαλείο έλουζε κατακόρυφα την πόλη καθώς ητβα μεσημέρι .
Δεν δυσκολεύθηκαν να βρουν ταξί . Ένας πρόθυμος και ευγενικός γεράκος δέχθηκε να τους πάει στο ξενοδοχείο τους κουβαλώντας μέχρι και τις βαλίτσες τους .
Η Αριάδνη σε όλη την διαδρομή συζητούσε εύθυμα στα ιταλικά μαζί του , ο Αλεξ γνωρίζοντας λιγότερο καλά την γλώσσα αποφάσισε να απολαύσει την διαδρομή . Θυμόταν πως στο παρελθόν είχε γίνει το αντίστροφο . Η ντροπαλή κοπελίτσα που καθόταν πριν 7 χροναι δίπλα του σε ένα πανομοιότυπο ταξί δεν έβγαζε αχνα πιστεύοντας πως τα ιταλικά της ήταν ανεπαρκή . Και τώρα ακόμη και αυτό είχε αλλάξει . Ο καθένας θα την περνουσε για εκ γενετής Ιταλίδα . Η προφορά της έκανε τις τρίχες του δέρματος του να σηκωθούν . Αναδεύτηκε στη θέση του για να διώξει την υψηλή ένταση .
Το παλατσιο Βενετσια είχα χαθεί πίσω τους πλέον και καθώς πλησίαζαν την πλατεία του Αγίου Πέτρου το τοπίο γινόταν ολοένα και πιο μαγευτικό . Η πλούσια αρχιτεκτονική της πόλης , διατηρημένη από τα βάθη των αιώνων σε μετέφερε ταχα στα μεγαλεία των αρχαίων Ρωμαίων , στην εποχή που έζησε και μεγαλούργησε ο Δάντης . Ο συνδετικός κρίκος των πάντων .
Μισή ώρα αργότερα ο ταξιτζής τους άφησε στην piazza di trevi μπροστά από το επιβλητικό δημιούργημα που συγκέντρωνε εκκατομυρια τουρίστες ετησίως
Η Αριάδνη έμεινε να το κοιτάζει καθώς μνήμες από το παρελθόν ξεπηδούσαν από τα νερά του φημισμένου σιντριβανιού .