Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο LXXII

Οι επόμενες μέρες πέρασαν βαρετά . Η Αριάδνη ένιωθε ακόμη εξαντλημένη και εάν και είχε παρέα τις περισσότερες ώρας κοιμόταν . Είχε αρχίσει να θυμάται κάποια πράγματα . Τουλάχιστον τα ονόματα όλων όσων ήταν σημαντικοί στη ζωή της .
Ο αλεξ δεν έλεγε να φύγει στιγμή από το δωμάτιο της . Τον είχε πιάσει αρκετές φορές να κοιμάται στην καρέκλα που ο ιδιος είχε τοποθετήσει δίπλα στο κρεβάτι της . Το πρόσωπο του αν και ταλαιπωρημένο από όλες αυτές τις μέρες ήταν πανέμορφο . Νόμιζε πως τον ερωτευόταν ξανά από την αρχή . Δεν θυμόταν πολλά από όσα είχαν γίνει και κατέληξε έχω όμως ο αλεξ συνέχεια της έλεγε πως θα της τα εξηγούσε όλα όταν αναρρώνε πλήρως . Εκείνη απρόθυμη να θυμηθεί ότι φριχτό είχε συμβεί αποφάσισε να δεχθεί την σιωπή του , και να απολαμβάνει τα αστεία του .
Είχε ξημερώσει πριν από λίγες ώρες . Ο ήλιος ήταν ακόμη χαμηλά ,χαρίζοντας απαλές αποχρώσεις του ροζ και του μπω στον ουρανό . Είχε ξυπνήσει μόνη της στο δωμάτιο . Στην καρέκλα του αλεξ βρισκόταν μόνο το σακάκι του , όμως ο ιδιος έλειπε . Έπρεπε να είχε πάει μέχρι το σπίτι να αλλάξει .

«Έχουν περάσει τόσες μέρες . Πρέπει να της το πεις αλεξ .»
Ο άντρας ξεφυσιξε . Αυτές οι μέρες είχαν περάσει πολύ όμορφα . Λάτρευε να την κάνει να γελάει και να ξεχνάει τον πόνο που ένιωθε . Δεν είχε καμία απολύτως πρόθεση να χαλάσει την διάθεση της.  Όχι ακόμη τουλάχιστον . Ακόμη και ο ιδιος δεν ήταν έτοιμος να της ξεφουρνίσει κάτι τόσο επώδυνο . Του είχε εξομολογηθεί πολλές φορές στο παρελθόν πως ήθελε μια μεγάλη οικογένεια . Πως μπορούσε να της πει πως δεν θα κατάφερνε να εκπληρώσει τηβ επιθυμία της ; Ήταν απλώς αδύνατον.
«Δεν μπορώ ακόμη Παύλο . Κοίταξε την . Είναι ανέμελη . Χαρούμενη . Προσπαθεί να ξεχάσει ότι συνέβη εκείνες τος μέρες . Μόλις προχθές θυμήθηκε τα οοοματα μας . Πως θα της το κάνω αυτό ; Θα με μισήσει . Εγώ φταίω .»
«Δεν φταις εσυ αλεξ ... εκείνο το κάθαρμα της το έκανε αυτό .»
«Εγώ όμως έπρεπε να την προστατεύω . Εάν δεν είχα φύγει εκείνη η την ημέρα . Εάν δεν τηβ είχα αφήσει μόνη της . Τώρα όλα θα ήταν φυσιολογικά . Ίσως να περίμενε ήδη το επόμενο παιδί μας και όχι να είναι κλεισμένη μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό μέρος. Ξέρω πως κάθε μέρα εδώ πέρα την κάνει να κλείνεται στον εαυτό της . Εάν της πω και γι αυτό . Δεν θα το αντέξει .»
«Άκουσες τι μας είπε ο γιατρός . Είναι καλύτερα να το μάθει τώρα . Θα περάσει εάν σοκ και θα συνέλθει . Θα πάρει χρόνο όμως θα το κάνει . Έχει εσένα δίπλα της . Έχει εμάς . Και είναι και η Μιρα . Όλοι ξέρουμε πως αυτό το μικρό Ταταράκη φτιάχνει τηβ διάθεση όλων .»
«Της έχει λείψει. Θέλει πολύ να δει τηβ κόρη μας . Όμως δεν θέλει να φέρω την μικρή εδώ μέσα . Δεν έχει άδικο . Δεν είναι ωραίο μέρος . Πως θα αντέξει να μάθει πως δνε θα αποκτήσει άλλο παιδί ; Πως ακόμη και εάν καταφέρει να μείνει έγκυος θα πρέπει να το ρίξει για την δίκη της υγεία . Ξέρεις ποσό πεισματάρα είναι . Δεν θα καουσει κανένα , θα το κρατήσει και εάν πάθει κάτι ....»
«Αλεξ αρκετά ! Συνήλθε επιτέλους . Η Αριάδνη είναι καλά . Είναι μαζί μας αυτό έχει σημασία . Θα της είναι δύσκολο , ναι , όμως θα καταλάβει . Θα το αποδεχθεί . Πρέπει να της το πεις. Σήμερα κιόλας. Αλλιώς θα της το πω εγώ .»
«Εντάξει .. εντάξει . Θα της το πω . Θα πάω τώρα και θα της το πω .»
Του απάντησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε και απομακρύνθηκε αμέσως από κοντά του . Ήλπιζε ως δεν θα είχε ξυπνήσει ακόμη και πως θα είχε λίγο χρόνο να προετοιμάσει τα λόγια του . Ποτέ δεν ήταν καλό στο να ανακοινώνει τα άσχημα νέα . Καθάρισε τον λαιμο του πριν ανοίκει την λευκή πόρτα .
Το βλέμμα του συναντήθηκε αμέσως με το δικό της . Χανόταν μέσα στα μάτια της και το λαμπερό της χαμόγελο .
«Ξύπνησες ;» Την ρώτησε απαλά καιως άφηνε ένα φιλί στο μέτωπο της . Δεν την έβλεπε ζέστη . Ο πυρετός πρέπει να είχε υποχωρήσει για τα καλά επιτέλους ,
«Όχι κοιμάμαι με ανοιχτά μάτια . Τι ερωτήσεις κανεις βρε αλεξ ;» Του απάντησε γελώντας ελαφρώς .
«Βλέπω σου έπεσε ο πυρετός .» Θα το καθυστερούσε όσο γινόταν , ακόμη και εάν ήταν για λίγα γαμημενα λεπτά .
«Ναι . Δεν ξανανεβασα από εχθές . Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου .»
Τον παρατηρούσε προσεκτικά . Διέκρινε μια ανησυχία στο πρόσωπο του . Όσο και να προσπαθούσε να το κρύψει δεν τα κατάφερνε πολύ αποτελεσματικά .
«Πρέπει να σου μιλήσω άρια .»
«Φυσικά σε ακούω .»
«Ξέρω ποσό σημαντική είναι για εσένα η οικογένεια . Τα παιδιά .»
«Ναι σου έχω μιλήσει γι αυτό . Λατρεύω τα παιδιά . Θέλω πολύ όταν τελειώσουν όλα αυτά να χαρίσουμε ένα αδερφάκι στηβ Μιρα .» Του μίλησε με ενθουσιασμό . Μια σπίθα ευτυχίας αποτυπώθηκε στα μάτια της . Ο αλεξ αναγκάστηκε να καταπιεί έντονα . Σίγουρα δεν μπορούσε να το κάνει .
«Ναι ... σχετικά με αυτό . Όταν σε βρήκα ήσουν σε άθλια κατάσταση άρια . Χτυπημένη παντού , είχες ήδη πέσει σε κώμα όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο . Πέρασες πολλές ώρες στο χειρουργείο .»
«Δεν μου τα είχες πει αυτά τόσες μέρες .»
Διαπίστωσε ενώ δεν σταμάτησε να τον κοιτάζει .
«Το ξέρω ... πρέπει όμως να σου τα πω τώρα . Έχεις συνέλθει αρκετά . Πρέπει να ξέρεις . Έτσι κι αλλιώς αύριο θα βγεις .»
«Ναι .. και το σκέφτηκες . Πες μου σε ακούω .»
«Όταν ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα ... μου είπε για την κατάσταση σου . Ήταν σχεδόν αδύνατον να ξυπνήσεις . Είχες σοβαρά τραύματα . Όμως ακόμη και να ξυπνουσες .. θα είχες κάτι που θα σε συνοδεύει για πάντα .»
«Τι εννοείς ; Γίνε ξεκάθαρος δεν φοβάμαι να ακούσω .»
«Δεν ξέρω πως να σου το πω . Πραγματικά δεν ξέρω .»
«Απλώς πες μου το . Προτιμώ να είσαι ειλικρινής .»
«Το ξέρω ..., απλώς δεν είναι εύκολο . Ενώ ξέρω ...»
το χέρι της απλώθηκε πιάνοντας το δικό του . Το έσφιξε απαλά . Για να του δώσει κουράγιο . Έπρεπε εκείνη να ήταν δυνατή και για τους δυο ... τουλάχιστον τώρα .
«Δνε θα μπορέσεις να αποκτήσεις αλλά παιδιά Αριάδνη . Τραυματίστηκε η μήτρα σου ... είναι πολύ επικίνδυνο να μείνεις έγκυος . Μπορεί να σου κοστίσει την ζωή.»
Στα λόγια του το σώμα της πάγωσε . Οι λέξεις επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά στο μυαλό της . Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί . Πως είχε συμβεί . Για ποιον λόγο ;
Τα πρώτα δάκρυα δεν άργησαν να κάνουν τηβ εμφάνιση τους . Εκείνη όμως δε κινούνταν . Είχε παραμείνει καθηλωμένη . Ο αλεξ έκανε να την πλησιάσει για να την αγκαλιάσει και μόνο τότε , σαν να ξύπνησε από τον λήθαργο της σήκωσε το χέρι της για να τον σταματήσει .
«Θέλω ... θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου . .»
«Άρια ....»
«Σε παρακαλώ . Πήγαινε καλύτερα στο σπίτι . Δεν χρειάζεται να είσαι άλλο εδώ . Θα μείνει ο Παύλος .»
«Μην το κανεις αυτό ..»
«Χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνο. Θα βγω έτσι κι αλλιώς αύριο. Χρειάζεσαι και εσυ λίγη ξεκούραση .»
«Μην κανεις κάτι απερίσκεπτο άρια .»
«Μην ανησυχείς . Θα είμαι ..θα προσπαθήσω να είμαι εντάξει . Χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνο.... να το αποδεκτω .. σε παρακαλώ αλεξ ,»
«Εντάξει ... εντάξει οπως θες . Αν είναι να είσαι καλύτερα θα σε αφήσω . Θα πάω να πω στην Μιρα ότι θα είσαι σπίτι μας αύριο .»
Προσπάθησε να της χαμογελάσει . Εκείνη απλώς τον φίλησε στιγμιαία στα χείλη πριν φύγει .
Μόνο όταν έμεινε μόνη της κατάφερε να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό της . Τα δάκρυα τρεχαν διαρκώς από τα μάτια της , δίχως να μπορεί να τα ελέγξει.  Είχε ήδη πάρει τηβ απόφαση της . Δεν μπορούσε να δεσμεύσει έτσι τον αλεξ . Του άξιζε μια μεγάλη οικογένεια . Και σίγουρα κάποια θα μπορούσε να του τηβ προσφέρει . Έπρεπε να χωρίσουν .