Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο LXIII

Το ανοιχτό παράθυρο έφερνε ένα απαλό αεράκι μέσα στο δωμάτιο . Ο ψυχρός καιρός μάστιζε το Λονδίνο και όλη την Αγγλία τον τελευταίο μήνα . Οι μοδάτες οι αν και συνηθισμένοι στην κακοκαιρία είχαν περιορίσει τος μετακινήσεις τους στις απολύτως απαραίτητες και σ πι χιονοπτώσεις ήταν σχεδόν καθημερινές και προκαλούσαν ταλαιπωρία σε όλους . Πολλοί κεντρικοί δρόμοι έκλειναν και δνε ήταν λίγες οι μέρες που οι κάτοικοι είχαν εγκλωβιστεί στα σπίτια τους .
Είχε κουλουριαστει στο κρεβάτι της κουκουλωμενη μέχρι πάνω με το ζεστό πάπλωμα . Είχε αποφασίσει πως ήταν καλύτερα να μείνει στο σπίτι του αλεξ μέχρι τα πράγματα να ηρεμήσουν . Ο ριτσαρντ την αναζητούσε παντού και ήταν επικίνδυνο να μείνει με τον πατέρα της . Αντιθέτως το σπίτι του αλεξ έμοιαζε σκέτο φρούριο .
Τίποτα δεν έμπαινε ή έβγαινε ενώ τα φιμέ παράθυρα εμπόδιζαν κάθε αδιάκριτο να κοιτάξει στο εσωτερικό . Ήταν απολύτως ασφαλής . Ή έτσι είχε πιστέψει .
Χάζευε την μεγάλη αυλή όπου ο αλεξ έπαιζε με το χιόνι μαζί με την Μιρα . Οι δυο τους είχαν δεθεί αμέσως και δνε ξεκολλούσαν ο ένας απ όσον άλλον . Η μικρή είχε προσαρμοστεί αμέσως στην ζωή τους εδώ και λάτρευε πολύ την παππού και τον θείο της .
Η χαρά της προκαλούσε μαι στην ίδια το αίσθημα της ηρεμίας και της ασφαλείας . Ήταν μια ευκαρια και για τος δυο τους να ζήσουν ελεύθερες .

Η ίδια πάλευε καθημερινά να θυμηθεί . Ο αλεξ την είχε πάει σε οκά τα αγαπημένα της μέρη εκείνη όμως δνε θυμόταν το παραμικρό . Περνούσε τα βραδιά της ξύπνια βασανίζοντας το μυαλό της για να επαναφέρει την μνήμη της , όμως το μόνο που κατάφερνε ήταν ένας ισχυρός πονοκέφαλος . Έβλεπε την λύπη στα μάτια των ανθρώπων γύρω της καθώς τους έλεγε πως τίποτα δεν ερχόταν στην επιφάνεια και θλίβοταν ακόμη περισσότερο .
Γι αυτό ο και τις τελευταίες μέρες είχε κλειστεί στον εαυτό της . Απογοητευμένη με κάθε της προσπάθεια είχε αποφασίσει πως οι αναμνήσεις της δεν θα επέστρεφαν ποτέ . Επομένως δεν έβλεπε τον λόγο να κυκλοφορεί έξω απ Ότο δωμάτιο της χαλώντας την διάθεση όλων .
Όσο και εάν την είχα παρακαλάει ο αλεξ εκείνη της κάθετη με την απόφαση της και περνούσε της ώρα της διαβάζοντας ή παίζοντας με την κόρη της .

Είχε απορροφηθεί στις σκέψεις της τόσο πολύ που δεν κατάλαβε πως η πόρτα είχε ανοίξει και ο αλεξ είχε μπει μέσα . Όταν το βλέμμα της έπεσε πάνω στην φιγούρα του ήθελε να γελάσει . Φαίνεται πως η Μιρα είχε καλύψει τον άντρα από πάνω μέχρι κάτω με χιόνι και τώρα έμοιαζε με έναν αστείο χιονανθρωπο .
«Βλέπω πως η μικρή σε κάνει ότι θέλει .»
«Γιατί το λες αυτό ; Εγώ λατρεύω να καλύπτομαι από χιόνι . Είναι αναζωογονητικό .»
Της απάντησε με μια ελαφρά δόση ειρωνίας και ένα πλατύ χαμόγελο που την έκανε να λιώνει και να χάνει την λογική της .
«Είσαι τρελός τελικά .»
«Ναι είμαι ...» για εσένα ήθελε να προσθέσει όμως κρατήθηκε και απλώς κάθισε στο κρεβάτι δίπλα της .
«Η μικρή θα πάει να κοιμηθεί στον πατέρα σου σήμερα . Ήταν ενθουσιασμένη .»
«Ναι το ξέρω .. μίλησα μαζί του εχθές . Επέμενε πολύ πως η μικρή δνε θα προκαλούσε κανένα πρόβλημα έτσι την άφησα να πάει . Θα της κάνει καλό να βγει λίγο από εδώ πέρα ... δεν θέλω να νιώθει πάλι φυλακισμένη .»
«Ούτε εσυ πρέπει να νιώθεις έτσι .»
«Εγώ έχω συνηθίσει .. εξάλλου είναι επικίνδυνο να βγω μόνη μου έξω .. ο ριτσαρντ μπορεί να μας έχει ήδη εντοπίσει και να περιμένει την πρώτη ευκαιρία . Εξάλλου μπορεί να χαθώ κιόλας .. δεν θυμάμαι τίποτα από το Λονδίνο .»
«Θα θυμηθείς .»
«Όχι δεν θα το κάνω αλεξ ! Ποτέ θα το καταλάβεις και εσυ και ο πατέρας μου ;! Όπου και να με έχετε πάει δεν έχω θυμηθεί τίποτα ! Είναι σαν να τα βλέπω όλα πρώτη φορά . Δεν υπάρχει καμία ελπίδα . Καλύτερα να τα παρατήσετε και εσείς .»
Τον άκουσε να ξεφυσαει μα δεν τόλμησε να γυρίσει να τον κοιτάξει . Τα δάχτυλα του απλώθηκαν απαλά στο πιγούνι της φέρνοντας το πρόσωπο ο της απέναντι από το δικό του .
Τα μαύρα του μάτια την καθήλωσαν αμέσως οπως έκαναν πάντα , έτσι ώστε να μην θέλει να τα αποχωριστεί ποτέ της .
«Άκουσε με . Ξέρω πως σου είναι δύσκολο , και πως θεωρείς πως μας στεναχώρεις . Εγώ όμως το νιώθω πως θα θυμηθείς . Χρειάζεται απλώς χρόνο . Κάποια πολύ δυνατή ανάμνηση . Μας το είπε και ο γιατρός .»
«Φαίνεται πως καμία από τις αναμνήσεις που μου έδειξες δεν ήταν αρκετά δυνατή για εμένα ... τι στο καλό μου συμβαίνει ;»
«Τίποτα ... είσαι ..εσυ είσαι υπέροχη Βεατρίκη . Σε παρακαλώ πολύ μην καρπαζώνεις εδώ μέσα .»
«Τι θέλεις να πεις ;»
«Άφησε με να προσπαθήσω να σου φτιάξω την διάθεση . Θέλω να σε βγάλω για δείπνο απόψε το βράδυ . Σε ένα μέρος που έχουμε πάει πολλές φορές . Ίσως αυτό να σε βοηθήσει .»
«Δεν ξέρω .... αλεξ δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα .»
«Είναι η καλύτερη ιδέα . Έχουμε όλο το βράδυ δικό μας . Η μικρή θα λείπει . Δεν θα χρειαστεί να ανησυχούμε για εκείνη . Θα είναι ασφαλής με την οικογένεια σου.»
«Απλώς δεν έχω διάθεση.»
«Σε παρακαλώ πολύ άρια .. καντο για εμένα .»
«Εντάξει ... θα είναι όμως η τελευταία φορά . Εάν δεν θυμηθώ τίποτα και απόψε , δνε θέλω να προσπαθήσουμε ξανά . Ας το αφήσουμε .»
«Σύμφωνοι . Μετά την αποψινή βραδιά , εάν δεν καταφέρω να σε κάνω να θυμηθείς το οτιδήποτε θα σταματήσω . Δνε θα επιχειρήσω ποτέ ξανά . Έχεις τον λόγο μου .»
«Ωραία. Τι ώρα πρέπει να είμαι έτοιμη ;»
«Στις 9 . Μη ναργησεις .»
«Δεν είχα σκοπό να το κάνω .» Του χαμογέλασε πλατιά και τον αγκάλιασε ελάχιστα πριν τον αφήσει να φύγει για να τελειώσει τος δουλειές του .
Πέρασε το απόγευμα της μαγειρεύοντας μαζί με την Μιρα , που ήθελε να πάει στον παππού της κέικ . Όταν στις 6 ήρθε να την πάρει εκείνη ούτε καν που την χαιρέτησε και χώθηκε στο αμάξι ανηπομονη .

Ξεκίνησε να ετοιμάζεται λίγο αργότερα . Είχε ξεχάσει να ρωτήσει τον αλεξ για το είδος του εστιατορίου στο οποίο θα πήγαιναν , συλλογιζομενη ωστος το ακριβό του γούστο θεώρησε πως έπρεπε να ντυθεί καλά . Επέλεξε ένα απλό κόκκινο κολλητό φόρεμα και άφησε τα μακρυά της μαλλιά να πέσουν ελεύθερα στους ώμους της .
Ο αλεξ γοητευτικός οπως πάντα όταν φορούσε κουστούμι την περίμενε στην βάση της της σκάλας .
Το βλέμμα του σκαναρε το σώμα της καθώς εκείνη κατέβαινε τα σκαλοπάτια και ένιωσε μια μετοχή επιθυμία να την φιλήσει εκείνη την στιγμή .
Μια επιθυμία που έπρεπε να καταπνίξει σχεδόν αμέσως καθώς εκείνη η έφτανε μπροστά του .
«Είσαι ..πανέμορφη απόψε . Δηλαδή κάθε μέρα .»
«Και εσυ είσαι .. όμορφος .»
Το χαμόγελο της ήταν τόσο πλατύ που τον έκανε να χάσει την γη κάτω από τα πόδια του . Δεν γνωρίζει όσο ακόμη θα άντεχε . Η αναμονή τον είχε τρελάνει τόσες μέρες ωστόσο γνώριζε πως έπρεπε να έχει υπομονή .
Είχε υποσχεθεί πως θα την κέρδιζε από την αρχή , με ή χωρίς την μνήμη της να έχει επιστρέψει . Και αυτή τη φορά δνε θα βιαζόταν καθόλου .
Έτεινε το χέρι του ευγενικά για να το πιάσει εκείνη .
Η Αριάδνη το κοίταξε για λίγο δίχως να κάνει τίποτα έπειτα διστακτικά τα δάχτυλα της τυλίχθηκαν γύρω από τα δικά του ακολουθώντας τον μέχρι την αυλή .
Μπήκαν και πι δυο μέσα στο αμάξι το οποίο δίχως καμία δυσκολία ξεκίνησε να γλιστράει πάνω στους παγωμένους δρόμους ...