Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XXII

Λονδίνο 7 χρόνια πριν

«Καταλαβενεις τι είναι αυτό που μου ζητάς ;»
Ο άντρας έγνεψε καταφατικά με το πονηρό το χαμόγελο να μην φεύγει στιγμή από τα χείλη του .
«Μια ευκαιρία για να ζήσεις .»
«Είναι απανθρωπο . Πως μπορείς να ζητάς κάτι τέτοιο ;»
«Δεν το θεωρώ απανθρωπο Βεατρίκη . Πολλές το έχουν κανεί πριν από εσένα.»
«Πρέπει να ήταν τρελές . Σαν εσένα .»
Το γοητευτικό του γέλιο αντήχησε στο σκοτεινό δωμάτιο .
«Το ξέρω πως στο τέλος θα δεχθεις μικρή . Γιατί ξέρω καλά ποσο με θες .»
«Κανείς λάθος .... εγώ ...δεν νιώθω τίποτα για εσένα . Όχι πλέον .»
«Γιατί είμαι πολύ σίγουρος πως είναι όλα ψέμματα.»
Μα την αναστροφή της παλάμης του χάιδεψε απαλά το μάγουλο της όπως εκείνη πάντα το απολαμβανε . Η αυτοπεποίθηση του ήταν υψηλή . Κι όμως δεν είχε άδικο . Μπορούσε να την διαβάζει καλύτερα και από ανοιχτό βιβλίο . Για ποσο θα του αρνούνταν ; Για ποσο θα άντεχε την απουσία του Φίλιου του ; Ήταν η Βαβέλ υης , το δικό της κουτί της Πανδώρας. Και εκείνη σε πολύ λίγο θα το άνοιγε για να ελευθερώσει τους δαίμονες που κρύβει μέσα του . Διότι θα δεχόταν . Το γνώριζαν και οι δυο .
Το βλέμμα της καρφώθηκε στο δικό του . Μια μάχη που κάποιος θα έπρεπε να χάσει . Φωτιά και πάγος . Καλό και κακό . Μια αιώνια μονομαχία δυο ανυπολόγιστες δυνάμεις που κοντράρονται για χρόνια Μα κανένας δεν βγαίνει νικητής .
~ακούς την καρδιά μου βα χτυπάει για εσένα ; Μπορείς να νιώσεις τους χτύπους που φωνάζουν ; Λένε σε αγαπώ απελπισμένα .
Με τραβάς μαζί σου στο σκοτάδι .
Εκεί που φοβάμαι να βρεθώ
Δίχως φως ούτε κάποιο σημάδι .
Της σωτηρίας μου σκοπός .
Κι εγώ . Σαν υποταγμένος στρατιώτης .
Στο βασιλιάς του μπροστά .
Θα σε ακολουθήσω όπου και εάν μου ζητήσεις
Και ας λαβοθω και ας πεθάνω
Τουλάχιστον θα γνωρίζω πλέον
Και θα το λέω
Κανένας άλλος να μην την πατήσει σαν εμένα
Της ραψωδίας μου το πόνο θα διαλέγω
Πως ο έρωτας μόνο κακό σκορπά~