Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο IV

Τα πάντα γύρω της θολές εικόνες  γύριζαν μέσα στο κεφάλι της . Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει φωνές παρα μόνο βουητα που ήθελα να της σπάσουν το κεφάλι . Το χέρι του Μίκαελ απλωμένο πάνω στο δικό της , ίσως και να ήταν η μόνη επαφή της με την πραγματικότητα . Πλέον ητνα σίγουρη πως η κρίση πανικού δνε θα αργούσε να εμφανιστεί .
Η ζωή ήταν τόσο άδικη μαζί της . Ενώ γνώριζε τον πόνο της αποφάσιζε να την βασανίζει σκληρά για ακόμα μια φορά . Μπρουσε να αισθανθεί το βλέμμα εκείνου να τρυπάει το δέρμα της , ανατρίχιασε και μόνο στην ιδέα . Εκείνη την στιγμή δνε την ενδιέφερε τίποτα άλλο από το να εξαφανιστεί από την αίθουσα , το κτήριο , τη πόλη , τη χώρα . Να ξαναγυρίσει στις ελάχιστες ανέμελες μέρες που είχε καταφέρει βα περάσει τον τελευταίο της χρόνο στη φλωρεντια , όταν το παρελθόν είχε επιτέλους πάψει να την απασχολεί . Ένας κόμπος  στο λαιμο της τηβ έκανε να πνίγεται , να μην μπορεί να πάρει ανάσα . Δίχως να δώσει σημασία στα ανήσυχα βλέμματα που είχαν καρφωθεί πάνω της σηκώθηκε βγαίνοντας πανικόβλητη από το αμφιθέατρο .
Κάποιος θα την περνουσε για τρελη ένα την έβλεπε να τρέχει έτσι αναστατωμένη στη μέση του διαδρόμου ενός πανεπηστημιου , για την Αριάδνη όμως αυτός ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος διαφυγής .
Χωρίς να το σκεφτεί περαιτέρω μπήκε στις γυναικείες τουαλέτες . Για καλή της τύχη καμία φοιτήτρια που θα είχε πιθανώς βαρεθεί το μάθημα δεν ήταν εκεί , όποτε μπρουσε να ξεσπάσει με την ησυχία της . Άναρθρες κραυγές έβγαινα σαν αναφιλητά από το στομα της καθώς ποτάμια δακρύων κατελειγαν στον άψυχο νεροχύτη . Γρήγορα, το χλωμό της πρόσωπο κοκκίνισε από την ένταση  όπως έκαναν και τα μάτια της που είχαν χάσει το ζωηρό τους χρωμα . Της πήρε αρκετά λεπτά  για να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της , και όταν αυτό συνέβη , είχε τάσεις για να φύγει απευθείας από την σχολή , να χωθεί στο μικρό της διαμέρισμα και να μην ξαναβγεί ποτε .
Την κοιτούσε .. ίσως να την θυμόταν ακόμα . Να θυμόταν ακόμα τον τρόπο με τον οποίο την παρέσυρε με την γοητεία του , τον τροπο που αργά μα αποτελεσματικά την έχωσε μέσα στο δικό του σκοτάδι , τον τρόπο που την κατέστρεψε ολοκληρωτικά .
Ίσως πάλι να μην συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά ,ίσως να την είχε βάλει στην άκρη μαζί με έναν σωρό από αλλά θύματα . Αυτό που την απασχολούσε τώρα ήταν το πως θα έπρεπε να το διαχειριστεί η ίδια . Στο μυαλό της η καλύτερη λύση ήταν να φύγει ξανά , είχε βαρεθεί όμως να τρέχει μακρυά από τα προβλήματα της . Εξάλλου  υπήρχε η απειροελάχιστη ελπίδα εκείνος να μην θυμόταν τίποτα . Κοίταξε μια φορά τον εαυτό της στον καθρέφτη . Η εικόνα της ήταν απελπιστικά αποκρουστική . Τα μαλλιά της είχαν ανακατευτεί ενώ τα μάτια της έμοιαζαν πρισμενα και άσχημα . Αναστέναξε απογοητευμένη και ίσιωσε το ανάστημα της . Δεν ήταν πλέον το ανόητο κοριτσάκι , είχε ωριμάσει , ίσως και σκληρηνει . Έπρεπε να τον αντιμετωπίσει . Για το καλό της επαγγελματικής της πορείας , χρειαζόταν εκείνο το πτυχίο . Βγήκε έξω στο ήρεμο ακόμα διάδρομο και επέστρεψε στο αμφιθέατρο μαζεύοντας όσες δυνάμεις μπορούσε.
Άνοιξε διστακτικά την πόρτα . Τα μάτια οκως έπεσαν πάνω της και εκείνη χαμογέλασε ντροπαλά , μην γνωρίζοντας πως θα έπρεπε να κρύψει την αμηχανία της . Εύχονταν εκείνος να την αγνοήσει , να συνεχίσει να διδάσκει σαν να μην υπήρχε . Ίσως το να καθίσει στο πίσω μέρος της αίθουσας αν ητνα η καλύτερη απόφαση που είχε πάρει μέχρι τώρα . Σαν την γάτα πέρασε από πίσω του ανεβαίνοντας τα ξύλινα σκαλιά που χώριζαν τα διαζώματα , όταν η βραχνή φωνή του της πάγωσε το αίμα .
«Αυτό που έγινε πριν να μην ξανασυμβεί στο μάθημα μου δεσποινίς Γουάιτ.» Ο τρόπος που προφερε το επίθετο της ήταν ο ίδιος με τότε . Πάντα με μια δόση ειρωνία να χρωματίζει την φωνή του . Μια ειρωνία που την εκνεύριζε αποστευτα τις περισσότερες φορές , τώρα όμως της προκαλούσε φόβο . Γύρισε να τον κοιτάξει φευγαλέα καθώς τα χέρια της έτρεμαν ανεξέλεγκτα .
«Μ...μάλιστα ..» ψέλλισε και έτρεξε πίσω στη θέση της . Σχεδόν σκόνταψε πάνω στο παλιό της σακίδιο πριν αντικρυσει το ανήσυχο βλέμμα του Καινούργιου φίλου της .
«Αριάδνη είσαι καλά ;»
«Ν..ναι δεν ήταν τίποτα ...μια κρίση πανικού ..»
«Πρέπει να το κοιτάξεις αυτό .. με κατατρομαξες .»
«Συγνώμη Μίκαελ , δεν το ήθελα πραγματικά με συγχωρείς .»
«Μην κου ζητάς συγνώμη . Απλώς μην το ξανά περάσεις μόνη σου . Θα είμαι εδώ για εσένα. Και μην ξανά εξαγριώσεις τον άλλο .»
«Θύμωσε πολύ ;»
«Όσο δεν φαντάζεσαι . Έκανε ξύρισμα για πάνω από 10 λεπτά .»