Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο VX

Απρίλιος του 2012
Καθόταν πάνω στα πόδια του , βυθισμένη στην αγκαλιά του . Το άρωμα που τόσο πολύ της άρεσε πλημμύριζε τα ρουθούνια της , της προκαλούσε ευτυχία .
Εκείνος της χαμογελούσε γλυκά καθώς με τα αντρικά του χέρια χάιδευε τα απαλά μαλλιά της . Ήταν η τέλεια εικόνα . Δυο άνθρωποι πλασμένοι ο ένας για τον αλλον , σαν δυο κομμάτια του ίδιου παζλ που κούμπωναν τέλεια .
«Σε αγαπώ .» Του ψιθύρισε τρυφερά . Δεν περίμενε απάντηση . Γνώριζε πως εκείνος απλά θα χαμογελούσε και θα την φιλούσε απαλά στα χείλη . Δεν της έλεγε ποτε ότι την αγαπούσε . Μα εκείνη του είχε εμπιστοσύνη πως την λάτρευε όπως κι εκείνη αυτόν .
Η άνοιξη είχε μπει πλέον για τα καλά . Η αριαδνη απελευθερωμένη από τος πρώτες εξετάσεις στο σχολείο ήταν ελεύθερη να χάρη την φύση που άνθιζε . Εκείνο το πρωινό τον είχε επισκεφτεί στο σπίτι του . Ο πατέρας της είχε επιστρέψει ακόμη μια φορά μεθυσμένος , έσπαζε αντικείμενα και είχε απειλήσει να την χτυπήσει . Εκείνη σε μια τελευταία προσπάθεια να σωθεί είχε βγει έξω και έτρεξε στο σπίτι του .
Ο Αλεξ είχε παραξενευτεί όταν την είδε ξαφνικά μπροστά του δίχως προειδοποίηση . Θα μπροουσε ο καθένας να τους είχε δει και τότε τα πράγματα θα ήταν δύσκολα . Εκείνος θα κατέληγε στην φυλακή και η μικρή θα ήταν στιγματισμένη για μια ολόκληρη ζωή . Όταν άνοιξε την πόρτα την τράβηξε αμέσως μέσα νευριασμένος .
«Τι κανείς εδώ Βεατρίκη ; Θέλεις να Μα κάψεις ;»
Η Αριάδνη είχε ξεσπάσει σε γοερό κλαμμα , πιθανώς δεν τον άκουγε καν . Το σκληρό του βλέμμα είχε εξαφανιστεί αμέσως μπροστά στην θλιμμένη της εικόνα . Την αγκάλιασε τρυφερά και την οδήγησε στον καταπράσινο του κήπο , καθιζοντας κάτω μαζί της .

«Είσαι καλύτερα Βεατρίκη ;»
Η κοπέλα του ενευσε καταφατικά και απομακρύνθηκε ελάχιστα από κοντά του . Το σώμα της παραπονέθηκε αμέσως από την απώλεια της επαφής του .
«Σε ευχαριστώ .» Του είπε ντροπιασμενη ενώ έσκυψε το κεφάλι της .
«Σσς μην κε ευχαριστείς , απλώς πες μου τι ήταν αυτό που έκανε τα όμορφα σου μάτια να δακρύσουν αγαπημένη μου»
«Δεν είναι κάτι σημαντικό . Μην σε ζαλίζω κι εσένα .»
«Μην το ξαναπείς αυτό !» Το βλέμμα του ήταν σοβαρό και απόλυτο . Δεν άφηνε περιθώρια αντίρρησης .
«Πάντα με ακούς ; Πάντα θα μου κες ότι σε βασανίζει . Κι εγώ θα λύσω κάθε πρόβλημα . Εντάξει όμορφη μου ;»
Η Αριάδνη του ενευσε καταφατικά και ξεκίνησε να του λέει . Όταν πλέον τελείωσε την αφήγηση της τα χαρακτηριστικά του είχε σκληρηνει ακόμη περισσότερο , ενώ η κοπέλα νόμιζε πως τα μάτια του είχα βουρκώσει .
Παρέμενε σιωπηλός κάτι που της προκαλούσε έντονη αμηχανία .
«Αλεξ ;»
«Σς μην μιλάς ... δεν θα ξεσπάσω απλώς άσε με να ηρεμισω .. γιατί σου το υπόσχομαι πως θα τον σκοτώσω εάν δεν γίνει κάτι τέτοιο .»
Τα χέρια που λάτρευε να βρίσκονται πάνω της είχαν σχηματίσει δυο γροθιές ένδειξη του ανεξέλεγκτου θυμού του .
Ο Αλεξ πάλευε με τους δαίμονες μέσα του . Όλα αυτά του ξυπνούσαν μνήμες από χρόνια που είχε θάψει βαθειά μέσα του .