Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφαλαιο LXXIV

Απομακρύνθηκε από κοντά του με κομμένη ανάσα . Τα μάτια της έκρυβαν πόθο και αναυπομονησια . Οι ανάσες τους ακούγονταν έντονα μέσα στο άδειο δωμάτιο .
«Αλεξ πρέπει να φύγεις. Δεν είναι σωστό όλο αυτό. Δεν μπορώ να σου στερήσω τόσα πράγματα. Δεν γίνεται .» Του είπε βιαστικά καιως μάταια προσπαθούσε να απελευθερωθεί από το κράτημα του . Τα μάτια της γυάλιζαν κάτω από το λιγοστό φως της σοφίτες , σημάδι πως ήταν έτοιμη βα κλάψει . Δεν θα άντεχε για πολύ ακόμη κοντά του . Η παρουσία του την έκανε να χάνει την λογική της , να αφήνεται . Όμως στον αλεξ δεν άξιζε μια μισή  ζωή . Όσο και εάν εκείνη θα πονούσε έπρεπε να τον διώξει .
Εκείνος όμως αντί να χαλαρώσει το κράτημα του την έσφιξε πάνω του . Το κεφάλι της ακούμπησε το στέρνο του . Μπορούσε να νιώσει την καρδιά του να χτυπάει ακανόνιστα , λες και θα έσπαγε σε λίγο . Έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας την αίσθηση που δημιουργούσε η αγκαλιά του σε συνδυασμό με το άρωμα του . Έπρεπε να τον αφήσει να φύγει . Σε λίγο όμως .
«Τι δεν είναι σωστό άρια ;! Το ότι σε θέλω σαν τρελός ; Το ότι έχουμε ένα παιδί μαζί ; Το ότι δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου μακρυά σου ;! Το ότι σε αγαπώ γαμωτο ;!»
Η φωνή του έβγαινε σπασμένη , πονεμένη . Τα λόγια του την έκαναν να παγώσει στην θέση της . Ποτέ άλλωστε δεν της είχε πει πως την αγαπάει . Πάντα αναρωτιόνταν εάν θα κατάφερνε ποτέ να τον κάνει να την αγαπήσει . Και τώρα , τώρα που κανονικά θα έπρεπε να τον διώξει από την ζωή της , τώρα εκείνος είχε αποφασίσει να ξεστομίσει εκείνη την λέξη , να την κάνει να ξεχάσει ότι είχε στο μυαλό της . Απομακρύνθηκε ελάχιστα από κοντά του και ύψωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει . Και τα δικά του μάτια γυάλιζαν . Θα έκλαιγε ;
«Τι εννοείς;»
«Ποιο μωρό μου ;» Της είπε τώρα πιο ήρεμα καθώς χάιδεψε μερικές τούφες από τα μαλλιά της .
«Το... το ότι με..με αγαπάς ;»
«Ποτέ μου δεν έχω πει κάτι που να εννοώ περισσότερο από αυτό . Είσαι όλη μου η ζωή άρια . Η Βεατρίκη μου . Δεν γίνεται χωρίς εσένα . Προσπάθησα .. τόσες φορές που ήσουν μακρυά μου προσπάθησα να σε ξεχάσω , να αγνοήσω την ύπαρξη σου , να προχωρήσω . Όμως καμία φορά δεν τα κατάφερα . Δεν θέλω να σκέφτεσαι πως με περιορίζεις. Βα μην τολμήσει να περάσει από το μυαλουδάκι σου τέτοια σκέψη ξανά . Είμαι εδώ για εσένα. Θα τα ξεπεράσουμε όλα μαζί .»
«Δεν σου αξίζει όλο αυτό . Εάν δεν καταφέρω να κάνω άλλο παιδί ;»
«Θα σα αγαπώ οπως και να έχει . Έχουμε την κόρη μας και αυτό με κάνει ήδη χαρούμενο . Πολύ .» Της απάντησε και φίλησε απαλά τα χείλη της , κάνοντας την να χαμογελάσει .
«Πως έχεις αλλάξει έτσι εσυ ; Δεν είσαι ο αλεξ που γνώρισα πριν από 10 χρόνια .»
«Εσυ φταις γι αυτό, εσυ με άλλαξες . Θέλησα βα γίνω καλύτερος για χάρη σου , επειδή πραγματικά το αξίζεις , επειδή σε αγαπώ .»
«Μου αρέσει να ακούω την λέξη αυτή από τα χείλη σου ξέρεις .»
Ο άντρας της χαμογέλασε . Είχε υπέροχο χαμόγελο πράγματι . Νόμιζε πως όσα χρόνια και εάν περνούσαν δεν θα σταματούσε ποτέ να την επηρεάζει.
«Και εμένα μου αρέσει να στη λέω . Είσαι η σωτηρία μου Αριάδνη . Οπως ακριβώς ήταν και η Βεατρίκη για τον Δάντη .»
Η κοπέλα κατάφερε να γελάσει ελάχιστα . Την τρέλανε , με την θετική εννοια , που ακόμη και μετά από τόσα χρόνια χρισημοποιουσε την ίδια έκφραση .
«Είναι τρελό που ακόμη με αποκαλείς έτσι .»
«Μα κεω την αλήθεια . Μοιάζεις τόσο πολύ με εκείνη . Και οι δυο σας καταφέρατε να μείνετε για πάντα στην καρδιά ενός άντρα . Όμως εγώ στάθηκα τυχερότερος από τον δύσμοιρο τον Δάντη .»
«Α ναι ; Πως δηλαδή ;»
«Εγώ δεν έχασα την Βεατρίκη μου . Δεν την αναπολώ μόνο σε όνειρα και αναμνήσεις . Και προπαντώς δεν χρειάζεται να την αναφέρω σαν ζωντανή μόνο μέσα σε ποιήματα . Εγώ σε έχω εδώ δίπλα μου . Και δεν έχω κανέναν σκοπό να σε αφήσω .»
« είσαι τρελός το ξέρεις έτσι ;»
«Ναι .. ναι το ξέρω . Είναι αθεράπευτα τρελός για εσένα .» Της απάντησε γελώντας , καιως με τα χέρια του την τράβηξε κοντά του για ακόμη ένα φιλί. Εκείνη ανταπέδωσε ανοίγοντας το στόμα της , αφήνοντας τον να εισχωρήσει την γλώσσα του στο στόμα της και να παίξει μονΔικα , με πάθος με την δίκη της. Το κεφάλι του αργά αλλά σταθερά κατέβηκε προς τον λαιμο της ενώ τα χείλια του άφηναν ένα υγρό μονοπάτι σε κάθε σημείου που ακουμπούσαν το δέρμα της . Η Αριάδνη μην αντέχοντας άλλο αναστέναξε βαριά από τον πόθο . Ήθελε να συνεχίσει , ήθελε κι άλλο από αυτόν . Πάντα θα ήθελε κι αλλά .
Εκείνος όμως σταμάτησε απότομα καο τραβήχθηκε ελάχιστα για να την κοιτάζει στα μάτια . Τα δικά του είχαν σκούρυνει από τον πόθο ενώ η Αριάδνη προσπαθούσε να επαναφέρει την αναπνοή της . Γιατί είχε σταματήσει ;
«Για..γιατί δεν συνέχιζες ;»
«Θέλω να ξέρω Αριάδνη . Θέλω να ξέρω πως δνε θα φύγεις απ ο δίπλα μου το βράδυ , πως δεν θα μαζέψεις βιαστικά τα πράγματα σου να εξαφανιστείς . Πως δεν θα με αφήσεις κενό ξανά .»
«Ποτέ ... ποτέ μου δεν θα το κάνω αυτό ξανά . Όσο και εάν φαίνεται παλαβό δεν μπορώ να σε αφήσω . Θέλω να είμαι μαζί σου αλεξ .»
«Για πάντα ;»
«Για πάντα . Οπως ο Δάντης και η Βεατρίκη .» Του απάντησε χαμογελώντας . Τα λόγια της ήταν αρκετά για να αφεθεί ελεύθερος . Τα χέρια του τυλίχθηκαν κτητικα γύρω από την μέση της και την σήκωσε πάνω του αναγκάζοντας την να τυλίξει τα πόδια της γύρω από την μέση του . Το στόμα του πολιόρκησε το δικό της με ένταση και πάθος , τόσο που νόμιζε πως θα της αφαιρούσε όλο το οξυγόνο .
Λίγο πριν μπουν στην κρεβατοκάμαρα της απομακρύνθηκε ξανά .
«Αλεξ..» το παράπονο στη φωνή της έκρυβε μια αγωνία , μια φλόγα που δύσκολα θα έσβηνε δίχως την αίσθηση του γυμνού κορμιού του πάνω στο δικό της .
«Ακόμη αναρρώνεις άρια . Είναι σωστό να το κάνουμε αυτό ;»
«Ωω πίστεψε με είναι ότι πιο σωστό μπορείς να κανεις αυτή τη στιγμή για να αναρρωσω .» Του απάντησε ξεπνοα τραβώντας τον πάλι πάνω της .

Το επόμενο πρωί ξύπνησε μέσα στην αγκαλιά του , τα μακρυά μαλλιά της είχαν απλωθεί πάνω στο στέρνο του ενώ τα χέρια του είχαν τυλιχτεί προστατευτικά γύρω από το γυμνό κορμί της . Πετάρησε ελάχιστα τα βλέφαρα της . Και σήκωσε το βλέμμα της για να τον κοιτάξει . Τα δικά του μάτια ήταν ορθάνοιχτα και ένα μικρό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπο του όταν την είδε .
«Πόση ώρα έχεις ξυπνήσει ;»
«Δεν κοιμήθηκα καθόλου . Ήσουν πολύ γαμημενα όμορφη και δεν με άφησες να κλείσω μάτι .» Της είπε παιχνιδιάρικα και ανασηκωσε προσεκτικά το σώμα της για να σηκωθεί . Ένας μικρός μορφασμός έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπο της .
«Πονάς ;»
«Λίγο , θα μου περάσει μην δίνεις σημασία .»
«Δεν έπρεπε να κάνουμε ότι κάναμε εχθές . Θα μπορούσε να είχε ανοίξει κάποιο από τα ράμματα . Ή και χειρότερα .»
«Ηρέμησε αγάπη μου . Είμαι εντάξει . Είναι φυσιολογικό βα έχω κάποιες ενοχλήσεις . Θα περάσουν με τον καιρό .»
«Πολύ καλά . Θα κάνω πως σε πιστεύω . Πηγαίνω να μας ετοιμάσω πρωινό . Εσυ σήκω και ντύσου , θέλω να με πας σε όλα τα μέρη που λατρεύεις εδώ πέρα πριν γυρίσουμε στο Λονδίνο .»
Η κοπέλα χαμογέλασε πλατιά  πριν γνεφσει θετικά .

Πέρασαν όλη την μέρα γυρνώντας από την μια άκρη του Μάντσεστερ στην άλλη , αγκαλιασμένοι , σαν τρελοί έφηβοι.  Κατάφερε να του δείξει όλα  τα σημεία που λάτρευε ως παιδί και είχαν πλέον καταλήξει στο λιμάνι .
« εδώ είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου μέρος από όσα σου έδειξα πριν .»
« ο λόγος ;» Μουρμούρισε καθώς το κεφάλι του είχε χωθεί στο λαιμο της χαρίζοντας της μικρά φιλία .
« η θάλασσα απλώς με μαγεύει . Είναι γεμάτη μυστήρια που εμείς δεν θα ανακαλύψουμε ποτέ . Έχω κρύψει όλα τα μυστικά μου μέσα στα νερά της , τα έχει παρασύρει το κύμα σε ένα ασφαλές μέρος . Ξέρω πως εκείνη δεν θα με προδώσει ποτέ . Είναι σαν φίλη μου .»
«Τότε νομίζω πως η φίλη σου μπορεί να γίνει μάρτυρας και σε ακόμη ένα γεγονός της ζωης σου .»
« τι εννοείς ;» Ένιωσε τα χέρια του να την απελευθερώνουν από την αγκαλιά του γυρίζοντας την προς το μέρος του .
« άρια ... δεν είμαι καλός με αυτά . Και δεν πιστεύω πως θα γίνω ποτέ . Ξέρω όμως πως σε θέλω για πάντα στη ζωή μου . Να ξυπνάω κάθε πρωί στην αγκαλιά σου , να με αποκοιμίζει το άρωμα σου τα βραδιά . Θέλω να γίνεις γυναίκα μου .»
Η Αριάδνη άνοιξε τα μάτια της διάπλατα κοιτάζοντας τον σοκαρισμένη . Ποτέ της δεν περίμενε μια πρόταση γάμου από τον αλεξ . Ήξερε πως ο ιδιος δεν πιστεύει στο θεσμό αυτόν .
« τι .. τι είπες  ;»
« θες να γίνεις γυναίκα μου άρια ; Για το τώρα , το αύριο και το πάντα ;»
« εγώ ... ναι φυσικά και θέλω σαν τρελή .» Φώναξε μόνο για να νιώσει τα χείλη της να συνθλίβονται πάνω στα δικά του κατακτώντας την .