Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο LVI

«Ποιος είσαι εσυ ;»
Η παιδική φωνή τον έκανε να αποτραβηχτεί από κοντά της . Αμέσως ένιωσε μια περίεργο μοναξιά να τον κατακλύζει . Έστρεψε το βλεμμα του στην κατεύθυνση από όπου ήλθε η απορία .
Το κορίτσι που έβλεπαν τα μάτια του δεν ήταν πάνω από 3-4 χρόνων και τον κοίταζε με δυο μεγάλα μαύρα μάτια που του θύμιζαν τόσο πολύ τα δικά του προκαλώντας του σοκ . Όμως δεν μπόρεσε να μιλήσει . Ένα περίεργο συναίσθημα είχε δημιουργήσει έναν κόμπο στο λαιμο του .
Η Αριάδνη αμέσως γονάτισε για να βρίσκονται στο ίδιο ύψος και χάιδεψε το κεφαλάκι της μικρής .
« θα μας αφήσεις λίγο μόνους μας Μιρα μου ;»
«Οσι ! Θέλω να ξέρω ποιος είναι ο κύριος»
«Καρδούλα μου σε παρακαλώ πολύ»
«Είπα όχι !»
Η Αριάδνη σηκώθηκε όρθια γυρίζοντας προς τον Άλεξ .
«Έχετε το ίδιο πείσμα . Ώρες ώρες με κάνει να σε θυμάμαι τόσο πολύ» ξεστόμισε δίχως να αντιλαμβάνεται τι έλεγε .
Τα μάτια του άντρα διασταλθηκαν . Η καρδιά του σαν να σταμάτησε να χτυπά απότομα . Την πλησίασε ξανά βάζοντας τα χέρια του στο πρόσωπο της .
«Τι ... τι είπες ; Τι είπες μόλις τώρα ;»
«Δεν .. δεν ξέρω ... δεν μπορώ να καταλάβω . Είναι ..είναι όλα θολά . Τι θέση είχες στη ζωή μου ; Ποιος είσαι τελος πάντων ;»
«Σσσς ηρέμησε ... ηρέμησε μικρή μου . Θα τα θυμηθείς όλα . Θα σε βοηθήσω εγώ με αυτό .»
Προσπάθησε να την καθησυχάσει ενώ εκείνος καιγόταν . Η ιδέα που είχε φυτευτεί στο μυαλό του την προηγούμενη μέρα τώρα είχε ανθίσει για τα καλά . Έριξε ακόμη μια μάτια στο μικρό κορίτσι που κοιτούσε και τους δυο περίεργα .
Ήταν δυνατόν να είναι δίκη του κόρη ; Θα μπορούσε να την είχε στερηθεί τόσο καιρό ; Είχε ένα παιδί που αποκαλούσε κάποιον άλλο για πατέρα του ; Οι απορίες ήταν πολλές και εκείνος έπρεπε να τις λύσει . Είχε σκοπό να κάνει ένα τεστ πατρότητας το συντομότερο δυνατόν . Έπρεπε να του φύγει κάθε αμφιβολία , κάθε ενδοιασμος . Και όμως όσο απίθανο και εάν αρχικά του είχε φανεί , η μικρή του θύμιζε τον εαυτό του . Το ίδιο βλέμμα , πείσμα , ακόμη και οι ίδιες χειρονομίες .
Και από την άλλη το ξαφνικό ξέσπασμα της Αριάδνης . Έστω και για δευτερόλεπτα τον είχε θυμηθεί , είχε θυμηθεί τον χαρακτήρα του . Δεν μπόρεσε να μην χαμογελάσει .

«Το χαμόγελο σου σε κάνει πολύ γοητευτικό . Σου πάει .» Σχολίασε η Αριάδνη αυθόρμητα . Ωστόσο αμέσως μετά μετάνιωσε για τα όσα είπε
«Με συγχωρείς .. δεν .. δεν το εννοούσα έτσι . Απλώς  μου .. μου ..»
«Τι ... τι συνέβη , τι σε έκανε να νιώσεις αυτό το χαμόγελο ;» Της ψιθύρισε τόσο αισθησιακά που νόμιζε πως θα έχανε την γη κάτω από τα πόδια της . Ξεροκαταπιε για να μπορέσει να συνέλθει να ήταν αδύνατον .
«Μου αρέσει .» Του απάντησε στο ίδιο τόνο ενώ τα λευκά της μάγουλα φλογιστικαν αμέσως . Έπρεπε να μιλήσουν , να προσπαθήσει να της μιλήσει για το παρελθόν . Δεν γινόταν όμως όσο το παιδί ήταν στη μέση . Δεν θα το άφηνε να επηρεαστεί με αυτό τον τρόπο .
«Μιρα ; Έτσι δεν σε λένε ;» Της είπε χαμογελαστός .
Το κορίτσι κούνησε διστακτικά το κεφάλι της . Θετική η απάντηση .
«Λοιπόν τι λες να πας τώρα πάνω να παίξεις και μετά να σε πάω για παγωτό ;»
Μια μικρή τσιρίδα ήχησε στον χώρο ενώ μικρά πηδηματάκια έκαναν το πάτωμα να κουνιέται ελαφρώς .
«Ναι ναι ναι πάω αμέσως» είπε βιαστικά η μικρή και σε κλάσματα δευτερολέπτων είχε εξαφανισθεί στο πάνω όροφο .»