YETİMHANE

Bölüm 32

Multi: Ediz var. Sizceden çok yakışıklı değil mi? 😍
İyi okumalar canlarım....

Eda ve Doğukan'a son bir kez daha sarıldıktan sonra göz yaşlarımı sildim ve "Görüşürüz." diye mırıldandım. Eda da aynı benim gibi gözyaşlarını silerek mırıldanırken Doğukan ellerini uzatarak yanağıma koydu ve göz yaşlarımı silerek "Niye ağlıyorsun sarı cadım? Sanki bir daha görüşemeyeceğiz. Biz yine geleceğiz seni ziyarete, arada sen buradan izin alıp geleceksin. Ayrılmıyoruz ki biz." dedi. "Ağlama tamam mı?" Doğukan'ın kahverengilerine bakarak gülümsedim ve burnumu çekerek kafamı salladım. Benim bu halime gülüp burnumu sıktığında kıkırdayarak elinden kurtulmaya çalıştım. Doğukan benimle uğraşmayı bırakıp Ediz'e döndüğünde ben de gülmeyi bırakmış meraklı bir şekilde onları izliyordum.

"Melis sana emanet. Başına bir şey gelirse senden bilirim. Küçük göründüğüme, sizden kısa olduğuma bakma. Konu Eda ve Melis ise yapacaklarımı tahmin bile edemezsin."

Doğukan şu minyon tiplerdendi. Yaşından küçük gösteriyordu ve hepimizden kısaydı ama dediği gibi sinirlenince gerçekten korkunç biri oluyordu. Ediz bir süre ciddiyetle Doğukan'a baktıktan sonra "Ona bir şey olursa senden önce ben kendimi öldürürüm." diyerek ona cevap verdi. Ediz'in cümlesiyle gözlerim büyürken dikkatle gözlerine baktım. Yalan söylüyormuş gibi görünmüyor, ciddiyetle Doğukan'ın gözlerine bakıyordu. Aklımdan geçenlerle ürperirken "Bana bir şey olunduğunda kendine zarar verirsen seni asla affetmem." diye uyardım Ediz'i. Bütün gözler bana dönerken ben sadece kahverengi denizlere odaklanmıştım.

Ediz hiç bir şey söylemeden gözlerime bakarken Doğukan gülümsediğini belli eden sesiyle "Bu dünyada sizi birbirinizden daha iyi kimse koruyamaz. O yüzden içim rahat gidiyorum." diye mırıldandı. Gidiyorum lafını duymamla tekrar yüzüm asılırken Eda gülerek boynuma sarıldı. Ben de kollarımı onun beline dolayarak "Dikkatli gidin." diye mırıldandım. Eda "Merak etme. Eve gidince haber veririm." diye mırıldanırken Doğukan ve Ediz erkeklere özgü bir şekilde vedalaşıyordu. Eda'dan ayrıldım ve gülümseyerek onlara baktım. Anlaşmaları beni çok mutlu etmişti çünkü ikisi de benim için çok değerli insanlardı.

Doğukan Ediz'den uzaklaşıp tekrar bana döndüğünde sıkıca boynuna sarıldım. O da gülerek kollarını bana doladı. Sonra da kulağıma sadece benim duyabileceğim bir sesle "Ediz'i dinle pantercik. Sana kendisinden daha çok değer veriyor gibi." diye fısıldadı. Duyduklarımla kalbim hızlanırken ben de aynı ses tonunda "Ben de ona çok değer veriyorum." diye mırıldandım. Doğukan benden uzaklaşıp normal bir ses tonuyla "Biliyorum." diye cevap verdiğinde ona bakarak kocaman gülümsedim.

O beni her zaman anlardı ki zaten. Söylememe gerek yoktu.

Doğukan ve Eda bize arkasını dönmüş koridorda ilerlerken kollarımı göğsümde bağdaş yaptım ve öylece arkalarından baktım.

Keşke hiç gitmeselerdi.

Onlar görüş alanımdan çıktığında kafamı kaldırarak Ediz'e baktım. Onların kapısı ve bizim kapımız arasındaki duvara yaslanmış kollarını da biraz önce benim yaptığım gibi birbirine kenetlemişti. Gözlerimiz kesişirken sadece gülümsemekle yetindim. Diyecek bir şey bulamadığımda arkamı dönmüş odaya girecekken Ediz'in elini bileğimde hissettim. Bileğimden tutmasıyla duraksarken hafifçe ona döndüm ve söyleyeceği şeyi beklemeye başladım. Bir süre öylece baktıktan sonra "Film mi izlesek?" diye sorduğunda istemsizce sırıttım.

"Olabilir. Ama marvel izleyeceğiz."

Ediz göz devirerek "Karakterlere yavşamayacaksan olur." dediğinde kıkırdadım ve "Ama onların hepsi birbirinden mükemmel." diye itiraz ettim. Ediz kaşlarını çatarak "Ben de mükemmelim ama beni hiç o kadar övmüyorsun." dediğinde büyük bir kahkaha atarak "Senin özel güç ve yeteneklerin yok bay ukala." dedim. Ediz bana sinirli sinirli bakarken kıkırdadım ve boynuna sarıldım. Kollarını belime dolamak yerine öylece durunca cidden kızdığını anladım ve kulağına uzanarak fısıldadım.